Surinaamse verjaardag

Eerste cadeau krijgt Hidde van zijn neven in Curacao

“Waarom hebben huizen een dak? “ “Waarom is de lucht zo groot?” “Waarom zijn torens hoog?” We rijden weer op de plaatselijke snelweg in Suriname als ik uit het niets een stortvloed aan vragen krijg van Hidde, die een dag eerder vier jaar is geworden. Verbaasd hoor ik hem aan. Begint die waarom-fase nu al?

De dag ervoor vierden we zijn verjaardag. Eigenlijk begon die al ’s nachts, vlakbij het vliegveld. Terwijl de kinderen in het toestel liggen te slapen, tikken de wijzers van klok de 00 uur aan. Een paar minuten later staan we weer op Surinaamse bodem. Nog slapend dragen we de kinderen het vliegtuig uit, maar als Hidde in de douanerij klaarwakker is, krijgt hij alvast een cadeautje dat we in de Curaçao hebben gekocht (in een echte Top Toys speelgoedwinkel!). Zo, dat leidt even de aandacht af van het lange wachten. Ik weet niet wat ze doen daar in die douanehokjes, maar het lijkt wel alsof ze elk paspoort uit hun hoofd leren. Tot overmaat van ramp blijken we een loket gemist te hebben waar opnieuw een toeristenkaart a 20 euro per stuk moeten kopen. We zijn immers het land uitgeweest en hoewel de geldigheid nog niet is verlopen, moeten we er weer aan geloven.

Versieren

Het is al na tweeën als we dan eindelijk in de taxi terug naar de boot zitten, waar we een uur later aankomen. De boot is broeierig warm en overal staan tassen. Eigenlijk wil ik meteen naar bed, maar ik krijg het niet over mijn hart de boot onversierd achter te laten. Met een zaklamp zoek ik naar slingers en blaas een paar ballonnen op. Chris hangt vlaggetjes in de mast. Morgen maar cadeaus inpakken, die nog ergens onder ons bed liggen.

En dat het ophangen van de slingers geen verspilde moeite is, blijkt de volgende dag. Blij als een kind en vreselijk jarig, ontbijten we in de kuip, waarna ik vliegensvlug een en ander inpak. Een handdoek van Cars die hij nog van ome Max heeft gekregen, een T-shirt met een haai van oma Jaan en opa Ab, een pakket met puzzels van Oma Lijn en opa Joost, kaarten van de opa’s en oma’s en van tante Carool en natuurlijk nog wat speeltjes van zijn ouders. De klapper zit in de bakskist, een surfplankje.

In eerste instantie kijkt hij beteuterd naar het blauwgele ding, maar als we tijdens zwemmen uitproberen in de Surinamerivier, ziet hij al snel de lol ervan in. Het plankje en hij worden
onafscheidelijk.

Lekker verwend, Lara voelt dat ook zo

Witte stranden

En net als tijdens Lara’s verjaardag, komen weer buurboten langs met cadeaus en felicitaties. Echte Surinaamse limonade in een flesje, een politieauto, twee cars autootjes, een waterpistooltje. Met brownies en limoencake wordt iedereen bedankt. Weer een geslaagde verjaardag aan de Waterkant in Suriname. Thuisfront ook bedankt voor alle felicitaties aan Hidde via de mail, sms en facebook, geweldig dat iedereen zo meeleeft!

Kaarsjes uitblazen op de brownies

Ben en Ingrid van de Blabber komen een cakeje eten

Hoe heerlijk het hier ook was, het kriebelt weer om door te gaan. En dat gaan we morgen of overmorgen doen. 470 mijl naar Tobago, waar je je volgens zeggen in de Blue Lagoon waant. Met vijftig anderen, maar toch. Benieuwd hoe die zee weer gaat voelen!

Strandje bij de haven

Nog heel even in het haventje op de Surinamerivier, heel rot

Uitgeteld van de nachtelijke vliegreis en de verjaardag

Onuitputtelijk Curacao

Aan sommige mensen ben je gewoon gewaagd, heb je meteen een klik, kun je eindeloos mee stoeien en is het nooit genoeg. Zo’n speelmaatje vinden in een land ver van huis, is eigenlijk goud. Zeker als het dan ook nog familie van je blijkt te zijn. Hidde en Tobias (5) hebben van meet af aan weinig woorden nodig om elkaar te begrijpen. Het is spelen, spelen en nog eens spelen totdat er één bij neervalt. En eigenlijk gebeurt dat pas, als ze echt naar bed moeten.

Ook zijn ouders, Ben en Ninoshka en zijn broer en zus Noah (8) en Sophia (2) zijn onuitputtelijk. Werkelijk alles wijkt zodat we het prachtige Curaçao kunnen zien, waar ze leven, wonen en werken. Tot vijf jaar geleden liepen we geregeld de deuren bij elkaar plat in Den Haag, waar we toen allemaal woonden. Ninoshka wilde na het afronden van haar studie echter terug naar het eiland van haar roots. En Benjamin, die inmiddels niet meer zonder zijn dushi (Curaçaos voor schatje) kon, volgde maar al te graag.

Ver

En dan ineens woon je heel ver uit elkaar. Zelfs ondanks skype en mail te ver om bij te blijven.

Maar gek is dat. Alsof je elkaar niet hebt gemist, ga je dan weer op dezelfde voet verder. De kinderen die elkaar nog nooit hebben gezien, doen hetzelfde.   

De azuurblauwe Caracasbaai, het gezellige Marie Pompoenstrand, het authentieke vissersdorpje Boca, de prachtige hoofdstad Willemstad en de beste supermarkten op het eiland. Overal worden we  naartoe gebracht. Waar we bijzijn verzinnen ze de meest volgepakte programma’s om onze tijd hier zo goed mogelijk te benutten. Dan weer bij hun op de porch zelfgemaakte nasi of lasagna eten, bij ons tortillas en pannenkoeken en tussen de middag met de hele bubs aan het brood.

Zoete inval

Terwijl wij ’s ochtends nog op één oor liggen, zijn zij al druk aan het werk. Rond 05.00 uur gaat de wekker, zodat ze om 07.15 uur op school zijn en aansluitend naar werk kunnen. Die arbeit vindt plaats op een steenworp afstand van het appartement waar wij in logeren. Aan de andere kant van de muur bevindt zich het kantoor waar Ninsohka werkt en aan de overkant van de straat zijn de scholen van de kinderen en van Benjamin. Wanneer deze uitgaan, is het steevast een zoete inval in het appartement.

Heel lang keken we er naar uit elkaar weer te zien. Morgen is jammergenoeg alweer de laatste dag. In de avond vliegen we terug naar de Jan van Gent in Suriname, vanwaar we onze weg vervolgen richting Trinidad. Zal wel weer wennen zijn om het weer zonder oneindig stromend water, een douche en een heerlijk groot dubbel bed te doen.

After all, that’s all in the game. Witte stranden van Tobago en carnaval Trinidad, here we come!

Joepie, vliegen!!!!

Kijk eens mam wat er in de badkamer loopt, en in de tuin en op straat en en en ...

Boefjes Hidd en Tobias op de veranda bij Ben en Ninosh

Ben, Toby, Sophia, Ninosh en bekend

Zwemmen totdat je blauw bent van de kou ... dat duurt wel even met deze temperaturen

 

Elke dag arriveren minimaal twee nieuwe ferrys in Willemstad

Op de achtergrond de Pontjesbrug in Willemstad

Altijd maar bloemetjes plukken

Kijk mam, daarachter liggen ook boten (alleen niet die van ons ...)

Moeder en dochter

Verreisd stel

Beachboys en tevens neven

Allemaal in de achterbak van de nissan

Lekker eten kunnen ze wel op Curacao

En koken kan Ninosh als de beste ... jummie

Afscheidsbarbeque met ouders van Ninosh 

Krabbetje gevangen

8 jaar of niet, ook Noah vindt het leuk 

Wat moet dat worden later ...

Fruitmarkt op Punda, en een lekkere chang chang als achtergrond ...

Plaatje bij een praatje

Een beetje vreemd is het wel, met een vliegtuig aankomen in Curacao, terwijl je boot en tevens huis slechts enkele honderden mijlen verderop ligt. Vannacht vertrokken we voor een familiebezoek in de pikdonkere Surinaamse nacht naar ons eerste Caribische eiland. Per vliegtuig dus. Nog geen 2,5 uur later zetten we voet aan wal van het voormalig Nederlands Antillaanse eiland. Wat heerlijk om Benjamin, Ninoshka en hun drie kinderen Noah, Tobias en Sophia na zoveel jaar weer te zien. Morgen gaan we het eiland verkennen. Tot die tijd ligt iedereen gaar van de korte nacht en de indrukken vroeg in zijn bed. Ik zet nog snel even wat foto's van Suriname op de site, want eindelijk hebben we snel internet!!!! Joepie!!!

Lara's tweede verjaardag, verwend metonder meer Hello Kitty Duplo en een pratende Bumba

De kleffe Surinaamse cakejes gingen erin als koek. Vooral bij Lara, die er zeker 5 ophad die dag. Maar ach, daar ben je jarig voor ...

Buurkindertjes van andere boten spelen in de kuip

Terwijl mama probeert te internetten in een cafeetje in Domburg, kijken Hidde en Lara met twee kindertjes naar het Zandkasteel op de laptop

Eerst nog voor anker op de snelstromende rivier bij het haventje

De rijpe mango's vallen gewoon uit de bomen

 

Joepie, weer een speeltuin!

Geschilderde Indiaan bij Fort Amsterdam, een oud verdedigingswerk van Suriname

Prachtig Surinaams plaatje

Update Suriname

 

Zo, eindelijk weer eens internet. Eigenlijk is het best lekker een tijdje uit de lucht te zijn, al stapelen de mails zich wel op. We liggen al enkele dagen aan de enige steiger in de wijde omtrek van de Surinaamse hoofdstad. Nadat we bij Paramaribo vier keer van ons anker waren afgeslagen, vonden we het even genoeg. Waterland is een uniek plekje, met regenwoud aan weerzijden van de flink stromende rivier, een klein strandje waar de kinderen kunnen poedelen en voor de rest alleen natuur. Overdag klinken geluiden van de meest exotische vogels, schieten overal leguanen en hagedissen weg en in de avonden waan je jezelf in een oerwoud. In de bossen klinken de meest vreemd en schrille geluiden, lichten overal vuurvliegjes op en aan de overkant van de rivier roepen regelmatig brulapen.

Nederlandse enclave

Twaalf boten liggen hier aan de steiger, en daarmee is het ‘haventje’ tjokvol. Omdat ze allemaal een thuishaven in Nederland hebben, is het hier net een Hollandse enclave en voor de verandering is dat eigenlijk heel erg leuk. De kinderen spelen met elkaar alsof het lieve lust is en als het kleine spul slaapt, zakken de ouders nog even door. Mama’s delen hun ervaringen en papa’s hijsen elkaar in de mast en helpen elkaar met de nodige klussen.
Tot twee dagen geleden lagen hier de Sailaway (Contest 41) met Isis, Fenna en Enza van 3 tot en met 9 jaar, de Dixbay met Finn van 6 jaar, de Barnstormer (Hallbergrassi 34) met Nienke van 2, de Waltzing Mathilda met Fien en Max van ik geloof 7 en 8 en de Modesty (Martin Frances 75) met Anna Sophie van 4. Een groot speelfestijn dus. De rest van de boten had geen kinderen en gaat voor langer op pad, de A Capella (Bavaria 46) met Martine en Ellen, Sylffer van Lies en Gerard, Sark (Carena 36) met Elsa en Jaap, de Blabber (Contest 36) van Ingrid en Ben, de Mathiba en de Helena Christina (Volkerak 47) van zeezigeuners Aad en Hella.

Verjaardag

Lara’s verjaardag 6 januari is dan ook uitbundig gevierd. Iedere boot is wel even langs geweest voor het zingen van een verjaardagslied, het eten van een echt Surinaams klef cakeje en een pannenkoek of het drinken van een drankje op Lara’s gezondheid. Naast cadeaus van papa en mama, opa’s en oma’s uit Nederland en van Ome Max, speelt Lara nu met speelgoed dat ze van andere boten heeft gekregen. Boekjes, my little ponies, bellenblazen, vouwpapiertjes en een grote opblaasbare Unoxworst om mee te zwemmen. Dat er al verschillende malen mee is gespeeld door de andere kindertjes, hindert niet. Speelgoed van een ander is altijd leuker dan van jezelf.

Lara zelf begint aardig te babbelen. Soms rollen er zinnen uit van 3 tot 4 woorden (!) en ook het leeftijdsverschil met haar broer wordt steeds kleiner. Zo kunnen ze eindeloos met elkaar spelen en stoeien, hetgeen doorgaans gewoon goed gaat. Toch heeft groter worden ook zijn prijs. Daarom krijgt Lara sinds twee dagen haar speen alleen nog in bed. Iets dergelijks lekkers en vertrouwds afstaan, gaat niet zonder slag of stoot, maar na een paar huilsessies, heeft ze zich er aardig bij neergelegd. En bovendien is naar bed gaan is nu extra leuk.  

Ondanks dat het hier bij de steiger prachtig is, ben je zonder auto behoorlijk geïsoleerd. Een wandeling over het onverharde pad brengt je naar een lange weg met alleen huisjes en wat ‘boerderijen’, waar je zeker een uur moet lopen om in het dichtstbijzijnde dorp Domburg te komen. Tot voor kort liften we geregeld mee om wat boodschapjes te doen of te internetten in dat bewuste dorpje, maar daarbij ben je erg afhankelijk van de plannen van anderen. Daarom hebben we sinds een dag een autootje gehuurd voor wat extra bewegingsvrijheid.

Ziekenhuis

Enkele dagen geleden hebben we helaas ook weer een ritje naar het ziekenhuis moeten maken. Toen Chris tussen het klussen door even iets in de kuip wilde eten,  gleed hij uit op het trappetje en haalde zijn been open langs de bovenkant van een schroefje. Het leverde niet alleen een jaap op van bijna 20 cm, maar ook een dik blauw been. Aangezien dit binnen een uur nog vele malen dikker werd, boden Aad en Hella aan hem naar het ziekenhuis in Paramaribo te rijden. Even kreeg ik even een flashback van Portugal, waar Chris een paar dagen in het ziekenhuis moest blijven wegens een ontstoken knie. In zo’n situatie is het wel heel fijn dat je hier niet alleen bent. Terwijl Chris zijn oorlogswond liet nakijken, werd ik liefdevol opgevangen door de buurboten, waar ik even op verhaal kon komen, de kinderen kon laten spelen en een hapje kon mee-eten. Uiteindelijk bleek er niks ernstigs aan de hand en kreeg hij vooral rust voorgeschreven. Inmiddels is het been aardig geslonken en kan hij weer goed uit de voeten.

Vliegen

Sinds gister is een aantal boten vertrokken richting Caribisch gebied, dat hier nog slecht enkele honderden ijlen vandaan ligt. Hoewel ik brand naar het azuurblauwe water te varen, doen wij het toch anders. Morgen vliegen we vanuit hier voor een paar daagjes naar Curacao (toe maar …;)) om Ben en Ninoshka (familie) met hun drie kinderen te bezoeken. Sinds hun verhuizing naar het benedenwindse eiland enkele jaren terug, hebben we hen niet meer gezien. Het oorspronkelijke plan om hen met de boot te bezoeken, bleek niet realistisch. Curacao ligt als een soort buitenbeetje heel oostelijk in het Caribisch gebied, terwijl de meeste eilandjes westelijk aan de buitenste Atlantische gordel liggen. Vliegen is dus misschien minder leuk, maar een stuk efficienter dan varen. Bovendien zijn we al aardig in de buurt. 23 januari, een dag voor Hidde verjaardag komen we weer terug, waarna we de trossen zullen lossen om zelf richting Trinidad te varen, ruim 400 mijl hiervandaan.

Iedereen die ons gemaild de afgelopen tijd, heel erg bedankt voor alle nieuwsjaars- en verjaardagswensen, en updates over thuis. Wanneer het kan, probeer ik te antwoorden. Zoals alles in Suriname is ook het internet schaars en traag. Dat wil niet zeggen dat we niet aan jullie denken!

Tot snel weer en  veel liefs van ons viertjes

Oud en nieuw in Paramaribo

'Zoooo, die Surinamers kunnen feesten!', denken we wanneer we in Paramaribo aankomen. Dagenlang klinkt overal luid Creoolse muziek en elke avond wordt op verschillende plaatsen vuurwerk afgestoken. Ieder zichzelf respecterend eindejaarsfeest in de stad, of het nou een ministerie is, een bank of het kabinet van de president, ontsteekt op klaarlichte dag een of meerdere honderdduizend of miljoenklappers. Winkels dreunen van de Caribische tonen, open bussen vol feestende mensen rijden voorbij en op elke hoek van de straat is een wel vuurwerkwinkel. Wanneer we 's avonds op de boot zitten, die voor anker ligt op de Surinamerivier, zien we op verschillende plekken langs de rivier siervuurwerk of horen we de knallen van een vuurwerkmat. Dagenlang.

Heupwiegen
'Hoe zal dat zijn met oud en nieuw om 12 uur', denken we voor 31 december. Het kan toch niet meer worden dan dit? En waar halen die mensen het geld vandaan? Maar het wordt meer, overweldigend meer zelfs. En het houdt maar niet op. Gaat in Nederland veelal licht vuurwerk de lucht in, zoals rotjes, strijkers, gillende keukenmeiden, romeinse kaarsen, hebben we het in Suriname over het meest geraffineerde Chinese vuurwerk. Dat spul dat ze in Scheveningen tijdens vuurwerkfestivals in de lucht knallen. Maar dan overal. Zo hard en zoveel, dat je het op een gegeven moment gewoon zat bent en toe bent aan rust.'

'Op Oudejaarsmiddag en -avond moet je het in het centrum van Paramaribo zijn', drukten lokalen ons op het hart. 'Dan gebeurt het.' En dus togen we in de middag naar de stad, die letterlijk zwart ziet van de mensen. De muziek die de afgelopen dagen de Surinamerivier vulde met swingende klanken, staat nu drie keer zo hard en wanneer je langs een live band loopt, bonkt de beat als een bezetene in je borst. En gek, dan zou je verwachten dat iedereen vreselijk staat te swingen, uit zijn dak staat te gaan en heupwiegend door de straten schuimt. En hoewel het beregezellig is, vooral door het aantal mensen dat op de been is, lijkt deze oudejaarsdag op niet meer dan een Haagse Koninginnenach. Het is vooral bier drinken langs de kant van de weg (literflessen Parbobier wel te verstaan, op deze dag ook wel verkocht in blik), opeengepakt voor een podium vertoeven of (Surinaams) eten bij de uitpuilende eettentjes.

Geen geheupwieg, limbodansen of swingende lijven die gutsen van het zweet. Een beetje verbaasd zijn we wel.

Spookstad
Na een saté en bami bij een dubieus tentje langs de weg te hebben gegeten - je moet toch wat in je maag - verlosten we de kinderen van de herrie en keerden terug naar de boot. Op deze toplocatie keken we om 12 uur onze ogen uit van de lichtshows die het vuurwerk opleverden.
Hoe druk Paramaribo 31 december is, zo verlaten is het de volgende dag. Het lijkt wel een spookstad. De straten zijn leeg, de winkels gesloten en enkel wat ongelukkigen die een baan als gemeentereiniger hebben, zijn aan het werk. Op wat schaduwrijke plekken onder de bomen herkauwt een enkeling de avond, op de immer drukke Waterkant met zijn 24/7 eettentjes nuttigen plukjes mensen een drankje en op wat bankjes of fonteinen slapen zwervers. Voor de rest is de stad in ruste, net als toen we aankwamen op Eerste Kerstdag en dachten dat dit zo hoorde. Mis. Normaal zoemt Paramaribo van de mensen, marktjes, winkels en verkeer. Nu is het leeg. Heerlijk, we genieten van de rust.

Na een wandeling door de stad, halen we 1 januari het anker op. We hebben dan bijna een week op de onstuimige rivier gelegen, die zo hard stroomt, dat we verschillende malen van het anker zijn afgeslagen. De laatste twee keer zelf op de oudejaarsavond. Een keer daarvan waren we aan boord, de andere keer niet. Omdat we in de buurt waren en Chris toevallig de rivier op blikte, ontdekte hij dat het schip langzaam aan het wegdrijven was. Net op tijd konden hij en collega-zeiler Idris het schip weer vastleggen, maar op een gegeven moment is het genoeg. Dinsdag zijn we de rivier opgevaren naar de enige jachthaven in de wijde omtrek, een steiger met negen ligplaatsen, waar we nu een plekje hebben. Dubbeldik aan het randje, want de haven was vol, maar we liggen (met alleen maar Nederlandse schepen om ons heen.)

Piranha's
De rivier stroomt hier rustiger dan bij Paramaribo, we zijn omringd door iets wat lijkt op regenwoud en om ons heen horen we niks dan vogels en krekels. Zaaaalig. Dit is ook de een van de weinige plekken waar je het water van de rivier in kunt bij een ministrandje. De piranha's die hier zitten, schijnen zich niet te storten op tenen, wat zwemmen mogelijk maakt. Het zijn een van de vele exotische dieren die in dit land gewoon zijn, naast kaaimannen, apen en luipaarden.

Marcel is weer van boord, met tegenzin weliswaar en de stroomvoorziening aan boord lijkt - na het wisselen van de accu's - weer op orde. De vorige twee bleken overleden. En verder maken we elke dag een beetje schoon schip, zoeken balans in het tropische weer en genieten van de relaxte mensen. Tip van flip: op zoek naar exotische bestemming? Boek een of twee weken Paramaribo en laat je meevoeren door het tropische ritme, de culturenmix en de prachtige natuur. En dat alles terwijl je je eigen taal spreekt. Suriname is een onderschatte bestemming, die heel veel te bieden heeft. Truste.