zaterdag 27 oktober 2012

Hamsteren

Wat zijn we toch ongelooflijk rijk, denk ik als ik met een enorme berg aan boodschappen in een Lidl aan de kassa sta. En met 'wij' bedoel ik niet zozeer Chris en ik, maar 'wij' als Nederlanders. Achter me vormt zich een rij met voornamelijk Portugezen, die drie hooguit vijftien spullen in hun kar hebben liggen. En de mijne heeft een bergje erop. Ik was pas in het derde pad, toen er echt niks meer in kon. Geen meel meer, rijst, blikken bonen, houdbare melk. Dat moet ik de volgende keer maar halen denk ik. Als een bezetene leg ik de spullen op de band. Vol, en de kar is nog niet leeg. Ik voel ogen in mijn rug.

"Weer zo'n toerist", "waar haalt ze het geld vandaan" of misschien wel "ze moet zeker een weeshuis voeden". Wat ze moeten denken, weet ik niet, maar het kan me eigenlijk ook niks schelen. Jullie gaan geen oversteek maken. Ik moet denken aan vijf dagen non-stop varen naar de Canarische eilanden, daarna zeven dagen naar de Kaapverden waar naar verluidt bijna niks te krijgen is en daarna twee weken naar Frans Guyana. En dat met minimaal twee volwassenen en twee kinderen en het langste gedeelte zelfs met een man extra, aangezien mijn broer Marcel mee vaart. En hier in Portugal is het nou eenmaal goedkoop, althans relatief dan.

Overvolle kar
Toch voel ik me bezwaard. Ik weet inmiddels dat de gemiddelde Portugees een schrikbarend lager maandinkomen geniet dan de gemiddelde Nederlander en dat ik dus in hun ogen een rijke stinkerd ben. Niet dat ze dat laten merken, maar toch. Vijf pakken pasta, vijfentwintig verschillende blikken uiteenlopend van bonen met chorizo tot gemengde groenten, champignons tot sardientjes. Tien rollen kaak, als luchtige snack voor de nachtelijke overtochten en als tussendoortje. Twaalf pakken drinken, zakjes limonadepoeder voor de kinderen aangezien aanmaaklimonade bijna niet te verkrijgen is, wat snoepjes, aardappelpuree en dan is de kar echt vol. "Ik kan nog een tweede pakken", schiet door mijn hoofd. "Of deze betalen en dan nog n keer gaan". Maar eigenlijk durf ik gewoon niet.

223 euro graag. Ik stop mijn pas in het apparaat. Niks. "Is het Portugese?" Vraagt de caissière die op mijn pas blikt. "Nee", antwoord ik haar. "Dan doet ie het niet." Doet ie het niet, doet ie het niet? Hoezo niet? "Overal in Portugal doet ie het wel", zeg ik haar, in de hoop dat ze het verkeerd heeft. "Ja, dat klopt", antwoordt ze mij in keurig Engels, "maar hier niet." Shit. Ik til de laatste tas van de band en zet hem naast de overvolle kar. "Je kunt daar pinnen", wijst ze. Weifelend loop ik naar het apparaat in de muur. Ik heb net een deel van ons weekgeld gepind in de stad, om cadeautjes voor vijf december en de verjaardagen erna te kopen en ik vrees dat het ding mij geen tweede keer geld wil schieten.

Ontspannen
De rij achter mijn kar volgt me met hun ogen. Tweehonderd euro, toets ik. Confirm. Blubluhbluhbluh, rrriitzzzzzz. Pfffffffft. Hij doet het. Met een stapeltje tientjes en twintigjes loop ik terug naar de caissière. Ze telt ze na. Tien, dertig, vijftig. Een man achter mij met twee flessen drinken kijkt zijn ogen uit. "Jup", zie ik m denken. En geef hem eens ongelijk. Moeizaam duw ik de kar richting de uitgang. Pfffff, gelukt. Ik ben blij dat het binnen is. Althans deel 1.

De boot is inmiddels aardig afgeladen met houdbaar eten en drinken. Voor de komende oversteek naar de Canarische eilanden kunnen we nog teren op onze versvoorraad, alhoewel echt koken op een hellend schip over het algemeen geen pretje is. De laatste hamstersessie zullen we dan op Gran Canaria doen, waar we ook extra water in flessen in zullen slaan, een schaars goed op de langere oversteken. En dan moeten we ook serieus op rantsoen. Tot die tijd even kijken hoe we deze tocht weer gaan beleven … want het blijft toch n beetje spannend, elke keer weer.

dinsdag 23 oktober 2012

Afscheid

“Niet te veel huilen hoor”, zeg ik, wanneer ik mijn ouders voor hun vertrek knuffel. “We hoeven elkaar echt geen tien maanden te missen.” “Nee, dat weet ik”, antwoordt mijn moeder. “Als ik jullie te veel mis, pak ik wel een vliegtuig.” Nog even houd ik haar hand vast door het autoraam, voordat ze wegrijden richting Sevilla, waar ze nog een paar daagjes vakantie gaan vieren. Eenmaal de hoek om, prikken toch de tranen achter mijn ogen. Dat is stom! Ons vertrek uit Nederland vond ik minder moeilijk dan nu! Misschien omdat zij nu degene zijn die weggaan, en niet wij.

Chris zwaait nog vanaf de boot met Hidde en Lara.
Het wordt weer onze eerste nacht aan boord sinds twee weken. Aan de ene kant heerlijk, maar ook wennen. Het is zalig om zowel de zorg als het plezier rond de kinderen te delen. We hebben dan ook echt genoten. Van elkaar, het gemak van een ruim appartement en de prachtige omgeving. Maar nu is het tijd om door te gaan.

Balen
Eigenlijk hadden we al weg willen zijn, maar de wind blaast al dagen uit de zuidhoek, de richting die we op willen. Sinds vandaag is hij aangetrokken tot serieuze proporties en loeit hij luidkeels rond de boot. Op z’n zachtst gezegd balen. We praten elkaar moed in door te zeggen dat je dit soort wind onderweg niet wilt hebben en zeker niet uit de verkeerde richting.  En dat is maar al te waar, want de volgende oversteek is welgeteld 540 mijl van hier, ongeveer vijf dagen en nachten varen. Aan één stuk. Harde wind en hoge golven zijn dan het laatste dat je wilt.
Wachten dus … nog even. Maar niet te lang, want Chris z’n ouders en zijn broer komen begin november naar Gran Canaria. Dus wind, koest …
 








 

woensdag 17 oktober 2012

Familie gearriveerd; even niks

Uitzicht vanuit het appartement, met op de achtergrond een bootje
Zal ik eens wat gaan doen of toch maar niet? Vanuit een ligbedje op het terras van het appartement, staar ik naar de knalblauwe lucht boven me. Wanneer ik net over de rand van dak kijk, zie ik de zee. Lara ligt binnen te slapen en mijn ouders, mijn broer Marcel en Hidde zijn naar het strand. Het is al even geleden dat ik zo ongestoord niks heb kunnen doen en dat bevalt me wel. Bovendien heb ik de afgelopen nachten niet erg goed geslapen. De nacht dat we van Lissabon naar Baileera voeren door het wisselen van de wacht en de vervelende koers welgeteld drie uur. De nacht erna, toen we voor anker lagen te rollen en zowel ik als de kinderen slecht sliepen, ook iets dergelijks en de twee nachten daarna, dat ik tot twee a drie uur ’s nachts uit mijn bed dreunde van de live muziek in de luxueuze haven van Lagos, vergelijkbaar. Nee, ik blijf nog even liggen.

Opa en oma net gearriveerd
Oma en kleinkinderen op het terras
Lekker op strandje vlakbij appartement
Hoe deden we dat?

Steeds vaker vraag ik me af hoe we het ooit allemaal in één dag konden proppen. Werken, met de kinderen bezig zijn, huishouden draaien, boodschappen doen, eten koken, administratie regelen, vrienden en familie bezoeken / contacten en ook nog tijd vrijmaken voor hobby’s en sporten. Wij hebben hier vooral al genoeg aan ons eigen bedrijf. Opstaan, ontbijten, aankleden, boot aan kant, even op pad voor boodschappen en wandelen, schoonmaken of wassen, koken, eten, eventueel douchen, kinderen naar bed, afwas doen, speelgoed opzij en – bij de aanwezigheid van internet - eventueel wat administratie doen of mails beantwoorden. En dan is de dag echt om en hebben we nog geen boek gelezen.
Anders dan je zou denken, is echt luieren er ook hier niet bij. Eerlijk is eerlijk: alles gaat natuurlijk op een lager tempo dan thuis. Wanneer we niet varen, hoeven we ons alleen te bekommeren om het slaapje van Lara, maar ook die slaat wel eens een middagtukje over. Ontbijten en aankleden doen we dus op ons gemak. Terwijl de kinderen over de steiger dartelen op weg naar een stadje of strandje, kletsen we vaak nog even met buurboten. “Wanneer gaan jullie door? Waar gaan jullie heen en wat doet het weer eigenlijk?” Het is vooral prietpraat en uitwisselen van ervaringen en informatie op een luchtige manier.

In touw

Toch ben je stiekem de hele dag in touw. Opstaan gaat toch volgens de klok van de kinderen, die vervolgens de hele dag aanwezig zijn. Echt iets zinnigs uitvoeren, zoals prangende reparaties aan boot, beantwoorden van mails met de doorgaans slechte verbindingen, gericht bepaalde zaken kopen aan wal of de boot lekker schoonmaken, lukt vaak maar half, ondanks de aanwezigheid van een dvd. “Nouhouhou, Lara maakt mijn kasteel kapot.” “Mag ik een snoepje?” “Weeheehee, péééén” (Lara, als haar speen door Hidde wordt afgepakt.) “Ik vind dit filmpje niet leuk.” Of “Ik moet naar de weecee”.  Nee, eigenlijk is je aandacht continu benodigd. Dus gaan alle klusjes tussen neus en lippen door.

Lara met olijftakken bij appartement
Zwemmen met ome Max

Maar nu even niet. Een paar dagen geleden kwamen mijn ouders in Lagos aan na een vermoeiende trip (klein beetje gerechtigheid, wij twee maanden varen, zij bijna een hele dag reizen ;)).  Er was meteen groot feest aan boord! Kinderen en grootouders door het dolle heen en wij natuurlijk ook! Omdat de avond al was ingevallen en het appartement dat ze voor ons allen hadden gehuurd, toch bijna driekwartier rijden was, hebben we met zijn zessen op de boot geslapen. Broer Max bereikte de haven de volgende dag met de bus vanaf Faro airport. En nu zitten we even aan vaste wal.


Sightseeing, weer zo'n prachtige kerk
 
 “Kijk”, wijst mijn vader vanaf het terras naar de zee, “zeilboten”.  Ze zijn even gek op het water als wij, maar ik kijk met een schuin oog naar de bergen aan de andere kant, want na weken niks dan kustplaatsjes, strandjes en zee, is een beetje binnenland ook niet gek.

Ziek

Op ziekenbezoek in prive-ziekenhuis in Lagos, waar Chrisvier nachten heeft doorgebracht
 

Chris is eindelijk beter. Hij is wel serieus ziek geweest. Het privé-ziekenhuis in Lagos wilde hem niet laten gaan, omdat ze bang waren voor een resistente bacterie in zijn dik geworden knie. Na weken fulltime bij elkaar, moest ik hem dus achterlaten in het ziekenhuis. Een vreemd en enigszins emotioneel moment. Twee dagen terug bleek de bacterie echter niet resistent en mocht Chris – met een laatste dosis antibiotica – naar ‘huis’. Hij werd uitgezwaaid door alle vier de doktoren van het ziekenhuis, waarvoor een daarvan speciaal op zijn vrije dag terug was gekomen.   

Chris weer terug
Op dit moment genieten we met volle teugen van familie, hun verfrissende indrukken en de meegebrachte muisjes en pindakaas. Elke dag jam, honing, kaas of vleeswaar is prima, maar zóóóó saai!

Welcome home bbq
Het voelt wel wat vreemd om je huis zo in de haven achter te laten en in een auto te stappen. Ik merk dat het vrije leventje langzamerhand in ons is gekropen. Hoe dat moet wanneer we terug zijn? Geen idee, maar daar hoeven we voorlopig nog niet aan te denken. Wel is het afpellen van het achteraf gezien drukke leven dat we leidden, een zegen. Het geeft niet alleen lucht, maar ook zicht op wat nou echt belangrijk is. En dat is nu ons gezin met twee prachtige opgroeiende kinderen, die gewoon aandacht verdienen. En ondanks dat het soms pittig is, geven wij die maar al te graag.

Afdalen op rotsstrandje in Lagos is best een uitdaging met krukken


Boot omvaren van Lagos naar het dichterbij gelegen Portimao

zondag 7 oktober 2012

Verrassing uit de zee

Knoflook, uien, citroensap - al dan niet vers - zout en peper natuurlijk, olijfolie, azijn, tomatenketchup en mayonaise. Dat het handig is om die ingrediënten aan boord te hebben, wist ik wel. Sinds gisteravond weet ik dat sojasaus ook in dat rijtje thuishoort. Na werkelijk een zalige dag in de haven van het Zuid-Portugese Lagos zetten we ons aan een pizza. We hebben met Hidde's bootvriend Finn, die we hier weer troffen, in de speeltuin en aan het zwembad (!) bij de haven doorgebracht. De kinderen zijn volledig uitgespeeld en rijp voor bed, als Berenice van buurboot DixBay, met een vers gevangen tonijn aan komt lopen. Ze kreeg hem zo in haar handen geduwd, toen ze belangstellend aan vissers vroeg wat ze hadden gevangen. Het dertig centimeter lange beest staart wezenloos voor zich uit en moet nog schoongemaakt geworden. Chris pakt zijn mes en een broodplank en snijdt vakkundig de kop eraf. "Kan dat wel waar de kinderen bij zijn?", kijkt hij vragend. Ik knik, schouderophalend. Hidde en Finn aanschouwen het tafereel echter alsof ze nooit anders zagen. "Vinden jullie het niet eng?", vraag ik nog voorzichtig. "Nee hoor", zegt Hidde. "Dan kunnen we hem lekker eten hè mam?"

Rauw
En lekker is ie zeker. Nog wat beduusd kijk ik naar de verse stukjes rauwe tonijn die voor mijn neus liggen. "Je moet ze dopen in de sojasaus", moedigt Berenice me aan. Ik ben helemaal geen 'boer' met eten, maar net gevangen nog rauwe vis lijkt toch wat vreemd. Maar nee, het is werkelijk heerlijk. We likken onze vingers af en slurpen er een glas wijn bij leeg. Dat is nog eens een bijzondere verrassing zo laat op de avond. Sojasaus dus, die moet nog op de boodschappenlijst.

Twee dagen geleden komen we aan in deze zeer luxueuze haven in de Algarve. Enigszins terughoudend betreden we het terrein, aangezien we hebben gehoord dat dit een bijzonder dure haven is. Zestien euro, zegt Chris opgewekt als hij terug komt van het havenkantoor. Het laagseizoen heeft de prijzen gehalveerd, de faciliteiten zijn echter hetzelfde. Wat een weelde. In de haven loopt een boulevard met diverse restaurantjes, winkeltjes en zelfs ijssalons! Bovendien is hier dus een speeltuin maar, wat nog veel mooier is, ook een zwembad met allemaal zonnebedjes. Nadat we er al even hebben gelegen, ontdekken we dat deze luxe eigenlijk 17 euro per dag kost, maar ach, wij weten van niks … En de kinderen al helemaal niet!

Infectie
We zijn blij dat we hier liggen. Niet alleen om de heerlijk haven, maar ook omdat Chris een behoorlijke infectie aan zijn knie heeft. Zo'n anderhalve week geleden stootte hij zich tegen het anker, terwijl hij dit op hobbelig water probeerde binnen te halen. Resultaat: een mini wondje. Sinds gister is de knie echter gaan zwellen tot formaat tennisbal. Een bezoek aan een privéziekenhuis - gezegd beter dan een gewoon- leverde hem antibiotica op en het volgende recept: rust, rust en nog eens rust. En dat kan hier wel.

Om hier te komen, hebben we de afgelopen dagen flink doorgevaren. Na de mislukte ontsnapping bij Alveiro (zie vorige verhaaltje), volgde daags daarna een geslaagde. De nog drie (!) meter hoge golven brachten ons toen niet verder dan het volgende dorpje Figuera da Foz waar we enkele dagen doorbrachten, in afwachting van beter weer. Een nacht doorvaren bracht ons echter alweer in het geweldige Lissabon. Ik word vast niet meer geloofd, maar dit is er één voor een lang weekend weg. Een stad, zoals een hoofdstad hoort te zijn. Van oude kronkelstraatjes met wapperend wasgoed tot statige maar sfeervolle huizen met prachtige lantaarns, muziek op straat, rustieke parken en grote kloosters die als oases van rust verspreid liggen in de stad, die zich tekent door hoogteverschillen. Drie heerlijke dagen hebben we geslenterd en de laatste avond zijn we richting Zuid-Portugal gevaren. 100 mijl, bijna een etmaal. Gebroken waren we, dat wel, maar heerlijk om hier te zijn. De zon staat bijna elke dag hoog aan de hemel, en als we een zeezwerver moeten geloven die we in het vorige haventje troffen, doet die koperen ploert dat tot en met december.

Knuffelstorm
Verder bereiden we ons voor op de knuffelstorm, die de komende tijd vooral de kinderen zal overvallen. Over één nachtjes komen mijn ouders en ome Max namelijk naar de Algarve, waarna we lekker een paar dagen in een appartementje aan land gaan vertoeven. Het lijkt overdreven omdat we pas twee maande weg zijn, maar het is heerlijk elkaar weer in de armen te sluiten. We beleven zoveel, dat het zalig is het te delen. En zeker nu Chris even uitgeschakeld is, is wat extra hulp niet overbodig. Rond 20 oktober willen we gaan varen richting de Canarische eilanden, met een tussenstop in het Marokkaanse Rabat. Van hier naar Lanzarote uit mijn hoofd 550 mijl, een dag of vijf varen dus, met dus een adempauze na twee dagen.

Helaas is ons internet hier (wederom) niet goed genoeg om foto's te plaatsen, vandaar alleen deze lap tekst over onze belevenissen. Jammer, want een foto zegt meer dan duizend woorden, maar het is niet anders. Een van de redenen waarom ik al een tijdje niet heb geschreven. Maar net zoals in een boek, is het vast veel leuker de plaatjes erbij te denken. Tot de volgende keer, xxx.