Ik voel het al wanneer ik wakker word vlak voor mijn eerste wacht. Het is aardedonker in de achterkajuit en ik lig in een vreemde houding met mijn hoofd naar beneden en mijn benen dwars door het bed geklemd tegen de muur. Even weet ik niet meer waar nou precies welk deel van mijn lichaam zich bevindt, maar dan tast ik de onderdelen in bed af. Oja, ik was andersom gaan liggen omdat we zo scheef voeren. Dat is duidelijk nog erger geworden. Zou het al tijd zijn voor mijn wacht? Ik hoor of zie nog niks. Net wanneer ik weer in slaap zak, voel ik Chris zijn handen over mijn been. 'T is 23.00 uur lieffie, jouw beurt.'
Met mijn lange broek en sweater aan manoeuvreer ik me naar de kajuit. We maken zulke heftige bewegingen, dat ik me bij elke handgreep moet vasthouden. En dan te bedenken dat we vanmiddag nog moesten motoren omdat er geen wind was. Het is ook voor het eerst sinds deze overtocht dat we over de andere boeg liggen en ook dat geeft weer een nieuwe dimensie. Een flinke golf kan je nu van de toiletpot lanceren de kajuit in, dus jezelf vastklemmen tijdens het plassen, is geboden.
Onderkoelen
'Straks maar even het grootzeil nog een keer reven', zegt Chris, wanneer hij zijn zwemvest uitdoet. Ik kijk hem aan. Straks is pas over drie uur en we liggen wel erg scheef. 'Hoe hard waait het dan?'vraag ik. Chris kijkt naar de windmeter. 15, 16, 19, 20 knopen. Misschien beter om het meteen te doen. Buiten giert de wind om de boot. Af en toe spat een golf over het dek en het is alles behalve aangenaam. Het is 19 graden Celsius, maar te lang in deze straffe noordoostwind kan je vrijwel zeker onderkoelen.
We starten operatie 'reef zeil' op. Wat overdag bij licht weer 'peanuts' is, kan 's nachts bij een flinke wind en zeilend onder helling een duivelsklus betekenen. In de kajuit nemen we stappen door. Chris gaat naar voren, geeft mij de kraanlijn om de giek vast te zetten, waarna ik deze vastzet. Vervolgens pakt hij de grootzeilval, laat ik de grootschoot los waardoor de druk uit zeil gaat, trekt hij het zeil naar beneden tot het 2e reefoog in de reefhaak naast de mast gehaakt kan worden en de reeflijnen aangehaald. Daarna haal ik de grootschoot weer aan, vouwen we het overhangende zeil op en brengen de kraanlijn weer naar voren. Peace of cake, toch?
Rodeo
En al kun je die handelingen bijna dromen, onder deze omstandigheden kom je vaak gewoon een stel handen tekort. Dat ene stel dat je lekker stevig kan vasthouden aan de heen en weer slingerende boot, terwijl je met dat andere de boot in gereedheid brengt. De boot deinst als een rodeostier op de golven, maar hoe pokhouterig het ook over het water beweegt, wanneer we het zeil loslaten, laat ze al haar boosheid een moment varen en zakt als een mak lammetje terug in balans. Toch blijft de wind waaien en de zee rusteloos. Wanneer je dan op de tast je weg kunt vinden en precies weet hoe lang dat ene touwtje is dat je nu vast hebt, is dat veel waard. Een lijn laten schieten in de nacht is het wel het laatste waar je op zit te wachten.
Eenmaal terug in de kuip kijken we naar het resultaat. Het schip ligt nog steeds onder helling, zij het stukken minder en rustiger. De snelheid is onveranderd: 4,9 knopen.
Aan de wind
De komende dagen is helaas - zoals nu - een aan de windse koers voorspeld. Niet de koers waarbij je de meeste snelheid kunt halen. Bovendien lig, leef en slaap je dus al gauw onder helling. Maar aangezien de 'gribs' (weerkaartjes) bijna elke dag veranderen, wachten we het maar rustig af. De teller zegt dat we nog minder dan 1100 mijl van Horta verwijderd zijn (schijnt vele malen leuker en beschutter te zijn dan Flores), maar aangezien we ons laten leiden door de wind, kunnen het zomaar meer mijlen worden. Verder is alles prima aan boord.
Gisteren meerdere malen getrakteerd op dolfijnen en ook een enorme zeeschildpad is onze weg gekruist. Positie om 03:11 uur UTC: 36'57 N 51'10 W.
dinsdag 28 mei 2013
zondag 26 mei 2013
Oceaanoversteek 13e dag: boordspeeltuin en dolfinarium
Soms kun je ze wel achter het behang plakken of zou je ze gewoon even af willen schakelen. Zo was het de afgelopen twee avonden. Lara bedenkt dan in al haar wijsheid dat ze niet moe genoeg is van de dagen hier op de boot en weigert te gaan slapen. Heel aandoenlijk natuurlijk voor een 2-jarige. Vooral wanneer ze het niet zo lang volhouden en keurig in hun bedje blijven. Niets is helaas minder waar. Mevrouw zoekt keer op keer een weg door het net dat voor de punt is gespannen - ter voorkoming dat iemand er 's nachts uitvalt - en dartelt vervolgens urenlang door de boot. En dat is op zijn zachts gezegd 'balen' wanneer je al niet al te veel slaap krijgt door het draaien van nachtelijke wachten.
Maatregelen
Nadat ze ons ook nog eens een deel van de nacht wakker heeft gehouden, besluiten we tot maatregelen. Harde maatregelen, in de vorm van een sportdag waarop ze hun energie kunnen botvieren.
De dag vangt aan met een parcours van kussens richting de achterkajuit. Wie zo snel mogelijk heen en weer kan kruipen en dat zo vaak mogelijk achter elkaar. Als een bezetene kruipen de kinderen door de boot heen. 'En nu koprollend', sommeer ik, als de fut eruit is. Zo goed en zo kwaad als het kan, rollen de kinderen door de gangen.
Na een half uurtje halen we het grof geschut te voorschijn. De zitkussens van de bank worden een glijbaan van de trap en een lange lijn van de bezaan naar binnen, een schommel die heen en weer deinst op de golven. Het Lunapark is er niks bij. Gierend van het lachen klimmen de kinderen keer op keer omhoog of zwieren heen in de schommel. Dat de boot inmiddels een ontplofte bende is en wijzelf ook deel uitmaken het sportprogramma, nemen we maar voor lief.
Dolfijnen
Het middagprogramma bevat ook voor ons een verrassingselement, namelijk dolfijnen. Het zijn de eerste die we tijdens de ze reis tegenkomen, een verdwaalde 's nachts niet meegerekend. Vliegensvlug hijsen we de kinderen in een zwemvest met lifeline en met zijn vieren kijken we op de voorplecht hoe ze keer op keer voor de boeg wegspringen. Ze gieren het uit, want dolfijnen zien, blijft een feest.
Dat de dag effect heeft, merken we 's avonds, want al na één ontsnappingspoging haakt Lara af. Tevreden valt ze in slaap. Op dit moment ligt iedereen op één oor. De wind is voor het eerst aangetrokken tot windkracht 5 en duwt de boot met dik 6 knopen door de golven. Het dek is nat van het vocht en overslaande golven en op het achterdek waaien de zakken heen en weer, die volgestouwd zijn met luiers en vuile vaat. Die laatste wassen we altijd af na ons warme middaghap.
De volle maan verlicht de oceaan, die leeg lijkt van boten, maar stiekem her en der gevuld is met andere zeilers en vrachtschepen.
We gaan lekker. Nog 1290 mijl te gaan. Tevreden kijk ik, gewikkeld in slaapzak en voorzien van capuchontrui, naar het opspattende water. Nog even en ik kan weer slapen …
Positie om 04:50 UTC 35'31 N 55'06 W.
Maatregelen
Nadat ze ons ook nog eens een deel van de nacht wakker heeft gehouden, besluiten we tot maatregelen. Harde maatregelen, in de vorm van een sportdag waarop ze hun energie kunnen botvieren.
De dag vangt aan met een parcours van kussens richting de achterkajuit. Wie zo snel mogelijk heen en weer kan kruipen en dat zo vaak mogelijk achter elkaar. Als een bezetene kruipen de kinderen door de boot heen. 'En nu koprollend', sommeer ik, als de fut eruit is. Zo goed en zo kwaad als het kan, rollen de kinderen door de gangen.
Na een half uurtje halen we het grof geschut te voorschijn. De zitkussens van de bank worden een glijbaan van de trap en een lange lijn van de bezaan naar binnen, een schommel die heen en weer deinst op de golven. Het Lunapark is er niks bij. Gierend van het lachen klimmen de kinderen keer op keer omhoog of zwieren heen in de schommel. Dat de boot inmiddels een ontplofte bende is en wijzelf ook deel uitmaken het sportprogramma, nemen we maar voor lief.
Dolfijnen
Het middagprogramma bevat ook voor ons een verrassingselement, namelijk dolfijnen. Het zijn de eerste die we tijdens de ze reis tegenkomen, een verdwaalde 's nachts niet meegerekend. Vliegensvlug hijsen we de kinderen in een zwemvest met lifeline en met zijn vieren kijken we op de voorplecht hoe ze keer op keer voor de boeg wegspringen. Ze gieren het uit, want dolfijnen zien, blijft een feest.
Dat de dag effect heeft, merken we 's avonds, want al na één ontsnappingspoging haakt Lara af. Tevreden valt ze in slaap. Op dit moment ligt iedereen op één oor. De wind is voor het eerst aangetrokken tot windkracht 5 en duwt de boot met dik 6 knopen door de golven. Het dek is nat van het vocht en overslaande golven en op het achterdek waaien de zakken heen en weer, die volgestouwd zijn met luiers en vuile vaat. Die laatste wassen we altijd af na ons warme middaghap.
De volle maan verlicht de oceaan, die leeg lijkt van boten, maar stiekem her en der gevuld is met andere zeilers en vrachtschepen.
We gaan lekker. Nog 1290 mijl te gaan. Tevreden kijk ik, gewikkeld in slaapzak en voorzien van capuchontrui, naar het opspattende water. Nog even en ik kan weer slapen …
Positie om 04:50 UTC 35'31 N 55'06 W.
donderdag 23 mei 2013
Oceaanoversteek 10e dag: truien en dekbedden
'Het zijn bijzonder goede omstandigheden voor mei. Voor ons, maar zeker voor jullie.' De stem van de kapitein van de 'Spaarnegracht' klinkt door de marifoon. Het Nederlandse vrachtschip kruist onze wateren op 2 mijl afstand en we kunnen het niet nalaten het schip op te roepen. Het is alsof er een stukje Nederlands grondgebied voor ons langvaart. We vragen hem 'hallo' te zeggen aan een aantal Nederlandse zeilschepen zo'n 100 mijl oostwaarts van ons, aangezien we die zelf niet kunnen bereiken met de marifoon. Voor de lol eigenlijk, en voor tijdsverdrijf. De kapitein beloofd onze groetjes door te geven.
'Bijzonder goede omstandigheden. Blijkbaar is het weer hier niet altijd zo. Afgezien van één dag met windkracht 5, kabbelen de dagen tot nu toe voort met om ons heen een bijna vlakke oceaan. De windkracht varieert nog steeds tussen 2 en 3 en gekgenoeg is het voldoende het scheepje voor te stuwen. Met minder dan de gewenste 5 knopen per uur, maar goed, we gaan. En lekker ook.
Schoonheid
Het leven aan boord is nog steeds goed. De helling is minimaal en daardoor prima toeven. Ook het zetten en trimmen van de zeilen is bijna verwaarloosbaar, aangezien we met de windvaan sturen en daarmee de heersende noord tot noordoostelijke winden volgen (een windvaan stuurt altijd de boot in dezelfde windrichting als waarop je hem instelt). 's Avonds ruimt ie wat en vallen we automatisch af, en 's ochtend loeven we weer op richting het noorden of noordoosten door de krimpende wind. Het is echt dubbel en dwars genieten van de schoonheid en de stilte.
Toch zijn onze rustige dagen geteld, zo weten we. Bijna elke dag haalt Chris is in zijn hondenwacht een nieuw weerkaartjes (gribfile) binnen via de kortegolfradio, zodat we precies weten waar we ons bevinden tussen de weersystemen (hoge- en lagedrukgebieden). De afgelopen dagen zijn we noord gevaren, maar nu het laatste hogedrukgebied voor ons wegtrekt, kunnen we eindelijk oost gaan richting het eerste eiland van de Azoren (Flores). De weerkaarten laten meer wind zien in de bovenste gordel richting Azoren, degene waar we nu naartoe gaan. Truc is om net onder het daar liggende lagedrukgebied te blijven, waardoor we niet de volle heersende winden (5 Bft) krijgen, maar net genoeg voor een goede voortgang.
Uitdagende beslissingen
Het spel van zoeken naar wind is absoluut ingewikkelder dan tijdens onze Atlantische oversteek naar deze kant van de plas, maar ook erg uitdagend. Het maken van de juiste beslissingen loont, terwijl de verkeerde je opzadelt met teveel of te weinig wind. En zolang het niet te hard waait, is dat eigenlijk heel erg leuk.
Een wat minder leuke bijkomstigheid van het noordelijker gaan, is de bijbehorend kou. 'Sodeju', zei ik, toen ik drie dagen geleden tijdens mijn nachtelijke wacht buiten kwam. Voor het eerst tijdens deze oversteek was de wind zo koud, dat ik niet alleen een lange broek, maar ook trui en sokken aan heb gedaan. Een deken lag al buiten. Hoe koud dat is, durf ik eigenlijk niet te benoemen. Oké dan, 21 graden, maar dan wel met een behoorlijke windchillfactor waardoor de gevoelstemperatuur absoluut lager lag. Nadat ik een paar uur heb gerild in de kuip, stond mijn besluit vast. Het is tijd voor de dekbedden. Eigenlijk zonder weemoed heb ik de dekens uit de vuilniszakken gehaald en op de bedjes gespreid. Gelukkig is het in de boot 's nachts eigenlijk nog aangenaam genoeg. Maar ze liggen standby, voor het geval dat.
Oorlogsschepen
Gister weer een dikke vis binnengehengeld en smakelijk verorberd. Voor de rest zien we weinig leven. Twee vogels cirkelden vandaag rond de boot en sinds twee dagen drijven er Portugese oorlogsschepen op de golven, een uiterst giftige kwallensoort met meterslange tentakels. De Waltzing Mathilda heeft grienden gezien, een grote dolfijnsoort en de Dixbay walvissen. Wij zien vooral zee en elkaar, alhoewel het aantal vrachtschepen is toegenomen en we zowaar ook af en toe een zeilboot zien. Voor de verandering.
En er is altijd wel iets te doen op een dag. Zo ontwaarde Chris vandaag scheurtjes in het fok en eenmaal beneden, bleek op een aantal plekken het garen los. De val (lijn) van de booster was al weer aardig doorgesleten en behoefde inkorting en aangezien het afbakbrood op was, moest ik vandaag weer voor het eerst bakken. Verder draait het entertainmentprogramma op volle toeren en zijn de smurfen steeds vaker tot laat wakker. Tot groot ongenoegen van degene die moet voorslapen voor zijn wacht, ik dus.
Nu we eindelijk oostelijk gaan varen, kunnen we hopelijk gaan aftellen. Direct naar Flores is het nog 1462 mijl. Benieuwd wat deze nieuwe koers ons gaat brengen! Aju!
Positie om 05:13 Nederlandse tijd 31'30 N 059'38 W.
'Bijzonder goede omstandigheden. Blijkbaar is het weer hier niet altijd zo. Afgezien van één dag met windkracht 5, kabbelen de dagen tot nu toe voort met om ons heen een bijna vlakke oceaan. De windkracht varieert nog steeds tussen 2 en 3 en gekgenoeg is het voldoende het scheepje voor te stuwen. Met minder dan de gewenste 5 knopen per uur, maar goed, we gaan. En lekker ook.
Schoonheid
Het leven aan boord is nog steeds goed. De helling is minimaal en daardoor prima toeven. Ook het zetten en trimmen van de zeilen is bijna verwaarloosbaar, aangezien we met de windvaan sturen en daarmee de heersende noord tot noordoostelijke winden volgen (een windvaan stuurt altijd de boot in dezelfde windrichting als waarop je hem instelt). 's Avonds ruimt ie wat en vallen we automatisch af, en 's ochtend loeven we weer op richting het noorden of noordoosten door de krimpende wind. Het is echt dubbel en dwars genieten van de schoonheid en de stilte.
Toch zijn onze rustige dagen geteld, zo weten we. Bijna elke dag haalt Chris is in zijn hondenwacht een nieuw weerkaartjes (gribfile) binnen via de kortegolfradio, zodat we precies weten waar we ons bevinden tussen de weersystemen (hoge- en lagedrukgebieden). De afgelopen dagen zijn we noord gevaren, maar nu het laatste hogedrukgebied voor ons wegtrekt, kunnen we eindelijk oost gaan richting het eerste eiland van de Azoren (Flores). De weerkaarten laten meer wind zien in de bovenste gordel richting Azoren, degene waar we nu naartoe gaan. Truc is om net onder het daar liggende lagedrukgebied te blijven, waardoor we niet de volle heersende winden (5 Bft) krijgen, maar net genoeg voor een goede voortgang.
Uitdagende beslissingen
Het spel van zoeken naar wind is absoluut ingewikkelder dan tijdens onze Atlantische oversteek naar deze kant van de plas, maar ook erg uitdagend. Het maken van de juiste beslissingen loont, terwijl de verkeerde je opzadelt met teveel of te weinig wind. En zolang het niet te hard waait, is dat eigenlijk heel erg leuk.
Een wat minder leuke bijkomstigheid van het noordelijker gaan, is de bijbehorend kou. 'Sodeju', zei ik, toen ik drie dagen geleden tijdens mijn nachtelijke wacht buiten kwam. Voor het eerst tijdens deze oversteek was de wind zo koud, dat ik niet alleen een lange broek, maar ook trui en sokken aan heb gedaan. Een deken lag al buiten. Hoe koud dat is, durf ik eigenlijk niet te benoemen. Oké dan, 21 graden, maar dan wel met een behoorlijke windchillfactor waardoor de gevoelstemperatuur absoluut lager lag. Nadat ik een paar uur heb gerild in de kuip, stond mijn besluit vast. Het is tijd voor de dekbedden. Eigenlijk zonder weemoed heb ik de dekens uit de vuilniszakken gehaald en op de bedjes gespreid. Gelukkig is het in de boot 's nachts eigenlijk nog aangenaam genoeg. Maar ze liggen standby, voor het geval dat.
Oorlogsschepen
Gister weer een dikke vis binnengehengeld en smakelijk verorberd. Voor de rest zien we weinig leven. Twee vogels cirkelden vandaag rond de boot en sinds twee dagen drijven er Portugese oorlogsschepen op de golven, een uiterst giftige kwallensoort met meterslange tentakels. De Waltzing Mathilda heeft grienden gezien, een grote dolfijnsoort en de Dixbay walvissen. Wij zien vooral zee en elkaar, alhoewel het aantal vrachtschepen is toegenomen en we zowaar ook af en toe een zeilboot zien. Voor de verandering.
En er is altijd wel iets te doen op een dag. Zo ontwaarde Chris vandaag scheurtjes in het fok en eenmaal beneden, bleek op een aantal plekken het garen los. De val (lijn) van de booster was al weer aardig doorgesleten en behoefde inkorting en aangezien het afbakbrood op was, moest ik vandaag weer voor het eerst bakken. Verder draait het entertainmentprogramma op volle toeren en zijn de smurfen steeds vaker tot laat wakker. Tot groot ongenoegen van degene die moet voorslapen voor zijn wacht, ik dus.
Nu we eindelijk oostelijk gaan varen, kunnen we hopelijk gaan aftellen. Direct naar Flores is het nog 1462 mijl. Benieuwd wat deze nieuwe koers ons gaat brengen! Aju!
Positie om 05:13 Nederlandse tijd 31'30 N 059'38 W.
woensdag 22 mei 2013
Oceaanoversteek 7e dag: wiiiinnnnnddd
Dat is even andere koek. Na dagen van weinig wind en vandaag zelfs urenlange windstilte, is de bries plots aangetrokken naar 18 knopen. Voor het eerst deze reis liggen we onder een flinke helling en deinen we op de golven omhoog. Vanmiddag nog was de oceaan bijna glad, met een strakblauwe lucht boven ons hoofd, en nu is het ineens weer zee. Het is behoorlijk zoeken deze oversteek naar de juiste wind. De oostelijke koers waarbij we aanvankelijk direct naar Flores op de Azoren voeren, gaf volgens ons binnengehaalde weerkaartje vandaag vooral windstiltes en wind uit de verkeerde hoek. Maar hoe betrouwbaar is zo'n kaartje? Elke dag schotelt deze weer een compleet nieuw beeld voor. En dat terwijl je toch belangrijke keuzes moet maken.
Noordelijk varen
Iedere ochtend om 09.00 uur is het mannenuurtje. Dan bellen de kapiteins van de overstekende Nederlandse boten elkaar via de korte golfradio op om te overleggen over het weer en de koers. Maar zoveel mannen, zoveel verschillende meningen. Bovendien ligt iedereen weer net ergens anders op die grote plas en heeft dus net even anders weer. Want 50 mijl noordelijker betekent soms al een heel ander weerbeeld. Na het zien van de het weerkaartje van gisteravond besloten wij in al onze wijsheid naar het noorden te varen, voor het oppikken van hopelijk de goede winden richting oosten. Zodoende hebben we na 9 uur motoren wind. Maar waar doe je goed aan? Eigenlijk weten we het niet.
De windstilte van vandaag zorgde voor een rustige dag. Een waarin de kinderen met zeewater konden spelen in de kuip, we koekjes konden bakken en we allemaal na een week uitgebreid gedoucht hebben (onder de plantenspuit weliswaar). Hoewel de dagen redelijk voorspoedig gaan, zijn Hidde en Lara aan het einde van de dag niet echt moe. Ze kunnen hun energie gewoonweg niet kwijt. En dat is best lastig, vooral omdat wij 's nachts ook in touw zijn en dus wel wat slaap kunnen gebruiken. Chris en ik wisselen onze humeuren uit. Het ene moment is hij prikkelbaarder omdat hij slaaptekort heeft, het andere moment ik. En dat is gewoon hoe het is. Daar veranderen we niks aan.
Gezellig
Dat neemt niet weg dat het geregeld hartstikke gezellig is. Wanneer we blindemannetje doen door de boot, verstoppertje, de muziek hard draaien en ons staande proberen te houden tijdens het dansen. Of wanneer we zoals vandaag vis vangen, van bijna een halve meter lang. Geen idee wat het was, maar lekker was ie zeker. Verder is het contact met andere schepen erg prettig en leuk. Medezeilers die we onderweg hebben ontmoet en in de Carieb blijven, bellen soms in op het rondje om de groetjes te doen. Grapjes als sms 'golf uit' naar 3456 wanneer de zee te hoog wordt, houden de boel luchtig. En vooral het samen overleggen over het weer, sterken je gedachten. Al met al, het gaat lang niet slecht.
We hebben nog bijna 1600 mijl voor de boeg en liggen nu, om 5 uur Nederlandse tijd, op 28'42 N en 58'15 W. En nu is het tijd om even een luchie te scheppen, want mijn maag begint om te keren van dat gehobbel. Kiss.
Noordelijk varen
Iedere ochtend om 09.00 uur is het mannenuurtje. Dan bellen de kapiteins van de overstekende Nederlandse boten elkaar via de korte golfradio op om te overleggen over het weer en de koers. Maar zoveel mannen, zoveel verschillende meningen. Bovendien ligt iedereen weer net ergens anders op die grote plas en heeft dus net even anders weer. Want 50 mijl noordelijker betekent soms al een heel ander weerbeeld. Na het zien van de het weerkaartje van gisteravond besloten wij in al onze wijsheid naar het noorden te varen, voor het oppikken van hopelijk de goede winden richting oosten. Zodoende hebben we na 9 uur motoren wind. Maar waar doe je goed aan? Eigenlijk weten we het niet.
De windstilte van vandaag zorgde voor een rustige dag. Een waarin de kinderen met zeewater konden spelen in de kuip, we koekjes konden bakken en we allemaal na een week uitgebreid gedoucht hebben (onder de plantenspuit weliswaar). Hoewel de dagen redelijk voorspoedig gaan, zijn Hidde en Lara aan het einde van de dag niet echt moe. Ze kunnen hun energie gewoonweg niet kwijt. En dat is best lastig, vooral omdat wij 's nachts ook in touw zijn en dus wel wat slaap kunnen gebruiken. Chris en ik wisselen onze humeuren uit. Het ene moment is hij prikkelbaarder omdat hij slaaptekort heeft, het andere moment ik. En dat is gewoon hoe het is. Daar veranderen we niks aan.
Gezellig
Dat neemt niet weg dat het geregeld hartstikke gezellig is. Wanneer we blindemannetje doen door de boot, verstoppertje, de muziek hard draaien en ons staande proberen te houden tijdens het dansen. Of wanneer we zoals vandaag vis vangen, van bijna een halve meter lang. Geen idee wat het was, maar lekker was ie zeker. Verder is het contact met andere schepen erg prettig en leuk. Medezeilers die we onderweg hebben ontmoet en in de Carieb blijven, bellen soms in op het rondje om de groetjes te doen. Grapjes als sms 'golf uit' naar 3456 wanneer de zee te hoog wordt, houden de boel luchtig. En vooral het samen overleggen over het weer, sterken je gedachten. Al met al, het gaat lang niet slecht.
We hebben nog bijna 1600 mijl voor de boeg en liggen nu, om 5 uur Nederlandse tijd, op 28'42 N en 58'15 W. En nu is het tijd om even een luchie te scheppen, want mijn maag begint om te keren van dat gehobbel. Kiss.
zaterdag 18 mei 2013
Oceaanoversteek 5e dag: de mast in
Uit mijn ooghoek zie ik het gebeuren. Ik heb net voor Hidde bij een denkbeeldige supermarkt 4 chocoladeijsje gekocht, wanneer de booster, ons grootste zeil, in zee stort. 'Chris', roep ik, terwijl ik naar voren stuif om het zeil uit het water te plukken. De val (lijn waarmee je hem hijst) is doorgeschavield en er hangt nog slechts een stukje touw aan het hijsoog. De rest van de lijn ligt op het dek. En dan voel ik nattigheid. Niet alleen omdat het doek doorweekt is, maar vooral omdat we met we met de booster ruim een knoop harder lopen dan met ons gewone tuig. Met het lichte weer van de afgelopen dagen kunnen we dus eigenlijk niet zonder. Iemand moet naar boven en een nieuwe lijn door het blokje doen. En aangezien ik Chris met handlier niet alleen omhoog krijg, ben ik de gek.
Bonzend hart
Ondanks dat het nog steeds rustig weer is, zwiept de boot geregeld heen en weer. Met bonzend hart kijk ik naar de ruim 14 meter hoge mast, die meebeweegt op de oceaandeining. Ik heb geen hoogtevrees, maar dit is gewoon niet mijn favoriete bezigheid. Of Chris nou gaat of ik. Iemand moet aan een lijn in een stoeltje van canvas omhoog en ik ben altijd als de dood dat er iets misgaat. En dan heb je gewoon een probleem, hoogtevrees of niet.
Chris trekt de bakskist in de kuip open, een diepe bak waar alles buiten onze 'huisraad' in zit. Onder meer een reservezeil, zak met lijnen en blokjes, opvouwbare bolderkar, noodroer, gastenvlaggetjes, zwemvesten, loopfietsje, step en ergens onderin een zak met onder meer het hijsstoeltje. Ik zet de kinderen voor een filmpje, schuif de kajuitluikjes ervoor zodat ze niet naar buiten kunnen - 'is goed mam', aldus Hidde - en Chris maakt het hijsstoeltje klaar. In het linkerzakje zit een leatherman en rechts zit een lange lijn met daaraan de nieuwe val (een oude schoot, niet aan gedacht een reservelijn te kopen…). In de rechterzak stop ik de camera, want wanneer ga je nou midden op de oceaan een mast in?
Oneindig
Met knikkende knieën laat ik me omhoog hijsen. Ik weet dat het zwaar is voor Chris, dus ik probeer me omhoog te trekken aan de stagen aan de zijkant van de mast. Maar het valt niet mee. De boot beweegt af en toe van links naar rechts en ik moet oppassen de aluminium paal niet los te laten. De mast lijkt oneindig en wanneer ik eenmaal boven ben, moet ik echt op adem komen. Ik heb mijn benen om de mast geklemd, houd met één hand een stag vast en moet met de andere een harpje (sluitinkje met schroefdraad) losdraaien dat eigenlijk te hoog boven mijn hoofd zit. Het gaat niet, ik heb de tang in de leatherman nodig. Uit alle macht klem ik me vast aan de mast, zodat ik allebei mijn handen vrij heb en draai aan het harpje.
Het duurt een eeuwigheid, maar uiteindelijk heb ik het blokje los, de lijn omhoog gehesen en een nieuw blokje vastgemaakt. Voorzichtig pak ik mijn camera, en snel maak ik 3 foto's en een klein filmpje. Ik hoor Lara huilen. Chris loopt naar de kuip en sust de boel. 'Ja, laat me maar weer zakken', roep ik even later. Langzaam laat hij het touw om de lier vieren. Zelfs het afdalen is een beetje griezelig. Zodra de boot beweegt, word ik bijna losgetrokken van de mast en koortsachtig zoek ik punten waaraan ik me kan vasthouden tijdens het dalen. Wanneer ik op het dek sta moet ik even zitten. Mijn handen en benen bibberen van de inspanning. Pfoeh, dat hebben we gehad.
Wanneer we even later de booster weer omhoog hebben en alles er goed uitziet, kan ik weer lachen. Het was echt teamwork en dat voelt goed. Nu maar hopen dat die lijn het houdt.
Verstand op nul
Het weer is nog steeds licht. Meestal hebben we 8 tot 10 knopen wind (windkracht 3), soms daaronder of daarboven. De snelheid is gemiddeld 4 tot 5 knopen per uur, niet echt iets om over naar huis te schrijven. Elke dag hebben we contact met andere schepen over het weer en, zoals het er nu uitziet, willen we in een keer door naar de Azoren. Natuurlijk is niets zo veranderlijk als het weer.
De zee is helder en diepblauw en ondanks dat er schepen in de buurt zijn, zien we helemaal niemand. De oceaan lijkt verlaten. Af en toe drijft er een dot wier voorbij of zien we een vliegende vis. Verder lijken we moederziel alleen. Met nog ruim 1700 mijl voor de boeg, dus zeker nog zeker nog 17 dagen varen, zetten we ons verstand maar op nul. En genieten we van tijd tot tijd van de intense stilte. Liefs!
Bonzend hart
Ondanks dat het nog steeds rustig weer is, zwiept de boot geregeld heen en weer. Met bonzend hart kijk ik naar de ruim 14 meter hoge mast, die meebeweegt op de oceaandeining. Ik heb geen hoogtevrees, maar dit is gewoon niet mijn favoriete bezigheid. Of Chris nou gaat of ik. Iemand moet aan een lijn in een stoeltje van canvas omhoog en ik ben altijd als de dood dat er iets misgaat. En dan heb je gewoon een probleem, hoogtevrees of niet.
Chris trekt de bakskist in de kuip open, een diepe bak waar alles buiten onze 'huisraad' in zit. Onder meer een reservezeil, zak met lijnen en blokjes, opvouwbare bolderkar, noodroer, gastenvlaggetjes, zwemvesten, loopfietsje, step en ergens onderin een zak met onder meer het hijsstoeltje. Ik zet de kinderen voor een filmpje, schuif de kajuitluikjes ervoor zodat ze niet naar buiten kunnen - 'is goed mam', aldus Hidde - en Chris maakt het hijsstoeltje klaar. In het linkerzakje zit een leatherman en rechts zit een lange lijn met daaraan de nieuwe val (een oude schoot, niet aan gedacht een reservelijn te kopen…). In de rechterzak stop ik de camera, want wanneer ga je nou midden op de oceaan een mast in?
Oneindig
Met knikkende knieën laat ik me omhoog hijsen. Ik weet dat het zwaar is voor Chris, dus ik probeer me omhoog te trekken aan de stagen aan de zijkant van de mast. Maar het valt niet mee. De boot beweegt af en toe van links naar rechts en ik moet oppassen de aluminium paal niet los te laten. De mast lijkt oneindig en wanneer ik eenmaal boven ben, moet ik echt op adem komen. Ik heb mijn benen om de mast geklemd, houd met één hand een stag vast en moet met de andere een harpje (sluitinkje met schroefdraad) losdraaien dat eigenlijk te hoog boven mijn hoofd zit. Het gaat niet, ik heb de tang in de leatherman nodig. Uit alle macht klem ik me vast aan de mast, zodat ik allebei mijn handen vrij heb en draai aan het harpje.
Het duurt een eeuwigheid, maar uiteindelijk heb ik het blokje los, de lijn omhoog gehesen en een nieuw blokje vastgemaakt. Voorzichtig pak ik mijn camera, en snel maak ik 3 foto's en een klein filmpje. Ik hoor Lara huilen. Chris loopt naar de kuip en sust de boel. 'Ja, laat me maar weer zakken', roep ik even later. Langzaam laat hij het touw om de lier vieren. Zelfs het afdalen is een beetje griezelig. Zodra de boot beweegt, word ik bijna losgetrokken van de mast en koortsachtig zoek ik punten waaraan ik me kan vasthouden tijdens het dalen. Wanneer ik op het dek sta moet ik even zitten. Mijn handen en benen bibberen van de inspanning. Pfoeh, dat hebben we gehad.
Wanneer we even later de booster weer omhoog hebben en alles er goed uitziet, kan ik weer lachen. Het was echt teamwork en dat voelt goed. Nu maar hopen dat die lijn het houdt.
Verstand op nul
Het weer is nog steeds licht. Meestal hebben we 8 tot 10 knopen wind (windkracht 3), soms daaronder of daarboven. De snelheid is gemiddeld 4 tot 5 knopen per uur, niet echt iets om over naar huis te schrijven. Elke dag hebben we contact met andere schepen over het weer en, zoals het er nu uitziet, willen we in een keer door naar de Azoren. Natuurlijk is niets zo veranderlijk als het weer.
De zee is helder en diepblauw en ondanks dat er schepen in de buurt zijn, zien we helemaal niemand. De oceaan lijkt verlaten. Af en toe drijft er een dot wier voorbij of zien we een vliegende vis. Verder lijken we moederziel alleen. Met nog ruim 1700 mijl voor de boeg, dus zeker nog zeker nog 17 dagen varen, zetten we ons verstand maar op nul. En genieten we van tijd tot tijd van de intense stilte. Liefs!
donderdag 16 mei 2013
Oceaanoversteek: 3e dag
Oceaanoversteek: 3e dag
Alle zeilen bij, letterlijk. De bazaan, het grootzeil en de booster flapperen heen en weer. Soms vullen ze zich met een flinke zucht, om vervolgens weer genadeloos in te vallen. Al een paar uur na ons vertrek liet de wind het afweten. Met maar 4, 3 en soms zelfs 2 knopen wind kruipen we voort over het oceaanoppervlak, dat door een lichte deining ons scheepje zacht heen en weer wiegt.
Stiekem ben ik blij. Een oceaanoversteek associeer je toch onbewust met veel wind, hoge golven en flink afzien. Niets is het geval de afgelopen dagen. We kunnen naar hartenlust inslingeren. Nadeel is dat we in plaats van de gehoopte 100 tot 120 mijl per dag er nu maar 80 maken, en dat moet niet te lang duren.
Zelfde schuitje
Gelukkig zijn we niet de enigen. Ook de Waltzing Mathilda voor ons, de Dixbay voor hem, de Mathiba daarnaast, en de Gaia achter ons, kampen met een tekort aan voortgang. Er wordt geklaagd op het kortegolf netje van 21.00 UTC. Iedereen zit in hetzelfde schuitje. Alleen de Cula, die een aantal dagen eerder wegging, heeft teveel.
Anders dan tijdens de oversteek naar Suriname, kabbelt het leven aan boord rustig voort. De kinderen kunnen gewoon spelen en we kunnen redelijk normaal koken en afwassen. Wijs geworden door de ervaringen van anderen heb ik de dag wat structuur gegeven. Tussen 06.00 en 07.30 uur ontbijten (afhankelijk wie wanneer wakker wordt), om 09.30 uur fruit eten (zolang de voorraad strekt), 12.00 uur lunch en aansluitend Lara slapen (meestal tegen haar zin, aangezien ze nu niet moe wordt), 15.30 uur een snackbreak en rond 17.30 a 1800 avondeten. Een uur later kinderen op stok en daarna ik tot mijn eerste wacht om 23.00 uur.
Dagthema's
Verder heeft elke dag een thema gekregen. vandaag was het winkeltjesdag en hebben we een kassa geknutseld en speelgeld. Morgen wellicht huttendag, piratendag of landendag, wat de kinderen willen. Ik heb een hele rij met ideeën klaarstaan, die de dag lekker opbreken.
Conclusie: het is een groot speelparadijs aan boord. En, eerlijk is eerlijk, er is nog iets wezenlijk anders dan de vorige keer en dat is dat kinderen zienderogen zijn gegroeid. Ze spelen meer met elkaar, vragen minder om aandacht en ik heb zowaar vandaag een uur lang een boek gelezen. Wat een luxe. Al met al, geen slecht begin van de reis.
Hoe lang het nog gaat duren? Geen idee. Direct naar de Azoren is zeker 2300 mijl, maar als het weer het niet toelaat, wijken we uit naar Bermuda ruim 700 mijl van hier. We laten het maar over ons heenkomen en kijken niet te veel naar de teller. Voorlopig gaat het goed.
positie: 21.29 Noord en 062.17 West
Alle zeilen bij, letterlijk. De bazaan, het grootzeil en de booster flapperen heen en weer. Soms vullen ze zich met een flinke zucht, om vervolgens weer genadeloos in te vallen. Al een paar uur na ons vertrek liet de wind het afweten. Met maar 4, 3 en soms zelfs 2 knopen wind kruipen we voort over het oceaanoppervlak, dat door een lichte deining ons scheepje zacht heen en weer wiegt.
Stiekem ben ik blij. Een oceaanoversteek associeer je toch onbewust met veel wind, hoge golven en flink afzien. Niets is het geval de afgelopen dagen. We kunnen naar hartenlust inslingeren. Nadeel is dat we in plaats van de gehoopte 100 tot 120 mijl per dag er nu maar 80 maken, en dat moet niet te lang duren.
Zelfde schuitje
Gelukkig zijn we niet de enigen. Ook de Waltzing Mathilda voor ons, de Dixbay voor hem, de Mathiba daarnaast, en de Gaia achter ons, kampen met een tekort aan voortgang. Er wordt geklaagd op het kortegolf netje van 21.00 UTC. Iedereen zit in hetzelfde schuitje. Alleen de Cula, die een aantal dagen eerder wegging, heeft teveel.
Anders dan tijdens de oversteek naar Suriname, kabbelt het leven aan boord rustig voort. De kinderen kunnen gewoon spelen en we kunnen redelijk normaal koken en afwassen. Wijs geworden door de ervaringen van anderen heb ik de dag wat structuur gegeven. Tussen 06.00 en 07.30 uur ontbijten (afhankelijk wie wanneer wakker wordt), om 09.30 uur fruit eten (zolang de voorraad strekt), 12.00 uur lunch en aansluitend Lara slapen (meestal tegen haar zin, aangezien ze nu niet moe wordt), 15.30 uur een snackbreak en rond 17.30 a 1800 avondeten. Een uur later kinderen op stok en daarna ik tot mijn eerste wacht om 23.00 uur.
Dagthema's
Verder heeft elke dag een thema gekregen. vandaag was het winkeltjesdag en hebben we een kassa geknutseld en speelgeld. Morgen wellicht huttendag, piratendag of landendag, wat de kinderen willen. Ik heb een hele rij met ideeën klaarstaan, die de dag lekker opbreken.
Conclusie: het is een groot speelparadijs aan boord. En, eerlijk is eerlijk, er is nog iets wezenlijk anders dan de vorige keer en dat is dat kinderen zienderogen zijn gegroeid. Ze spelen meer met elkaar, vragen minder om aandacht en ik heb zowaar vandaag een uur lang een boek gelezen. Wat een luxe. Al met al, geen slecht begin van de reis.
Hoe lang het nog gaat duren? Geen idee. Direct naar de Azoren is zeker 2300 mijl, maar als het weer het niet toelaat, wijken we uit naar Bermuda ruim 700 mijl van hier. We laten het maar over ons heenkomen en kijken niet te veel naar de teller. Voorlopig gaat het goed.
positie: 21.29 Noord en 062.17 West
maandag 13 mei 2013
Oceaanoversteek: klaar voor vertrek
En dan ineens sta je voor de oversteek terug. Een rare
gewaarwording na vier maanden Carieb. Wat zijn we gewend geraakt aan die zalige
luchttemperatuur, die zelfs ’s avonds niet lager wordt dan 27 graden. We zijn
meer dan gewoon overboord te springen met duikbril op, vaak meerdere keren per
dag. De lengtes van de zeiltochten beperken zich tot maximaal een dag varen, net
genoeg voor een niet te uitputtend tochtje. Ook zeggen we straks die wuivende
kokospalmen gedag, die overal op de eilanden als markers tussen de huizen
doorsteken. En laten we die bijzondere mensen achter ons, die op hun eigen tempo
maar met een krachtige attitude de eilanden bevolken.
Vreemd, alsof je een hoofdstuk afsluit waar je zo naartoe
hebt geleefd. Raar ook, omdat we nu huiswaarts gaan, hoewel we nog zo’n 2,5
maand hebben. En spannend, omdat we nog veel zee voor de boeg hebben voordat we
onze volgende bestemming bereiken.
Onrust
Vooral die laatste reden zorgde vooral de afgelopen twee
weken voor onrust. Bij ons – nadat opa en oma na 2 heerlijke Caribische weken huiswaarts
waren gegaan - maar ook bij andere vertrekkende boten. Bijna 900 mijl naar
Bermuda of, meteen door, zo’n 2300 mijl naar de Azoren – een Portugese
eilandengroep in de Atlantische oceaan. Minimaal drie weken achtereen varen,
met kans op uiteenlopend weer, vergt een goede voorbereiding. Een deel hiervan heb
je zelf in de hand. Denk aan de boot vaarklaar maken zodat alles naar behoren werkt,
maar ook het bevoorraden met brandstof, water en eten. Een belangrijk maar
uiterst onzeker onderdeel is hierin het weer. En dat laat zich maar moeilijk
plannen.
De afgelopen twee weken liepen vooral de mannen van de
vertrekkende boten bij elkaar de kajuitdeur plat om van gedachten te wisselen
over binnengehaalde weerinformatie. Voor anker liggend in Simpson Bay voeren ze
met dinghy’s op en neer, terwijl de dames de boten van boodschappen voorzagen
en kinderen vermaakten op de spaarzame strandjes in de buurt van de lagoon. Meer
dan eens bezochten verschillende vertrekkersboten het happy hour in cafe
Lagoonies of aten we met elkaar eindelijk weer eens bitterballen en frikadellen
speciaal in de jachtclub naast de ‘Nederlandse’ brug (St. Maarten kent een
Nederlands en een Frans deel). Met wederom als belangrijkste gespreksonderwerp:
dat enigszins onstuimige weer.
Weer
Dat weer, dat wilde aanvankelijk niet vlotten. Het hogedrukgebied
dat gewoonlijk braaf op de Azoren ligt, zat te hoog en wilde maar niet
zakken. In plaats daarvan zat een lagedrukgebied, waarvan de winden precies
tegengesteld en daarmee pal tegen zijn. Niet echt gewenst wanneer je zoveel
mijl moet afleggen. Toch trekt iedereen dan zijn eigen plan. Omwille van een
opstapper die hier aan boord is gekomen, één die op enig moment op Bermuda
staat of zelfs binnen afzienbare tijd op de Azoren. Anderen gokken erop dat de
winden tijdens hun oversteek bijdraaien of zijn gewoon het wachten zat. Wijzelf
zagen toch het liefst een weer’gat’ met overwegend goed nieuws en dat kwam - na
een kort bezoek aan het prachtige Anse de Colombier op St. Barth’s, enkele
dagen terug ineens voorbij.
Zodoende kiezen we morgen eieren voor ons geld, pakken onze
biezen en stomen richting overkant. Spannend, vreemd en een beetje triest. Maar
ook heerlijk en uitdagend. De boot is afgetopt en volgeladen, maar belangrijker
nog, we zijn er zelf ook klaar voor. Met een tiental overstekende boten houden
we elke dag via de kortegolfradio contact (8101 om 21.00 uur UTC), zodat we van
elkaar weten waar we zijn en wat voor weer we hebben. Plan is Azoren, met uitwijkmogelijkheid Bermuda (dat eigenlijk een paar honder mijl de verkeerde kant opligt). Cula is reeds onderweg,
net als de Sailaway, de Doen en de Ostrea. Dixbay, Waltzing Mathilda en wij
gaan morgen, op enig moment gevolgd door onder meer de Mathiba. Wanneer het weer
en de apparatuur het toelaat zal ik proberen geregeld een update naar de site
te sturen via de ssb-radio en anders volgt het avontuur achteraf. En nu snel
naar bed, want het is morgen vroeg dag … liefs!
woensdag 1 mei 2013
Koninginnedag op Sint Maarten
 |
| Klaar voor Koniginnedag. Opa bewaakt het fort ... |
In het versierde 'tvhoekje' van de hotellobby van het Holland House beachhotel beleven we dan toch dat kippenvelmoment. Prinses Beatrix en Koning Willem-Alexander en Koningin Maxima. De kleine schare aan andere Nederlanders, waaronder mede-zeilers van de Waltzing Mathilda, Blabber en Dixbay, groeit naarmate de ochtend vordert. En voor we het weten is de lobby omgebouwd tot een inhuldigingsfeest. Compleet met toespraken van lokale bestuurders, volkliederen van zowel Nederland als Sint Maarten en saluutschoten van één van de splinternieuwe patrouilleschepen van de Nederlandse marine, de Hr.Ms. Friesland.
Dat noem ik nog eens met je neus in de boter vallen. Of de rest van de bevolking in Sint Maarten nu ook aan de buis gekluisterd was, betwijfelen we. Maar wij hebben het lekker gevierd. En dat is het belangrijkste.
 |
| Nederlandse afgevaardigden |
 |
| Toch speciaal, om het live te volgen |
 |
| Koningslied meezingen |
 |
| Hr. Ms. Friesland lost 33 schoten |
 |
| Kijken naar het lossen van de schoten in de baai bij Philipsburg |
 |
| Na het feestgedruis, lekker bijkomen op het hobbelpaard (veel leuker dan Koninginnedag vieren ...;)) |
Abonneren op:
Posts (Atom)