Zoete avonden in de kuip of nog gloeiend van de zon en het zout vroeg het bed in. Toegeven, dan heb je weinig zin om nog een stukje voor een weblog te schrijven. Zo is het gegaan. Twee keer gepoogd, twee keer jammerlijk gefaald en dan ben je ineens twee eilanden verder. Er is veel gebeurd sinds ik voor het laatst heb geschreven. De highlight:
Scheur
Het prachtige heldere water ontrafelt niet alleen de geheimen van de gevarieerde onderwaterwereld, ook de onderkant van de boot kan ineens uitgebreid worden bekeken. Wanneer Chris dit zo'n twee weken geleden doet, komt hij happend naar adem weer boven. Vlak voor de kiel ter hoogte van de mastvoet, zit een scheur in de romp van ongeveer 20 centimeter lang en 2 mm diep. Op welk moment die is ontstaan, weten we niet, maar één ding is zeker: de boot moet er wéér uit en dat is een streep door de rekening.
 |
| Scheur in de romp |
Susan ...
... is sinds een week boord. We hebben haar opgepikt in Trinidad, een heel andere ervaring dan Tobago. Anders dan zijn tropische broertje - Trinidad en Tobago vormen een staat, maar liggen 50 mijl uit elkaar - doet het eiland wat denken aan Spanje. Groen, bebost en bergachtig. Het water is helder, maar niet zo adembenemend blauw als Tobago en het eilandleven is een stuk dynamischer. Chagurama's, een baai waar we enkele dagen hebben doorgebracht, is de place to be voor reparaties aan je schip of vertoeven in een van de marina's.
Rondom de baai bevinden zich minstens drie grote scheepswerven, waar je je kunt verlekkeren aan de meest grote en fantastische schepen op de kant. Sommige hebben actieve baasjes, andere lijken reeds jarenlang verlaten door hun (oud)eigenaren. In de baai zelf liggen enkele tientallen schepen voor anker. Variërend van moderne zeilboten, onbewoonbaar lijkende roestbakken tot een bezoekende tallships, zoals in ons geval de Alexander von Humboldt.
 |
| Zelf vis (barracuda, mjum!) vangen en opeten, done that. Dolfijnen om de boot, seen it. |
 |
| Nagels lakken met tante Susie |
Fast Fred
En niet alleen de omgeving is dynamisch, ook vertoeven hier kleurrijke figuren. Zoals Fast Fred van het zeilschip Liberty. Deze voormalig kustwachter wijdt zijn 'oude' dag aan het voorzien van nieuwkomers in de baai van praktische informatie over de mogelijkheden in de baai en Trinidad zelf. Terwijl wij aanleggen aan douanemeldsteiger, vaart hij met grote snelheid in zijn dinghy op ons af. 'Welcome, you are new here. Ik heb al gehoord van de Sark dat jullie het water uit moeten voor reparatie', babbelt hij in het Engels verder. 'Jullie zijn onder de 12 ton zwaar, dus dat kan bij de Sailing Association , hier een baai verder. Ze zijn kindvriendelijk en goedkoop.' 'Mooi', roept Chris terug, terwijl hij de boot vastlegt. 'Daar houden wij Hollanders van.' 'I know', reageert de Amerikaan.'Ik heb Hollandse voorouders, aangezien ik uit New Amsterdam kom. I've got deep pockets but short arms', glimlacht hij. De toon is gezet. Wat een figuur.
Ook vertelt hij over ankeren in de baai. Dat we een aantal dingen moeten weten: er ligt oude munitie en wrakken in de baai, dus waar niemand ankert, heeft meestal een reden. Ook gebeuren er nogal eens ongelukken, waarbij boten tegen een ander aanvaren en dat niet melden. Ankeren klinkt ineens niet meer zo aantrekkelijk en we vinden een plekje naast de Sark aan de steiger van de Tropical Marina. Met 11 euro per nacht een prima prijsje, waar drinkwater en een douche (wederom koud, maar ach, dat zijn we inmiddels wel gewend) bij zijn inbegrepen.
 |
| Tijdens ankeren in Trinidad werden we keer op keer uitgenodigd mee te eten met een familie en nauwe vrienden. Daarna met zn allen bij ons aan boord: 'wat klein, hoe kunnen jullie zo leven?' |
Gloeiende marifoon
Een ander befaamd figuur is hier Jesse, in de volksmond genoemd Jesse James. Dit is de regelneef uit de baai. Vanuit zijn kleine kantoortje in de Tropical Marina regelt hij alles wat mensen nodig hebben, taxi's, uitstapjes naar een soort Macro waarvan hij een kaart heeft, reisjes rond het eiland en tickets voor de carnaval. Zaterdagochtend, het laatst mogelijke moment, schuif ik bij hem aan om nog vervoer te regelen naar hoofdstad Port of Spain voor het tweede Carnaval in de wereld, dat de dinsdag erop plaatsvindt. Hij is druk in de weer met zijn marifoonkanaal. 'Members only, members only, here Jesse James.'Ah Jesse, here the Pinguin, about the Carnaval cards ... can we switch them from blablablabla'. En dit gaat maar door. Elke keer als er iemand is geweest op de marifoon (of telefoon, die ook blijft rinkelen), komt er weer iemand anders tussendoor. En ik zit daar maar, helemaal alleen tegenover hem in dat kantoor. Aan de muur hangen allerlei soorten oorkondes met de tekst: 'appreciation for Jesse James'. Hij heeft blijkbaar zijn reputatie hoog te houden en kan tegelijkertijd wat maken. Wanneer ik uiteindelijk aan de beurt ben, kan ik nog vijf tickets naar de carnaval regelen. Wat een type, snel wegwezen hier.
En dan die marifoon. Elke ochtend trilt kanaal 68 van de conversaties tussen boten. Er wordt geruild, tips uitgewisseld en vragen gesteld. Erg Amerikaans, maar ook weer ontzettend grappig om te horen. Soms vinden er hele conversaties plaats over iets dat er gestolen is of een andere irritatie en dit kun je rustig meeluisteren. Naast veel buitenlanders, liggen er ook veel Nederlandse schepen die we al eerder troffen hier. Eigenlijk hebben de meesten wel een reparatie uit te voeren, in het water of op de kant. Aan de kiel, de romp, het dek, de motor, de koelkast, het zeil. Zeilen op de oceaan blijkt extreme sport en dat betekent extra veel aandacht aan je schip en tevens huis.
Carnaval
Dinsdag togen we naar het Carnaval. Oordopjes en watjes mee, grote flessen drinken,wat hapjes en natuurlijk de kinderwagen. Die oordopjes hadden we wel thuis kunnen laten, Lara weigert ze in te doen en ook Hidde is er niet van gecharmeerd. Jammer, want ik vrees dat de kinderoortjes tijdelijk wat schade hebben opgelopen. Wat een herrie, ongelooflijk. Caribische muziek leek me altijd iets idyllisch, muzikaals, maar niet tijdens Carnaval. Een keiharde beat klinkt in de grote muziekwagens die elke groep vergezellen. Zoals ze in Brabant zoveel mogelijk aan hebben, beperkt de kleding zich hier tot glimmende sjerpen, met plastic edelstenen bezette bikini's en hoofdtooien. Sommigen liepen op grote stelten met lange gewaden, anderen met prachtige doeken aan hun armen als vlinders. Maar een stoet die aan een stuk doorgaat, is het niet. Dan weer een groepje daar en dan weer daar. En lang niet iedereen swingt. Sommigen sjokken door de warmte voort, anderen dansen wel mee op de tonen. Naarmate de dag vordert en de drank rijkelijk vloeit, komen de heupen los en zien we schuddende billen. Swingende feestgangers in prachtige kledij. Best een bijzondere dag zo.
 |
| Hidde draagt afgedankte carnavalkleding met veel flair. |
 |
| Knappe steltlopers |
 |
| Jaaa, wij Hollanders dansen wel ;) |
 |
| Zootje apen die ook in de optocht liepen. Ze zijnn hooglijk verbaasd over de blauwe ogen van de kinderen. 'Kijk nou', werd er geroepen en gewezen. |
 |
Lieve Elsa en Jaap van de Sark ook in town.
 |
| Mam, gaan we morgen weer naar Carnaval? |
|
Grenada
De volgende dag varen we naar Grenada, een afstand van 70 mijl aan de wind. Susan weet nu ook wat zeeziekte is. Zo dapper als ze begint met het meedraaien in een nachtelijke wacht, zo snel duikt ze 's nachts in haar bedje om de misselijkheid te laten zakken. Maar Grenada is het waard. In Prickly Bay laten we ons anker zakken, voor een prachtig strand met palmbomen, amandelbomen en bomen met zeedruiven. Wel is de baai gevuld met grote Amerikaansachtige huizen, resorts en tientallen voor anker liggen de schepen. Blijkbaar zijn wij niet de enigen die dit mooi vinden.
 |
| Tijdens een rondrit over het eiland bezoeken we een nootmuskaatfabriek. Grenada, genaamd het eiland van de kruiden, is de tweede leverancier ter wereld op dit gebied. |
 |
| Zwemmen in een van de vele watervallen. Werkelijk heerlijk en eindelijk zoet water!!! |
Op dit moment liggen we in St. George, de hoofdstad van Grenada. We komen precies tijdens de verkiezingen, die gister plaatshadden. De Groenen tegen de Gelen. De stad dreunt van de Caribische tonen, mensen zoemen in groene of gele shirtjes (een enkeling in een rode, een van de vier kleinere partijen die eigenlijk niet meetellen). En wie gestemd heeft, is te herkennen aan de zwarte vinger, waarmee is gestempeld. Hoe anders weer dan in Nederland. De overwinning van de Groenen (de Gelen waren de afgelopen vijf jaar aan de macht) - die meer werk beloven - is weer uitbundig gevierd met veel te harde boemmuziek op de kade. Een bijzondere ervaring. Zo kan het ook VVD, PvdA en CDA ... een beetje meer schwung.
Uit het water
Na twee nachtjes hier, gaan we straks richting de werf (mogelijk op Carriacou) waar we eruit gaan voor reparatie. Door contact met de ontwerper Dick Zaal weten we inmiddels dat de scheur in de romp niks ernstigs is, maar vooral iets cosmetisch. Hij schrijft erover op zijn technische weblog op www.dickzaalyachtdesign.nl. Maar ja, wat wil van een schip dat ruim 30 jaar oud is. Susan is voor een nachtje en eiland verderop met een ferry en sluit morgen weer aan.
Ik zou nog wel even door kunnen typen, over de opmerkelijke manier waarop de inwoners tegen hun eiland aankijken, onze rondreis die we hebben gemaakt, hoe de kinderen genieten van zee en strand, dat Lara zindelijk begint te worden, dat we weer een dag dokter hadden omdat Hiddes buik nog niet helemaal goed is, lekker eten bij lokalen op Trindad, maar het verhaal is al veel langer geworden dan de bedoeling. Ik hoop snel weer wat te laten horen en de foto's volgen hopelijk vandaag. Veel liefs!
 |
| Sfeerplaatje |
