Jan van Gent: Mijlpalen: Portugal, exit luiers en werkende kortegolf!

Stemmig beeld bij Viana do Castelo voor station

En dan ineens vaar je de Portugese grens over. We zijn in een land waar geen van ons vieren ooit is geweest. En dat is gerust weer een mijlpaal te noemen. Een land, waar je taal niet kent, maar ook de mentaliteit en de gebruiken een raadsel zijn.

Viano do Castelo blijkt een schattig stadje, gebouwd tegen een berg, getooid met een Sacre Coeur-achtige basiliek. De steegjes zijn stuk voor stuk voorzien van grote lantaarns en de paar eeuwen oude huizen zijn afwisselend grijs, wit, gekleurd of voorzien van tientallen geglazuurde tegeltjes. Op het eerste oog lijkt het alsof de tijd heeft stilgestaan. Winkeltjes vol met bakgerij,keukenspulletjes, olielampjes en gereedschap. Ongeveer alles is er te vinden. De sleutel die we hier van het motorruim laten bijmaken, wordt zelfs handmatig ingeboord, gevijld en geslepen, voor het bedrag van 1,50 euro! Portugese ouden van dagen schuifelen door de straten, met hun door de zon gelooide huiden. Vrouwen met lange rokken en mannen veelal met petjes. In sommige winkeltjes wordt handwerk bedreven, maar wanneer je beter kijkt, herbergen de soms wat verpauperde huisjes ook moderne winkels.

Bacalhau

Wie zijn die Portugezen toch? Enigszins achterdochtig kijken ze ons aan. We kunnen het niet verbergen, we zijn toeristen ten voeten uit. Baseballcaps en hoedjes op tegen de brandende zon, fotocamera in de hand, blonde haren en sproetige snuitjes. Maar een ‘ola’ ontdooid bijna elke voorbijganger. De kinderen ontlokken wederom verschillende glimlachen en sommigen kunnen het niet laten de bolletjes even te aaien. De supermarkt puilt weer uit met artikelen die wij niet kennen. Zoals grote gedroogde zouten vissen, die open gespreid op stapels liggen. Dat is Bacalhau, vertelt onze Nederlandse buurman in de haven. “Een echte Portugese huisvrouw moet 365 gerechten met deze vis kunnen maken”, vertelt hij. Hij reist al vijf jaar met zijn vrouw door Portugal. “We komen maar niet bij de Canarische eilanden”, laat ze zich ontvallen. “Het is hier zo heerlijk en de mensen zijn zo open en vriendelijk.” We laten ons graag verrassen.

Zindelijk

Maar Portugal is zeker niet de enige mijlpaal van de afgelopen dagen. De grootste is misschien wel dat Hidde ineens zindelijk is. Hij loopt al dagen zonder luier en heeft nauwelijks ongelukjes. Hoe het zo kwam? Ik zou het niet weten. Op een goede ochtend begonnen we de dag zonder luier en dat is zo gebleven. Zaaaaalig. Alleen ’s nachts zit er nog een om zijn billen, maar als dat alles is ….

Garnalen eten onderweg

Kortegolfradio

Een andere mijlpaal is dat onze kortegolfradio eindelijk werkt! Het apparaat waarbij je zonder internet zowel weer als e-mails (tekstberichten) kunt binnenhalen, kregen we maar niet aan de praat. Ook eindeloze hulp van oud-vertrekker Marcel van de Moonrise, die ’s avonds in zijn schuurtje vanuit Nederland het probleem probeerde te achterhalen, mocht niet baten. Idris, een mede-vertrekker van de DixBay, verhielp uiteindelijk het euvel, waar we heel blij mee zijn. Het apparaat is vooral voor langere oversteken over zee handig, omdat het je altijd de beschikking geeft over het naderende weer.

Overdekte fruitmarkt in Leixoes

Vreemd

Twee dagen geleden voeren we onze tweede Portugese haven binnen, Leixoes, een vervallen vissersdorp omsloten door grote industrie. “Vreemd he”, zeg ik tegen Chris, terwijl we door de straten wandelen, “jarenlang lees je over mensen die met hun schip Spaanse en Portugese stadjes binnenvaren, en nu doen we dat zelf.” Van tijd tot tijd blijft het ongelooflijk, maar vooral iets heerlijks.

Tallship Stad Amsterdam vaart Leixoes binnen! Gaaf! Onder: strand van Leixoes.

Porto

Gister zijn we in het prachtige Porto geweest! Busje voor de deur van de haven en na ruim een half uur bewegen we ons door de steile straatjes. Wat een geweldige stad. Als we ooit de kans krijgen, gaan we daar SAMEN nog eens uitgebreid naar toe!