Jan van Gent: Familie gearriveerd; even niks

Uitzicht vanuit het appartement, met op de achtergrond een bootje

Zal ik eens wat gaan doen of toch maar niet? Vanuit een ligbedje op het terras van het appartement, staar ik naar de knalblauwe lucht boven me. Wanneer ik net over de rand van dak kijk, zie ik de zee. Lara ligt binnen te slapen en mijn ouders, mijn broer Marcel en Hidde zijn naar het strand. Het is al even geleden dat ik zo ongestoord niks heb kunnen doen en dat bevalt me wel. Bovendien heb ik de afgelopen nachten niet erg goed geslapen. De nacht dat we van Lissabon naar Baileera voeren door het wisselen van de wacht en de vervelende koers welgeteld drie uur. De nacht erna, toen we voor anker lagen te rollen en zowel ik als de kinderen slecht sliepen, ook iets dergelijks en de twee nachten daarna, dat ik tot twee a drie uur ’s nachts uit mijn bed dreunde van de live muziek in de luxueuze haven van Lagos, vergelijkbaar. Nee, ik blijf nog even liggen.

Opa en oma net gearriveerd

Oma en kleinkinderen op het terras

Lekker op strandje vlakbij appartement

Hoe deden we dat?

Steeds vaker vraag ik me af hoe we het ooit allemaal in één dag konden proppen. Werken, met de kinderen bezig zijn, huishouden draaien, boodschappen doen, eten koken, administratie regelen, vrienden en familie bezoeken / contacten en ook nog tijd vrijmaken voor hobby’s en sporten. Wij hebben hier vooral al genoeg aan ons eigen bedrijf. Opstaan, ontbijten, aankleden, boot aan kant, even op pad voor boodschappen en wandelen, schoonmaken of wassen, koken, eten, eventueel douchen, kinderen naar bed, afwas doen, speelgoed opzij en – bij de aanwezigheid van internet - eventueel wat administratie doen of mails beantwoorden. En dan is de dag echt om en hebben we nog geen boek gelezen.

Anders dan je zou denken, is echt luieren er ook hier niet bij. Eerlijk is eerlijk: alles gaat natuurlijk op een lager tempo dan thuis. Wanneer we niet varen, hoeven we ons alleen te bekommeren om het slaapje van Lara, maar ook die slaat wel eens een middagtukje over. Ontbijten en aankleden doen we dus op ons gemak. Terwijl de kinderen over de steiger dartelen op weg naar een stadje of strandje, kletsen we vaak nog even met buurboten. “Wanneer gaan jullie door? Waar gaan jullie heen en wat doet het weer eigenlijk?” Het is vooral prietpraat en uitwisselen van ervaringen en informatie op een luchtige manier.

In touw

Toch ben je stiekem de hele dag in touw. Opstaan gaat toch volgens de klok van de kinderen, die vervolgens de hele dag aanwezig zijn. Echt iets zinnigs uitvoeren, zoals prangende reparaties aan boot, beantwoorden van mails met de doorgaans slechte verbindingen, gericht bepaalde zaken kopen aan wal of de boot lekker schoonmaken, lukt vaak maar half, ondanks de aanwezigheid van een dvd. “Nouhouhou, Lara maakt mijn kasteel kapot.” “Mag ik een snoepje?” “Weeheehee, péééén” (Lara, als haar speen door Hidde wordt afgepakt.) “Ik vind dit filmpje niet leuk.” Of “Ik moet naar de weecee”. Nee, eigenlijk is je aandacht continu benodigd. Dus gaan alle klusjes tussen neus en lippen door.

Lara met olijftakken bij appartement

Zwemmen met ome Max

Maar nu even niet. Een paar dagen geleden kwamen mijn ouders in Lagos aan na een vermoeiende trip (klein beetje gerechtigheid, wij twee maanden varen, zij bijna een hele dag reizen ;)). Er was meteen groot feest aan boord! Kinderen en grootouders door het dolle heen en wij natuurlijk ook! Omdat de avond al was ingevallen en het appartement dat ze voor ons allen hadden gehuurd, toch bijna driekwartier rijden was, hebben we met zijn zessen op de boot geslapen. Broer Max bereikte de haven de volgende dag met de bus vanaf Faro airport. En nu zitten we even aan vaste wal.

Sightseeing, weer zo'n prachtige kerk

“Kijk”, wijst mijn vader vanaf het terras naar de zee, “zeilboten”. Ze zijn even gek op het water als wij, maar ik kijk met een schuin oog naar de bergen aan de andere kant, want na weken niks dan kustplaatsjes, strandjes en zee, is een beetje binnenland ook niet gek.

Ziek

Op ziekenbezoek in prive-ziekenhuis in Lagos, waar Chrisvier nachten heeft doorgebracht

Chris is eindelijk beter. Hij is wel serieus ziek geweest. Het privé-ziekenhuis in Lagos wilde hem niet laten gaan, omdat ze bang waren voor een resistente bacterie in zijn dik geworden knie. Na weken fulltime bij elkaar, moest ik hem dus achterlaten in het ziekenhuis. Een vreemd en enigszins emotioneel moment. Twee dagen terug bleek de bacterie echter niet resistent en mocht Chris – met een laatste dosis antibiotica – naar ‘huis’. Hij werd uitgezwaaid door alle vier de doktoren van het ziekenhuis, waarvoor een daarvan speciaal op zijn vrije dag terug was gekomen.

Chris weer terug

Op dit moment genieten we met volle teugen van familie, hun verfrissende indrukken en de meegebrachte muisjes en pindakaas. Elke dag jam, honing, kaas of vleeswaar is prima, maar zóóóó saai!

Welcome home bbq

Het voelt wel wat vreemd om je huis zo in de haven achter te laten en in een auto te stappen. Ik merk dat het vrije leventje langzamerhand in ons is gekropen. Hoe dat moet wanneer we terug zijn? Geen idee, maar daar hoeven we voorlopig nog niet aan te denken. Wel is het afpellen van het achteraf gezien drukke leven dat we leidden, een zegen. Het geeft niet alleen lucht, maar ook zicht op wat nou echt belangrijk is. En dat is nu ons gezin met twee prachtige opgroeiende kinderen, die gewoon aandacht verdienen. En ondanks dat het soms pittig is, geven wij die maar al te graag.