Loslaten in Duinkerken

Vier dagen geleden passeren we de Franse grens en varen de zeehaven van Duinkerken binnen. De trip gaat voorspoedig, wat fijn is, want uiterlijk half augustus willen we de Golf van Biskaje passeren, voordat de najaarsstormen aantrekken. Met de prachtige monumentale havenhoofden in zicht starten we – nog onder zeil - de motor. Althans, dat is de bedoeling. Op het motorpaneel brandt geen enkel lampje, er klinkt geen reuteltje, niks. Hoe kan dat nou? Vragend kijken we elkaar aan. Ook nieuwe pogingen halen niks uit. Dan maar onder zeil naar binnen varen. Gelukkig duwt een zacht briesje ons langzaam richting de vijfhonderd meter verre haven en dat geeft ons genoeg tijd om de boot rustig klaar te maken voor een ‘bezeilde’ landing. Een volgens het boekje zo blijkt: keurig met het neusje in de wind en zachtjes afmeren. En nu? Chris stroopt zijn mouwen op en opent de machinekamer. Al gauw heeft hij het lek boven, de waterpomp van de interne koeler blijkt versleten en koelwater lekt op de zekering van het motorpaneel. Wat een vent is het toch! De volgende dag begint de zoektocht naar dit onderdeel in een vreemd land. Nu vier dagen en verschillende dealers later, hebben we de nieuwe pomp toch maar besteld in ons eigen Hoorn. Enkele uren geleden arriveerde het pakketje hier met spoed. Leve de DHL … als je maar betaalt, zullen we maar zeggen ;)

Genieten

Aangezien een kapotte motor niet in de planning zat, waren de afgelopen dagen een levensles in loslaten. Dat klinkt misschien zwaar, maar we merkten eens te meer hoe gehaast en doelgericht we eigenlijk onze dagen verslijten. Ondanks de drang mijlen te maken richting de gewraakte Golf van Biskaje (die je slechts kan oversteken door een aantal dagen en nachten door te varen), moeten we noodgedwongen wachten. Rest ons niets meer dan de afgelopen maanden van ons af te laten glijden en genieten van onze vrije tijd. En van onze kinderen, die echt met alles tevreden zijn. Spelen met water of duplo, krabben en vissen vangen, mee het dorpje in of even zitten voor een filmpje. Eigenlijk is alles goed. Met hun zwemvestjes aan stuiven ze over de steigers, alsof ze nooit anders deden.

Genietende Lara op Duinkerkse strand

 Dorpje

We liggen in een verenigingshaven met een verval (eb en vloed) van maar liefst vijf tot zes meter (!), afhankelijk van de maanstand. Dat is zo’n twee a drie meter meer dan in Nederland. De wanden van de haven krioelen van de krabben die schuilgaan achter de vele oesters en mossels. De meeste schepen aan de steigers zijn Nederlands. Eigenlijk heel gezellig, want je kunt altijd wel met iemand van gedachten wisselen op andermans schip. Het typisch Franse Duinkerken maakt ook een hoop goed. Alhoewel het relatief veel nieuwbouw en industrie kent, heeft het ook enkele eeuwenoude gebouwen, zoals een prachtige Gothische kerk, een opvallende vuurtoren en een ruim vijfhonderd jaar oude vestigingstoren. In de haven liggen oude lichtschepen, die jaren geleden fungeerden als navigatiepunten op zee. Ook het grootste zeilschip van Frankrijk bevindt zich hier in Duinkerken. De driemastbark met de naam Anne Duchesse is een erfenis van de Duitsers, die het Duinkerken schonk na de oorlog als ‘genoegdoening’ voor berokkend leed. Van de oorlog zijn verschillende monumenten te vinden. De meest markante refereren naar de vlucht uit Duinkerken, toen de Duitsers aan het begin van WOII Frankrijk binnenvielen. Hierbij wisten onder meer bijna 220.000 geallieerden te ontkomen aan de Duitse overmacht, door met bootjes van de inwoners van het dorp het kanaal over te steken.

June in de mast van een hevig zwiepende boot om een kapotte windmeter te vervangen met miniscule schroefjes

Engeland

Morgen hopen we de Franse wateren weer uit te varen richting het Engelse Dover. Hoewel het een van de kortste oversteken van het kanaal is, beslaat de tocht nog zo’n veertig mijl. Met een gemiddelde snelheid van 5 knopen per uur, dus zo’n 8 uur varen. De wind staat eigenlijk de verkeerde kant op, maar je moet een keer op weg, dus we gaan het gewoon proberen. En de motor? Die draait weer als een zonnetje!

Typisch Frans piratenontbijt