Oceaanoversteek: klaar voor vertrek

En dan ineens sta je voor de oversteek terug. Een rare gewaarwording na vier maanden Carieb. Wat zijn we gewend geraakt aan die zalige luchttemperatuur, die zelfs ’s avonds niet lager wordt dan 27 graden. We zijn meer dan gewoon overboord te springen met duikbril op, vaak meerdere keren per dag. De lengtes van de zeiltochten beperken zich tot maximaal een dag varen, net genoeg voor een niet te uitputtend tochtje. Ook zeggen we straks die wuivende kokospalmen gedag, die overal op de eilanden als markers tussen de huizen doorsteken. En laten we die bijzondere mensen achter ons, die op hun eigen tempo maar met een krachtige attitude de eilanden bevolken.

Vreemd, alsof je een hoofdstuk afsluit waar je zo naartoe hebt geleefd. Raar ook, omdat we nu huiswaarts gaan, hoewel we nog zo’n 2,5 maand hebben. En spannend, omdat we nog veel zee voor de boeg hebben voordat we onze volgende bestemming bereiken.

Onrust

Vooral die laatste reden zorgde vooral de afgelopen twee weken voor onrust. Bij ons – nadat opa en oma na 2 heerlijke Caribische weken huiswaarts waren gegaan - maar ook bij andere vertrekkende boten. Bijna 900 mijl naar Bermuda of, meteen door, zo’n 2300 mijl naar de Azoren – een Portugese eilandengroep in de Atlantische oceaan. Minimaal drie weken achtereen varen, met kans op uiteenlopend weer, vergt een goede voorbereiding. Een deel hiervan heb je zelf in de hand. Denk aan de boot vaarklaar maken zodat alles naar behoren werkt, maar ook het bevoorraden met brandstof, water en eten. Een belangrijk maar uiterst onzeker onderdeel is hierin het weer. En dat laat zich maar moeilijk plannen.

De afgelopen twee weken liepen vooral de mannen van de vertrekkende boten bij elkaar de kajuitdeur plat om van gedachten te wisselen over binnengehaalde weerinformatie. Voor anker liggend in Simpson Bay voeren ze met dinghy’s op en neer, terwijl de dames de boten van boodschappen voorzagen en kinderen vermaakten op de spaarzame strandjes in de buurt van de lagoon. Meer dan eens bezochten verschillende vertrekkersboten het happy hour in cafe Lagoonies of aten we met elkaar eindelijk weer eens bitterballen en frikadellen speciaal in de jachtclub naast de ‘Nederlandse’ brug (St. Maarten kent een Nederlands en een Frans deel). Met wederom als belangrijkste gespreksonderwerp: dat enigszins onstuimige weer.

Weer

Dat weer, dat wilde aanvankelijk niet vlotten. Het hogedrukgebied dat gewoonlijk braaf op de Azoren ligt, zat te hoog en wilde maar niet zakken. In plaats daarvan zat een lagedrukgebied, waarvan de winden precies tegengesteld en daarmee pal tegen zijn. Niet echt gewenst wanneer je zoveel mijl moet afleggen. Toch trekt iedereen dan zijn eigen plan. Omwille van een opstapper die hier aan boord is gekomen, één die op enig moment op Bermuda staat of zelfs binnen afzienbare tijd op de Azoren. Anderen gokken erop dat de winden tijdens hun oversteek bijdraaien of zijn gewoon het wachten zat. Wijzelf zagen toch het liefst een weer’gat’ met overwegend goed nieuws en dat kwam - na een kort bezoek aan het prachtige Anse de Colombier op St. Barth’s, enkele dagen terug ineens voorbij.

Zodoende kiezen we morgen eieren voor ons geld, pakken onze biezen en stomen richting overkant. Spannend, vreemd en een beetje triest. Maar ook heerlijk en uitdagend. De boot is afgetopt en volgeladen, maar belangrijker nog, we zijn er zelf ook klaar voor. Met een tiental overstekende boten houden we elke dag via de kortegolfradio contact (8101 om 21.00 uur UTC), zodat we van elkaar weten waar we zijn en wat voor weer we hebben. Plan is Azoren, met uitwijkmogelijkheid Bermuda (dat eigenlijk een paar honder mijl de verkeerde kant opligt). Cula is reeds onderweg, net als de Sailaway, de Doen en de Ostrea. Dixbay, Waltzing Mathilda en wij gaan morgen, op enig moment gevolgd door onder meer de Mathiba. Wanneer het weer en de apparatuur het toelaat zal ik proberen geregeld een update naar de site te sturen via de ssb-radio en anders volgt het avontuur achteraf. En nu snel naar bed, want het is morgen vroeg dag … liefs!