'We kunnen ook naar Ierland gaan', zegt Mars schertsend drie dagen geleden, wanneer we steeds meer op het eiland aankoersen. Er is dan nog steeds geen wind en we gaan steeds noordoostelijker op zoek naar voortgang, waardoor we bijna Engeland voorbij varen. De motor is bijna een gewoon geluid geworden en we hebben ons er allemaal bij neergelegd. Maar eindelijk, tijdens de wachtwisseling van Chris en Marcel, hoor ik het ronkende beest in een diepe slaap zakken. De zeilen gaan omhoog en het schip trekt door de golven. Wind, wind!! Hoera, daar wachten we op.
Lagedrukgebied
Inmiddels varen we alweer even en eindelijk komt ook het einde van deze oversteek in zicht. 'Maar', zeg ik, 'we zijn er nog niet. We moeten nog 300 mijl.' 'Ben jij bijgelovig ofzo', reageert Marcel op mijn uitspraak. Tuurlijk zijn we er bijna. Maar in 300 mijl kan nog hoop gebeuren, dat bewees ons tripje Portugal-Marokko wel, waar de laatste 15 mijl bijna een overlevingstocht was geworden. Bovendien zagen we nu op de gribfiles een lagedrukgebied met winden tussen windkracht 5 en 7 onze kant op komen. Ik houd graag een slag om de arm.
Dat front heeft ons inmiddels bereikt en tot nu toe brengt het vooral voortgang. Met slechts een fokje op stuiven we met ruim 5 knopen vooruit. Al met al, niet slecht en nog steeds prima toeven.
IJzige kou
Onze noordelijke positie heeft ons niet alleen wind gebracht, maar zoals iets noordelijks betaamt, ook kou. 's Nachts je warme bed uitklimmen voor je wacht is echt een straf. De temperatuur is gedaald tot 14 graden en stilzitten in combinatie met de wind die de kuip inblaast, zijn geen pretje. Sinds gister hebben ook de laatste positivo's (danwel gekken) hun korte broeken verruild voor lange en zitten we met fleecevesten aan, mutsen op en schoenen aan compleet ingesnoerd in de slaapzak in de kuip. De nacht koelt de kajuit ook af naar een graad of 15, maar door het koken van theewater en wat beweging warmt deze al snel op tot een aangename graad of 17/18. Bovendien is hier geen ijzige wind.
We hebben al een paar dagen geen vis gevangen, aangezien iedereen na 6 dagen 's middags en 's avonds vis behoorlijk aan zijn tax zat. En dus staan er weer gedroogde worsten en hamburgers op het menu. Wel smullen we nog steeds elke dag van de overheerlijke kaas van de Azoren. Die koeien doen daar goed werk. Zowel de biefstuk als de zuivel zijn daar om je vingers bij af te likken.
Grienden
Hoewel we dus geen vis meer hebben gevangen, zijn we gister wel ingesloten door grote zeedieren. Terwijl Marcel 's avonds in de kuip zit voor zijn wacht, schrikt hij zich rot van een beest dat naast hem opduikt. 'June, Chris, orka's ofzo.' Binnen enkele seconden zijn wij uit bed. Bij elke golf komen er grote zwarte beesten met een stompe neus tevoorschijn, aanzienlijk langer dan een dolfijn. Als een soort geheim agenten volgen ze boot op de voet, ons dan weer insluitend en dan weer ervan af zwemmend. Ik herken ze van plaatjes en foto's van andere boten. Het zijn grienden, een grote dolfijnensoort,die als een duikboot uit het water komen. Geweldig om te zien. Ook de volgende ochtend komt de groep ons nog eens begroeten, waarna ze zich laten afzakken en wij alleen nog rugvinnetje uit het water zien komen. Soms met zes tegelijk naast elkaar.
Voor ons zijn het nu nog even de laatste mijlen. Ook andere Nederlandse bevriende boten zijn inmiddels vanaf de Azoren onderweg naar Engeland. Onder meer Waltzing Mathilda, Dixbay, Sailaway, Gaia en Mathiba komen deze kant op. Sommigen naar de Scilly's anderen naar Falmouth. Wij laten de Scillys, die prachtig schijnen te zijn, deze keer letterlijk links liggen. Nu we zo dicht bij huis zijn, kunnen we daar met een beetje mazzel ooit nog eens naar toe. Je kan niet alles doen en de tijd tikt door … Tot snel, kiss.
Positie 05:10 UTC 50'13 N 12'42 W
zondag 30 juni 2013
donderdag 27 juni 2013
Oversteek Azoren-Kanaal 7e dag: in het oog van het hoog
Het liefst wil je niet te veel wind, maar te weinig is ook geen pretje. Al dagen zitten we in een hogedrukgebied, dat ons maar niet los laat. Hoe we ook met de weerkaarten proberen te ontkomen aan het oog, het trekt ons elke keer mee. En zo ronkt al dagen de motor. Bij elk serieus zuchtje wind gaan de zeilen op, maar zodra de snelheid weer onder de 3 knopen zakt, gaat de sleutel toch om. Want eindeloos dobberen op dit staartje van de reis, is een van de laatste dingen die willen.
Bijna thuis
Ja gek, zo zijn we over een maandje ineens weer thuis. Hoe dat zal zijn? Geen idee. Ik kijk uit naar familie, vrienden en ons eigen huisje, maar besef dat we een stuk vrijheid loslaten. Het zelf indelen van de dag en het leven met de elementen is ons het laatste jaar eigen geworden. Straks gaat de deur van ons huis weer dicht en is ons balkon ons enige directe buiten. Ontbijten aan de keukentafel in plaats van in de kuip, spelen in de 'huis'kamers en de directe omgeving in plaats van steeds een nieuw eiland en weer wekkers zetten in de ochtend, in plaats van 's nachts. Jammer?
Ja en nee. Het was goed, maar soms ook veel en intensief. De oceaan is groot met twee kleine kinderen. En, eerlijk is eerlijk, we zijn nog niet aan pensioen toe, dus een beetje uitdaging op werkgebied is ook weer welkom. Voordat ik over de conclusies van de reis begin, zijn we nog niet thuis. Sterker nog, we hebben nog 700 mijl naar vaste wal voor de boeg en dan nog enkele honderden naar huis.
Michelinster
De dagen aan boord kabbelen voort. Na onze eerste dag walvissen, kwam een tweede. Twee prachtige dieren trokken enkele meters van de boot langs. Een geweldige ervaring. Niet lang daarna vingen we vis, een flinke tonijn. Toen deze op was, kwam er nog een. En zo komt het dat het menu al dagen uit vis bestaat. Gebakken tonijn, sushimi, baskische stoofschotel met tonijn, paella met tonijn en chorizo. Het nadeel van licht weer is misschien overduidelijk, maar het voordeel is ook onmiskenbaar. En zo kreeg de kok van de Jan van Gent afgelopen middag haar eerste michelinster uitgereikt. Eens kijken hoe lang we die vasthouden.
De kinderen doen het goed, al merk ik dat die halsreikend uitzien naar huis. Op Hiddes lippen liggen al dagenlang de woorden 'opa en oma' en de naam van ons straatje. In gedachten is hij er al vele malen geweest. Echt een hobby zullen deze dagen op zee niet van hem worden, maar hij weert zich kranig. Lara schuimt met piratenhoed nog steeds de verschillende vertrekken van de boot af. Ook Marcel draait weer mee op volle toeren, dat wil zeggen kinderen entertainen, zeilen wisselen, wachten draaien, afwassen, assisteren bij gevangen vissen, slapen of lezen op het voordek. En lekker smikkelen van de versgevangen vis natuurlijk.
We zijn er bijna, maar nog niet helemaal.
Over zo'n 60 mijl krijgen we hopelijk wind, waarna we in een rechte lijn naar Falmouth kunnen. Tot die tijd gromt het motortje ons voort. Tot snel!
Positie 05.00 uur UTC 49'26 N 22'15 W
Bijna thuis
Ja gek, zo zijn we over een maandje ineens weer thuis. Hoe dat zal zijn? Geen idee. Ik kijk uit naar familie, vrienden en ons eigen huisje, maar besef dat we een stuk vrijheid loslaten. Het zelf indelen van de dag en het leven met de elementen is ons het laatste jaar eigen geworden. Straks gaat de deur van ons huis weer dicht en is ons balkon ons enige directe buiten. Ontbijten aan de keukentafel in plaats van in de kuip, spelen in de 'huis'kamers en de directe omgeving in plaats van steeds een nieuw eiland en weer wekkers zetten in de ochtend, in plaats van 's nachts. Jammer?
Ja en nee. Het was goed, maar soms ook veel en intensief. De oceaan is groot met twee kleine kinderen. En, eerlijk is eerlijk, we zijn nog niet aan pensioen toe, dus een beetje uitdaging op werkgebied is ook weer welkom. Voordat ik over de conclusies van de reis begin, zijn we nog niet thuis. Sterker nog, we hebben nog 700 mijl naar vaste wal voor de boeg en dan nog enkele honderden naar huis.
Michelinster
De dagen aan boord kabbelen voort. Na onze eerste dag walvissen, kwam een tweede. Twee prachtige dieren trokken enkele meters van de boot langs. Een geweldige ervaring. Niet lang daarna vingen we vis, een flinke tonijn. Toen deze op was, kwam er nog een. En zo komt het dat het menu al dagen uit vis bestaat. Gebakken tonijn, sushimi, baskische stoofschotel met tonijn, paella met tonijn en chorizo. Het nadeel van licht weer is misschien overduidelijk, maar het voordeel is ook onmiskenbaar. En zo kreeg de kok van de Jan van Gent afgelopen middag haar eerste michelinster uitgereikt. Eens kijken hoe lang we die vasthouden.
De kinderen doen het goed, al merk ik dat die halsreikend uitzien naar huis. Op Hiddes lippen liggen al dagenlang de woorden 'opa en oma' en de naam van ons straatje. In gedachten is hij er al vele malen geweest. Echt een hobby zullen deze dagen op zee niet van hem worden, maar hij weert zich kranig. Lara schuimt met piratenhoed nog steeds de verschillende vertrekken van de boot af. Ook Marcel draait weer mee op volle toeren, dat wil zeggen kinderen entertainen, zeilen wisselen, wachten draaien, afwassen, assisteren bij gevangen vissen, slapen of lezen op het voordek. En lekker smikkelen van de versgevangen vis natuurlijk.
We zijn er bijna, maar nog niet helemaal.
Over zo'n 60 mijl krijgen we hopelijk wind, waarna we in een rechte lijn naar Falmouth kunnen. Tot die tijd gromt het motortje ons voort. Tot snel!
Positie 05.00 uur UTC 49'26 N 22'15 W
zaterdag 22 juni 2013
Oversteek Azoren-Kanaal: walvissen aan stuurboord!!
Onze mooiste momenten tijdens de reis? Ik herhaal Marcels vraag. Jeetje, Suriname, Tobago, Dominica… Eigenlijk som ik hoogtepunten op. Graciosa, het eerste Canarische eiland waar we aankwamen. 'Graciosa?', vraagt Marcel. 'Daar is toch alleen zand en steen?'Ja, vertel ik hem, en te midden van dat zand staan allemaal witte huisjes, en er heerst een heel serene rust.
Dan knipper ik met mijn ogen. 'Ik geloof dat ik een walvis zie', zeg ik, terwijl ik langs hem heen kijk. Het is overigens niet de eerste keer dat ik dat denk. Golfjes doen zich nog we eens voor als beest, maar deze keer zit ik er niet naast. Zo'n 100 meter van de boot aan stuurboordzijde zien we keer op keer een rug bovenkomen en een paar keer een spuit. Of zijn het twee ruggen? Wauw dat is dichtbij. Terwijl we ons verwonderen komt één van de dieren steeds dichterbij, totdat hij op 50 meter achter de boot passeert. We hebben ze nog niet zo dichtbij gezien. 'Zullen we erheen gaan?'zeg ik. Voorzichtig varen we zijn kant op. Maar zodra we dichterbij zijn, duikt het grote beest onder. We staren naar het wateroppervlak, maar niks. Hij is gevlogen.
Nog dichterbij
Wanneer we weer op koers zijn, zien we hem nog een keer en dan is hij verdwenen. Wat een bof zeg. We hadden al gehoord dat ook andere boten walvissen hadden gespot, maar toch blijft het mazzel hebben. Die korte momenten dat ze boven zijn, moet je maar net die richting opkijken.
Maar het is niet de laatste walvis die we die dag zien. Terwijl ik net even binnen zit, hoor ik een enorme kir van Marcel, waarna Chris roept 'walvis!'. 'Een rug en een staart', roept Marcel opgewonden. 'Daar, 3 meter voor de boeg'. Ik zie inderdaad nog een grote cirkel in het water direct naast de boot, waar hij is ondergedoken. We blijven nog kijken, maar het dier laat zich niet meer zien. Dat was wel heel dichtbij!
Zuid-Engeland
Het blijft vandaag niet bij walvissen alleen. Naast Portugese oorlogsschepen, dolfijnen, zien we zelfs een zeeschildpad vlak naast de boot. Marcel heeft in een dag van deze oversteek al meer dieren gezien dan tijdens de hele overtocht naar Suriname. Maar de condities daarvoor zijn ook weer optimaal. De zee is bijna spiegelglad door een gebrek aan wind en je kunt mijlenver over zee kijken. Voor zeilen is het dus wat minder, vandaar dat we veel motoren. Idee is om zo'n 400 mijl zoveel mogelijk noord te varen, waardoor je uit het hogedrukgebied komt dat boven de Azoren ligt. Daarna komt er wind. Wanneer we nu meedraaien met de heersende winden, is de kans heel groot dat we in Spanje uitkomen in plaats van in Engeland. En hoe leuk Spanje ook is, eigenlijk willen en moeten we gewoon richting huis. En Zuid-Engeland is ook nog een feest.
De sfeer aan boord is goed. Doordat Marcel aan boord is, kunnen we 's nachts wat extra slaapuren maken en dat is zeker niet vervelend. Sinds vandaag zijn we weer aangehaakt bij een netje met andere zeilers die ook oversteken naar vasteland Europa (13:00 UTC op 8105) en dat voelt ook weer goed. De voorspellingen zien er vooralsnog goed uit. Over twee dagen krijgen we wind en met een beetje mazzel blijft dit tussen de 15 en 25 knopen. Ideaal dus. We gaan het meemaken. Tot een volgende update.
Dan knipper ik met mijn ogen. 'Ik geloof dat ik een walvis zie', zeg ik, terwijl ik langs hem heen kijk. Het is overigens niet de eerste keer dat ik dat denk. Golfjes doen zich nog we eens voor als beest, maar deze keer zit ik er niet naast. Zo'n 100 meter van de boot aan stuurboordzijde zien we keer op keer een rug bovenkomen en een paar keer een spuit. Of zijn het twee ruggen? Wauw dat is dichtbij. Terwijl we ons verwonderen komt één van de dieren steeds dichterbij, totdat hij op 50 meter achter de boot passeert. We hebben ze nog niet zo dichtbij gezien. 'Zullen we erheen gaan?'zeg ik. Voorzichtig varen we zijn kant op. Maar zodra we dichterbij zijn, duikt het grote beest onder. We staren naar het wateroppervlak, maar niks. Hij is gevlogen.
Nog dichterbij
Wanneer we weer op koers zijn, zien we hem nog een keer en dan is hij verdwenen. Wat een bof zeg. We hadden al gehoord dat ook andere boten walvissen hadden gespot, maar toch blijft het mazzel hebben. Die korte momenten dat ze boven zijn, moet je maar net die richting opkijken.
Maar het is niet de laatste walvis die we die dag zien. Terwijl ik net even binnen zit, hoor ik een enorme kir van Marcel, waarna Chris roept 'walvis!'. 'Een rug en een staart', roept Marcel opgewonden. 'Daar, 3 meter voor de boeg'. Ik zie inderdaad nog een grote cirkel in het water direct naast de boot, waar hij is ondergedoken. We blijven nog kijken, maar het dier laat zich niet meer zien. Dat was wel heel dichtbij!
Zuid-Engeland
Het blijft vandaag niet bij walvissen alleen. Naast Portugese oorlogsschepen, dolfijnen, zien we zelfs een zeeschildpad vlak naast de boot. Marcel heeft in een dag van deze oversteek al meer dieren gezien dan tijdens de hele overtocht naar Suriname. Maar de condities daarvoor zijn ook weer optimaal. De zee is bijna spiegelglad door een gebrek aan wind en je kunt mijlenver over zee kijken. Voor zeilen is het dus wat minder, vandaar dat we veel motoren. Idee is om zo'n 400 mijl zoveel mogelijk noord te varen, waardoor je uit het hogedrukgebied komt dat boven de Azoren ligt. Daarna komt er wind. Wanneer we nu meedraaien met de heersende winden, is de kans heel groot dat we in Spanje uitkomen in plaats van in Engeland. En hoe leuk Spanje ook is, eigenlijk willen en moeten we gewoon richting huis. En Zuid-Engeland is ook nog een feest.
De sfeer aan boord is goed. Doordat Marcel aan boord is, kunnen we 's nachts wat extra slaapuren maken en dat is zeker niet vervelend. Sinds vandaag zijn we weer aangehaakt bij een netje met andere zeilers die ook oversteken naar vasteland Europa (13:00 UTC op 8105) en dat voelt ook weer goed. De voorspellingen zien er vooralsnog goed uit. Over twee dagen krijgen we wind en met een beetje mazzel blijft dit tussen de 15 en 25 knopen. Ideaal dus. We gaan het meemaken. Tot een volgende update.
donderdag 20 juni 2013
Azoren: Vereeuwigd
Daar is ie dan, onze schildering op de kademuur in Horta.
Vele duizenden schepen gingen ons al voor. Wie er ooit mee is begonnen, is niet
bekend, maar het brengt geluk hier een kunstwerk met scheepsnaam achter te
laten. Althans, dat wordt gezegd. En dus staan wij hier - na een paar dagen laag voor laag verven - nu ook. Gaaaaf.
Terceira
Inmiddels zijn we op Terceira, een paar eilanden verder. En
hoe geweldig Faial was, zo veel gaver is Terceira nog. Het veel grotere eiland
heeft zoveel prachtige natuur en geweldige historische dorpjes, dat we onze
ogen uitkijken. Grotten, prachtige vergezichten, grote zwarte stieren
die ze geregeld door afgezette stukken straat loslaten, bedrijvigheid,
natuurlijke baden, kathedralen, uiteenlopende vegetatie van Japanse ceders tot eucalyptusbomen.
Azoren is daadwerkelijk een bezoekje waard. Morgen begint hier een groot
festival, maar helaas moeten wij verder. Marcel moet 4 juli aan het vaste land
zijn en eind juli gaat er weer gewerkt worden. Vanmiddag gaan we de ongeveer
1200 mijl richting vasteland ondernemen. De laatste grote oversteek voor deze
reis. Maar Azoren, daar gaan we nog wel eens naar terug!
 |
| Werk in uitvoering |
 |
| Tadaaa |
 |
| Wat een boeven he, hebben ze ook al meegemaakt! |
zondag 16 juni 2013
Horta (Faial), zeilersmekka en Portugees pareltje
Eigenlijk wisten we weinig over de Azoren. Ja, dat het een Portugese
eilandengroep was ergens in de Atlantische oceaan en dat het een goede tussenstop
zou zijn op weg naar huis. Maar we hadden ons niet verdiept in wat we zouden
aantreffen. En wat een verrassing zijn deze eilanden die zo'n 900 mijl vanaf
Noord-Spanje liggen.
Het landschap is werkelijk prachtig. Knalgroen door het milde klimaat (tussen de 17 en 24 graden jaar rond, heuvelachtig met in het midden van het eiland de 1000 meterhoge berg Caldeira. Wat een rust, wat een heerlijkheid.
Als het weer goed is, zullen we vanaf Terceira de 1100 mijl naar Zuid-Engeland gaan varen. weer veel zee, maar nu met een paar extra handjes en dat zal wel schelen.
Mix
Het eiland Faial, waar Horta ligt, is het best te
beschrijven als een mix tussen het Schotse, Noord-Franse en Engelse landschap,
bekleed met witte Portugese woningen met grote houten ramen en oranje daken. Op
verschillende plaatsen prachtige witte kerken met van binnen het typische Portugese
blauwe tegelwerk, overal bomen en op verschillende plaatsen bloeien hortensia's
en onder meer Spaanse margrieten. Op bankjes in de parkjes of langs de straat
brengen veelal de wat oudere Portugese mannen of vrouwen hun tijd door en op verschillende
plekken zijn bakkertjes met heerlijk brood en Portugese bladerdeeghapjes.
Hoe is het mogelijk dat op deze eilandjes midden in de
oceaan zo'n gemeenschap leeft?Het landschap is werkelijk prachtig. Knalgroen door het milde klimaat (tussen de 17 en 24 graden jaar rond, heuvelachtig met in het midden van het eiland de 1000 meterhoge berg Caldeira. Wat een rust, wat een heerlijkheid.
Recuperen
Ook in het mekka van de oceaanzeilers (dankjewel Ank voor
deze pakkende omschrijving) heerst kalmte. Het lijkt wel een beetje op recuperen.
Iedereen die hier ligt, heeft een deel van de blauwe bol over gekruist en dat
ging niet altijd zonder slag of stoot. Elke zeiler komt hier op zijn eigen
tempo bij. Alles op en rond de kades herinneren aan de jarenlange zeilerstraditie
hier. Elk schip dat hier aankomt mag een schildering maken op de muur of het
trottoir met daarin de bootnaam en die van de bemanning. De kunstwerken zijn overal
in de haven te vinden, van tallships die hier hun handtekening achterlieten tot
waarscheepjes van 5,70 meter die de oversteek waagden. Het geeft een kick hier
deel van uit te maken.
Max
Vrijdag is ome Max veilig aangekomen per vliegtuig met een koffer vol met cadeautjes. Voornamelijk voor de kinderen, maar ook mijn verjaardag 6 juli en ons trouwen 24 juni zijn niet vergeten. Echt geweldig! Gister zijn we het eiland rondgereden en morgen kiezen we waarschijnlijk het ruime sop richting het 100 mijl verder liggende Terceira (ook Azoren). Ik ben weer beter 2 dagen gespuugd), de zeilen zijn weer gerepareerd, de grootzeilval door de mast geregen, de nieuwe val omhoog gehesen en de boot weer vaarklaar gemaakt. Straks nog gauw de schildering afmaken (tussen buien door, want het weer is behoorlijk wisselvallig) en dan zijn we klaar om te gaan.Als het weer goed is, zullen we vanaf Terceira de 1100 mijl naar Zuid-Engeland gaan varen. weer veel zee, maar nu met een paar extra handjes en dat zal wel schelen.
Adios, zoals ze dat hier weer zeggen.
 |
| Visjes! Ook hier is water superhelder, alleen 10 graden kouder dan in de Carieb |
 |
| Hollende Hidde vlak na aankomst. Hij moest even wat energie kwijt. |
 |
| Prachtige avond met op de achtergrond buureiland Pica. De berg verdwijnt geregeld geheel in de wolken om vervolgens even plost weer te verschijnen. |
 |
| Jantje in Horta |
 |
| Lekker Portugese hapjes bikken met Waltzing Mathila |
 |
| De walvisbaai vlakbij de haven, prachtig strand waar vroeger de walvissen op werden gesleept |
 |
| Onze tenen bevroren toen we het water ingingen, toch ben ik gezwicht. Maaaamaa, ik wil zwemmen. Oke, oke ... (Uiteindelijk viel t best mee) |
 |
| Lara op de kade langs de haven. Met al die schilderingen overal kun je daar wel wat tijd voor uittrekken. |
 | ||
| Vliegtuig met ome Max |
 |
| Met ome Max bij zeilerscafe Sport |
 |
| Haven met Pico |
 |
| Toer rond frisgroene eiland |
 |
| Nieuwe uitdossing gekregen van opa en oma |
 |
| Overal grazen ook koeien en de staek die hiervandaan komt is ongelooflijk sappig en mals. |
 |
| Zo'n 60 jaar geleden is de vulkaan hier uitgebarsten. Op het 'nieuwe eiland' liggen nog grote brokstukken gestolde lave |
 |
| Vulkaanlandschap |
 |
| Familypic |
 |
| Naar het lighthouse, dat niet meer werkt |
 |
| Prachtig eiland, maar elk eiland schijnt weer iets te hebben. Zelfs watervallen en bergmeren! Wij laten ons verrassen! |
Oversteek Carieb-Azoren: sfeerplaatjes
 |
| Winkeltje spelen met papa |
 |
| Uitlaten op het voordek |
 |
| Hey dude |
 |
| Dagelijks radionetje met andere boten op de oceaan |
 |
| Midden op zee nieuwe val in de mast maken, brrr wat hoog |
 |
| Hoog bezoek midden op de oceaan |
 |
| Kijk eens jongens, jullie avondeten |
 |
| Dagenlang weinig wind, maar wel een spiegelgladde oceaan |
 |
| Dansen met papa, aan de paal dan. Anders is het omvallen geblazen door de golven. |
 |
| Patatjes met worstjes! He, he, dat lusten we wel! |
 |
| Dolfijnen voor de boeg, op een gegeven moment wel drie keer per dag |
 |
| Mooi he, die oceaandeining. We gaan wel vier meter omhoog en weer omlaag ... |
 |
| Lekker smoelwerk |
 |
| Als die elkaar niet hadden ... |
 |
| Eindelijk, bad!!! |
 |
| Mmmm, tonijn |
 |
| Jut en Jul |
 |
| Dolfijnen leiden ons naar t land, daar is Faial met Horta!!! |
 |
| Eerste Portugese dorpjes in zicht |
 |
| Ja, hijs jij die lijn nog maar even |
 |
| Eindelijk, de haven van Horta |
 |
| Wat n plaatje |
 |
| De kinderen kunnen het ook bijna niet geloven |
maandag 10 juni 2013
Hortaaaaaaa
Op de laatste brandstofdampen hebben wij zaterdagmiddag Horta bereikt. Wat een ervaring na 25 dagen zee, zee en nog eens zee. Luid joelend zijn we onthaald door de Waltzing Mathilda en op de steiger en het traditionele Cafe Sport ook onder meer Dixbay, Sailaway, Cula, Tarpan, Mistral en Mathiba weer stevig beetgepakt.
2540 mijl gevaren, met een gemiddelde snelheid van 4,1 knoop. Het was best een beproeving.
De kinderen hebben alweer uitgebreid gespeeld in de drie speeltuinen en wij alweer genoten van een warme douche en zalige Portugese hapjes. Wat een luxe weer aan land.
Gister ben ik ziek geworden, alsof alle spanning eruit kwam. Spugen, hoofdpijn en algeheel vaatdoekgevoel. Vandaar de verlate aankomstmail. Iedereen ontzettend bedankt voor het meeleven en ik schrijf snel wat over het gezellige Horta zelf, want over dit zeilersoord is genoeg te melden.
Maar zo eerst mijn bedje weer in, veel liefs van Chris, June, Hidde en lara
2540 mijl gevaren, met een gemiddelde snelheid van 4,1 knoop. Het was best een beproeving.
De kinderen hebben alweer uitgebreid gespeeld in de drie speeltuinen en wij alweer genoten van een warme douche en zalige Portugese hapjes. Wat een luxe weer aan land.
Gister ben ik ziek geworden, alsof alle spanning eruit kwam. Spugen, hoofdpijn en algeheel vaatdoekgevoel. Vandaar de verlate aankomstmail. Iedereen ontzettend bedankt voor het meeleven en ik schrijf snel wat over het gezellige Horta zelf, want over dit zeilersoord is genoeg te melden.
Maar zo eerst mijn bedje weer in, veel liefs van Chris, June, Hidde en lara
woensdag 5 juni 2013
Oceaanoversteek 23e dag: klaar voor Azoren
Het is echt nodig. Wanneer ik 's ochtends in de spiegel kijk, voel ik me net Slordige Saartje en haar familie uit een van de verhalen van Annie M.G. Schmidt. Maar dat geldt al voor de laatste ochtenden eigenlijk. Met mijn haar is weinig meer te beginnen, maar dat van Lara is net een ontploft vogelnest. We lopen vaak een groot deel van de dag in thermo- of slobberbroeken, afhankelijk van de luchttemperatuur en de kinderen hebben nogal eens de hele dag hun pyjama's aan. Maar vandaag moet dat maar eens afgelopen zijn.
Badsessie
Ik vul een blauwe tobbe met een aantal liters koud en gekookt water en het wasfestijn kan beginnen. Nog voor het badje goed en wel klaar is, heeft Lara zich al ontdaan van haar kleding en popelt het water in te gaan. De kinderen zeuren al de hele oversteek om een badje, maar met maar 330 liter zoet water in de tank en 150 liter in flessen, moeten we het gewoon zuinig aan doen. Nu het einde in zicht komt, hebben we nog zo'n 100 liter flessenwater en ook de tank is nog niet helemaal leeg. Tijd voor een badsessie dus.
Lara laat het zich goed smaken. Met haar benen uit de teil en haar rug in de waterlaag duikt ze zo diep mogelijk weg. Wanneer ze er na een klein halfuur uitkomt, duikt Hidde er onmiddellijk in, die het nog langer uithoudt. Nadat het stel geurend uit bad stapt, is het aan ons. Helaas is het water dan al niet al te helder weer, maar ja. Op de Azoren kunnen we hopelijk weer eens goed onder de douche. 'Het lijkt wel alsof we ieder moment kunnen aankomen', grapt Chris, wanneer we even later allemaal gekapt en in schoon goed in de kuip zitten. We komen met een dikke 300 mijl te gaan inderdaad wel dichtbij, maar we zijn er nog niet.
Doorgesleten
Twee nachten geleden zag het er echter een stuk slechter uit. Met nog zo'n 500 mijl voor de boeg, kwam tijdens mijn wacht ineens de giek met een klap op het dakje terecht. De grootzeilval bleek doorgesleten en het zeil hing als een vod naar beneden. Oh nee, nou moet ik weer die mast in, dacht ik nog. Maar mijn geluk en tevens ongeluk was een voorspelling van een aantal windloze dagen. Na beraad hebben we besloten het repareren van de val, als het kan, uit te stellen tot Horta.
Of we Horta halen? Ook nog zoiets. Nu de wind tijdelijk 'op' is, zijn we aangewezen op onze brandstof en of die toereikend is, weten we niet. Uitwijkmogelijkheid is Flores, 120 mijl minder ver. Maar volgens zeggen is Horta de 'place to be'. Alle Nederlandse boten die we kennen kijken daar terug op deze 'monster'oversteek en in plaats van de nieuwe marina in Flores, schijnt Horta iets 'authentiek' te hebben.
Crew
Niet onbelangrijk krijgen we daar 14 juni versterking van de crew. Mijn broer Marcel, die na de oversteek Kaapverden-Suriname beweerde 'eens maar nooit meer', offert vrijwillig zijn vrije dagen op voor een oceaanvakantie Azoren-Zuid-Engeland. Een tocht van zo'n 1200 mijl. Rare jongens, die zeilers.
En dus gaan we met frisse moed ver en kijken we hoever we komen.
Alles aan boord verder prima, alleen wat vaste grond onder de voeten, is niet onwelkom.
02.45 UTC
positie 38'42 N 35'07 W
nog 305 mijl te gaan
Badsessie
Ik vul een blauwe tobbe met een aantal liters koud en gekookt water en het wasfestijn kan beginnen. Nog voor het badje goed en wel klaar is, heeft Lara zich al ontdaan van haar kleding en popelt het water in te gaan. De kinderen zeuren al de hele oversteek om een badje, maar met maar 330 liter zoet water in de tank en 150 liter in flessen, moeten we het gewoon zuinig aan doen. Nu het einde in zicht komt, hebben we nog zo'n 100 liter flessenwater en ook de tank is nog niet helemaal leeg. Tijd voor een badsessie dus.
Lara laat het zich goed smaken. Met haar benen uit de teil en haar rug in de waterlaag duikt ze zo diep mogelijk weg. Wanneer ze er na een klein halfuur uitkomt, duikt Hidde er onmiddellijk in, die het nog langer uithoudt. Nadat het stel geurend uit bad stapt, is het aan ons. Helaas is het water dan al niet al te helder weer, maar ja. Op de Azoren kunnen we hopelijk weer eens goed onder de douche. 'Het lijkt wel alsof we ieder moment kunnen aankomen', grapt Chris, wanneer we even later allemaal gekapt en in schoon goed in de kuip zitten. We komen met een dikke 300 mijl te gaan inderdaad wel dichtbij, maar we zijn er nog niet.
Doorgesleten
Twee nachten geleden zag het er echter een stuk slechter uit. Met nog zo'n 500 mijl voor de boeg, kwam tijdens mijn wacht ineens de giek met een klap op het dakje terecht. De grootzeilval bleek doorgesleten en het zeil hing als een vod naar beneden. Oh nee, nou moet ik weer die mast in, dacht ik nog. Maar mijn geluk en tevens ongeluk was een voorspelling van een aantal windloze dagen. Na beraad hebben we besloten het repareren van de val, als het kan, uit te stellen tot Horta.
Of we Horta halen? Ook nog zoiets. Nu de wind tijdelijk 'op' is, zijn we aangewezen op onze brandstof en of die toereikend is, weten we niet. Uitwijkmogelijkheid is Flores, 120 mijl minder ver. Maar volgens zeggen is Horta de 'place to be'. Alle Nederlandse boten die we kennen kijken daar terug op deze 'monster'oversteek en in plaats van de nieuwe marina in Flores, schijnt Horta iets 'authentiek' te hebben.
Crew
Niet onbelangrijk krijgen we daar 14 juni versterking van de crew. Mijn broer Marcel, die na de oversteek Kaapverden-Suriname beweerde 'eens maar nooit meer', offert vrijwillig zijn vrije dagen op voor een oceaanvakantie Azoren-Zuid-Engeland. Een tocht van zo'n 1200 mijl. Rare jongens, die zeilers.
En dus gaan we met frisse moed ver en kijken we hoever we komen.
Alles aan boord verder prima, alleen wat vaste grond onder de voeten, is niet onwelkom.
02.45 UTC
positie 38'42 N 35'07 W
nog 305 mijl te gaan
zaterdag 1 juni 2013
Oceaanoversteek 19e dag: van scherp aan de wind naar voor
Dat er een keer wind moest komen, wisten we. Dat wezen de weerkaartjes en de gedaalde barometer wel uit. Alleen wanneer precies, was de vraag. Na een aantal uren motoren bij gebrek aan wind, zwelt dinsdagavond ineens de noordenwind aan. Het scheepje zet zich schrap en met windkracht 4, 5 uitschieters naar 6 jakkert het door de steeds hoger wordende golven. We gaan met vol gereefd tuig scherp aan de wind. Het leven aan boord ziet er op slag anders uit. De kinderen blijven veelal in de kooi hangen en de dvd draait op volle toeren. Totdat, op dag 3 van de harde wind, het ding door een golf aan stukken slaat op de houten vloer. De tweede al deze reis, ze zijn geen lang leven beschoren. Gelukkig zijn er ook nog laptops.
Geer en goor
Hoe heimelijk we uitkeken naar volle zeilen, zo kijken we nu uit naar rust op het schip. De wachten geven we over met de tekst 'nog niks', en in een hevig deinzende kuip verpakt in een grote slaapzak, brengen we nachten door. 'Geer en Goor', noemen we ze lacherig, oftewel guur en goor. We bewegen ons tussen de weersystemen door en de enige belofte dat de wind weer gaat ruimen zijn opklarende luchten en een zakkende barometer. Vrijdagnacht om 02.00 uur gaat dan eindelijk de 'uit'-knop aan. De briesende oceaan laat haar teugels vieren, bedaard en verandert in slechts enkele uren tot een kalm zee'tje, met een verdwaalde golf uit de afgelopen dagen. Hè, hè, rust in de tent.
De nieuwe ruime koers, met wind van achter brengt weer nieuwe uitdagingen met zich mee. In een flashback naar oversteek Kaapverden - Suriname rollen we, van wang naar wang, met de zeilen uitgeboomd op Horta af. Dat we bijna elke dag dolfijnen zien, verzachten de omstandigheden wat, al komen de kinderen niet meer onder alle weeromstandigheden naar de dieren kijken. Vandaag zagen Chris en ik zelfs de pluim van een walvis, zo'n mijl vooruit. Met ons ogen strak gericht op de kim, probeerden we het dier tussen de golven te ontwaren. Niks. Dat het hier nu moet zwemmen, is echter magisch. Evenals de duizelingwekkende sterrenhemel die weer te zien is, nu dikke bewolking heeft plaatsgemaakt.
Zat
En toch, mogen we er nu wel zo'n beetje zijn. Vandaag ging de 19e dag op zee in en van tijd tot is iemand het goed zat. Door de gebroken nachten, het geschommel van het schip, gesappel met comfort en het beperkt zoete water aan boord en het feit dat je er niet even af kunt. Met lede ogen en tegen beter weten in volgen we via het radionetje andere Nederlandse schepen (Mathiba en Sailaway) die op een andere oceaanhoogte varen en door hun lengte (ruim 40 voet), maar ook hun goede wind, niet minder dan 150 mijl per dag lopen. Wij doen het met een 'schamele' 100. Piratenspeurtochten en goed gelukte patatjes met cola geven even een break, net als het besef dat dit een 'once in a lifetime' is.
Hoe lang nog? Weet niemand, maar zeker nog 700 mijl. Positie 02:45 uur UTC 37'39 N 43'42 W.
Geer en goor
Hoe heimelijk we uitkeken naar volle zeilen, zo kijken we nu uit naar rust op het schip. De wachten geven we over met de tekst 'nog niks', en in een hevig deinzende kuip verpakt in een grote slaapzak, brengen we nachten door. 'Geer en Goor', noemen we ze lacherig, oftewel guur en goor. We bewegen ons tussen de weersystemen door en de enige belofte dat de wind weer gaat ruimen zijn opklarende luchten en een zakkende barometer. Vrijdagnacht om 02.00 uur gaat dan eindelijk de 'uit'-knop aan. De briesende oceaan laat haar teugels vieren, bedaard en verandert in slechts enkele uren tot een kalm zee'tje, met een verdwaalde golf uit de afgelopen dagen. Hè, hè, rust in de tent.
De nieuwe ruime koers, met wind van achter brengt weer nieuwe uitdagingen met zich mee. In een flashback naar oversteek Kaapverden - Suriname rollen we, van wang naar wang, met de zeilen uitgeboomd op Horta af. Dat we bijna elke dag dolfijnen zien, verzachten de omstandigheden wat, al komen de kinderen niet meer onder alle weeromstandigheden naar de dieren kijken. Vandaag zagen Chris en ik zelfs de pluim van een walvis, zo'n mijl vooruit. Met ons ogen strak gericht op de kim, probeerden we het dier tussen de golven te ontwaren. Niks. Dat het hier nu moet zwemmen, is echter magisch. Evenals de duizelingwekkende sterrenhemel die weer te zien is, nu dikke bewolking heeft plaatsgemaakt.
Zat
En toch, mogen we er nu wel zo'n beetje zijn. Vandaag ging de 19e dag op zee in en van tijd tot is iemand het goed zat. Door de gebroken nachten, het geschommel van het schip, gesappel met comfort en het beperkt zoete water aan boord en het feit dat je er niet even af kunt. Met lede ogen en tegen beter weten in volgen we via het radionetje andere Nederlandse schepen (Mathiba en Sailaway) die op een andere oceaanhoogte varen en door hun lengte (ruim 40 voet), maar ook hun goede wind, niet minder dan 150 mijl per dag lopen. Wij doen het met een 'schamele' 100. Piratenspeurtochten en goed gelukte patatjes met cola geven even een break, net als het besef dat dit een 'once in a lifetime' is.
Hoe lang nog? Weet niemand, maar zeker nog 700 mijl. Positie 02:45 uur UTC 37'39 N 43'42 W.
Abonneren op:
Posts (Atom)