Mislukte ontsnapping

Zenuwachtig trommel ik met mijn vingers op het hout in de kuip. Aanvankelijk onbewust, maar wanneer ik het ontdek, realiseer ik me dat ik het best spannend vind. De afgelopen dagen hebben we in Aveiro doorgebracht, een dorpje ruim een half uur varen de rivier de Rio Aveiro op. Het is een schattig plekje, met gekleurde huisjes, veelal versierd met de decoratieve azulejos (wandtegels). Door de grachten glijden prachtig beschilderde houten boten, waar vroeger zeewier mee werd binnengehaald. Nu worden er voornamelijk toeristen in rondgevaren. Hoewel we het na twee dagen eigenlijk wel hebben gezien, is de wind te hard om door te varen. Verwaaid liggen we drie dagen lang aan de enige steiger in de wijde omtrek en de drang om te vertrekken wordt steeds groter. Zeker omdat we zo’n 250 mijl verwijderd zijn van het zuidelijk gelegen Faro waar we misschien 5, maar in ieder geval 8 oktober familiebezoek krijgen!

Aveiro, ton in den treure ...

Schattige huisjes. De bijnaam van deze stad is klein Venetie

Prachtige kerken, deze was ook van binnen geheel betegeld.

Wil ook wel eens op de foto ...

Is toch geweldig? Levensgroot op de muur van een kerk

Geen zinnig commentaar

 Gevaarlijk

En dan ineens biedt maandag een ontsnappingsmogelijkheid. In de weersvoorspelling die dagenlang aaneengeregen is door veel wind, vormen de voorspelde 10 tot 15 knopen (windkracht 3 tot 4) uit de westelijke hoek, een kans om mijlen te maken. In de vroegte van de ochtend maken we het schip zeilklaar. Ik sluit de luiken, draai de afsluiters van het toilet en de wastafel dicht en zorg dat er geen zware dingen door de boot kunnen vliegen of rollen. Chris haalt de hoes van het grootzeil af, installeert de automatische piloot op het roer en samen sjorren we de bijboot op het dek. Dan zetten we kanaal 14 op de marifoon aan. “Pilot Avero, pilot Aveiro. Hier de Jan van Gent, over”.  Het blijft stil aan de andere kant. Chris blikt op de klok. Het is 08.00 uur. Toch best een schappelijke tijd? Maar ook een tweede keer levert niks op.

“Jullie kunnen er morgen niet uit”, had onze luidruchtige Portugese buurman de avond voor ons vertrek gewaarschuwd. Hij is dan net teruggekeerd met zijn vijftien meter lange motorboot van zee en meldt dat de golven zo hoog zijn, dat ze breken. Op onze teleurgestelde blik antwoordt hij dat we ’s ochtendsvroeg maar de ‘pilot’ op marifoonkanaal 14 moeten oproepen, die zicht heeft op en kennis heeft van de golven. Diezelfde pilot hult zich nu in stilzwijgen. Vlak voor vertrek antwoordt de pilot dan toch. De golven zijn tweeënhalve meter hoog en we kunnen tot 12 uur vertrekken. Dan wordt de ingang van de rivier door stromingen te gevaarlijk.

Wildwaterbaan

Tweeënhalve meter hoog. Onvoorstelbaar. Door de weinige wind vandaag toont de rivier zich spiegelglad. Kleine ruïnes van huizen trekken aan ons voorbij, net als wat industrie, dat tussen de eindeloze landbouwgrond en zoutwinningsvlakten staat. We stellen de beslissing of we doorgaan of niet uit tot de havenmonding. Gespannen tuur ik naar de zee, die opspringt tussen de havenhoofden. Af en toe spuiten de golven over de betonblokken heen, maar het is nog niet genoeg ons af te schrikken. De kinderen kijken  nietsvermoedend Pieter Post op ons bed als we de zee opdraaien. Langzaam komt het schip in het ritme van de golven. We klimmen omhoog en glijden er met een flinke vaart vanaf. De zee is inderdaad onrustiger dan we dachten. De golven zitten dicht op elkaar en het lijkt meer een wildwaterbaan dan een lekker tochtje varen. Bovendien is de weinige wind pal tegen.

Teveel van het goede ...

 

Zelfs Chris vindt t wat te gortig

Bij elke golf zet ik me schrap met mijn been tegen de kajuitingang. Met mijn handen houd ik de houten kuipranden beet omver gegooid te worden. Chris klemt zich met zijn voeten tegen de houten bank tegenover hem. Dit is niet leuk. We stellen de definitieve beslissing uit, maar ook een mijl uit de kust worden de golven niet minder. We zien de DixBay http://sydixbay.blogspot.nl/, een vijftien meter lang Nederlands jacht dat met ons opvaart, en een twintig meter lange vissersboot keer op keer verdwijnen achter de golven. Dit wordt hem niet, dan maar terug. Goed zeemanschap is ook je ongelijk erkennen. En zo komt het dat wij op dezelfde dag Aveiro verlaten en aandoen.

DixBay duikt in de golven

Feestje!

Die nacht trekt de wind aan en loeit om de boot. Mijn hoop alsnog een dag later te vetrekken, laat ik varen. En nu, drie dagen later, liggen we nog steeds aan diezelfde steiger, ruim een half uur varen de rivier op. Met twee andere Nederlanders en een Zweed, die ook hun kans afwachten.

Ter ere van mijn moeders verjaardag hebben we onszelf vandaag getrakteerd op een heerlijk Portugees gebakje. Daarna hebben we een life videoverbinding met het feestvarken (over de skype) en mijn vader. Heerlijk om elkaar weer eens uitgebreid te zien en te spreken (alhoewel het een slap aftreksel blijft van elkaar eens stevig vastpakken). Als klap op de vuurpijl is de douche in het verenigingsgebouwtje een uurtje open, waardoor we ons vreselijk gesopt en geboend hebben. Geen overbodige luxe!

Morgen gaan we mogelijk nog eens proberen Aveiro definitief te verlaten, maar de tropische storm Nadine (nicht, als je dit leest: schaam je!) houdt steeds het slechte weer in stand. Als het lukt, hopen we in een keer door te varen naar Lissabon, waar ik ga graag nog een dagje wil struinen. Een afstand van zo’n 150 mijl, dus een nachtje door. Wordt vervolgd!