zondag 30 juli 2017

Het schiet niet erg op met bloggen... Naast wat opdrachten die nog tussendoor kwamen, is het gewoon héérlijk om even niks te hoeven. En zowel de dagen als de avonden vliegen voorbij. Temeer omdat de kinderen pas rond 22 uur gaan slapen. Maar ik zal de draad oppakken waar ik was gebleven, want de Oostzee is erg de moeite waard. En ik hou nou eenmaal van schrijven…


Parel van de Oostzee

Als ik buiten kijk, word ik getroffen door de schoonheid van de nacht. Dat ik dit kon vergeten. De gitzwarte lucht is bezaaid met miljarden sterren. Ik kan mijn ogen er niet vanaf houden, zo mooi. Jeee wat een sterren, zeg ik tegen Chris. Ja, zegt hij, en daarachter het zeil is de maan. Een halve sikkel in een jas van wolken kijkt me aan. Hij haalt het vandaag niet bij het overweldigende hemelgewelf.

Snel brengt Chris me op de hoogte van de lichtjes om ons heen. Die witte is een net gepasseerd schip en dat is een meeligger. Die daar zijn vissersschepen - wijst hij op de digitale kaart die schepen met AIS weergeeft - en dat is een boot zonder AIS. En de lichtjes daar, wijs ik op een veld met rode lampjes. Een windmolenpark, zegt Chris, maar dat zijn we al voorbij.


Alle kanten op

Ik kijk eens rond, tja zo was het. Ga je het redden vraagt Chris? Ja hoor, ga maar slapen. Ik heb er oprecht vertrouwen in. Toen we vanochtend Texel uitvoeren, had ik dat wat minder. Onder het eiland stond een enorme deining en het schip ging alle kanten op. Hoewel ik niet snel zeeziek ben, werd ik er gewoon een beetje katterig van. Ook de kinderen keken niet erg blij. Eenmaal op de Noordzee was het al anders. Een windkrachtje vier blies ons vooruit, en het zonnetje scheen vrolijk in ons gezicht. Toch is het gewoon weer wennen na 4 jaar geen zee. Ook toen ik mijn warme bed uit moest voor mijn wacht, viel het me weer tegen hoeveel handelingen ik je eigenlijk moet verrichten voordat je naar buiten kan. Pyjama uit, thermogoed, trui en zeilpak aan – zit die broek nou verkeerd om? - zwemvest om, zeillaarzen aan, lenzen in. En dat alles in een bewegende en donkere boot.

Het is op dit soort momenten onherroepelijk dat je jezelf afvraagt waarom je dit ook alweer doet en voor wie. Waarom toch die zee over? En waarom 's nachts, terwijl ieder gewoon mens op één oor ligt. Waarom neem je je voltallige gezin mee op een schip, met alle ongemakken van dien? Het antwoord zal nooit eenduidig zijn, en misschien verandert het zelfs met de jaren. Maar als ik de absolute schoonheid zie van onze aarde die we normaal zouden missen omdat we slapen, ben ik toch weer blij dat we dit doen. Met alleen het ruisen van de wind en de golven om me heen, schept dit varen ook weer ruimte. Ruimte in onze hoofden, en wellicht ook in onze ziel.


Ruimte

Als ik naar de talloze sterren kijk, word ik plotseling getroffen door het verlies van mijn oom Paul een jaar geleden, maar ook mijn opa en oma en jeugdvriend komen voorbij. Er is ineens ruimte voor tranen die wellicht sluimeren aan de oppervlakte maar nooit echt doorbreken. Er is ruimte om te luisteren naar mezelf, en mezelf in perspectief te zien met de grootsheid van de natuur. Wie ben ik, waarom ben ik hier en hoe nietig ben ik wel niet. Er komt ruimte om na te denken over onze kinderen. Wie zijn ze? Geven wij ze een goede jeugd? Wat hebben ze nodig? En krijgen ze dat ook?

Ik had gedacht dat zo overdag varen niet leuk voor ze zou zijn. Natuurlijk deden ze dat al eerder, maar niet zo bewust als nu. Maar Hidde (8) vond het leuk, zei hij. Hij vulde de dag met lezen van Donald Duckjes, Bassie en Adriaan kijken, een spelletje op de tablet en even buiten wat eten. Misschien schept het voor hem ook ruimte. In de drukke programma's die de kinderen ook vaak al hebben. Lara (6) kijkt af en toe mee met Hidde, speelt ook wat op de tablet, maar zit soms ook gewoon te zitten. En Wietse (bijna 2) struint daar wat tussendoor. Het is een ieder geval een wereld van verschil met een aantal jaren hiervoor, waarbij wij continu moesten zorgen voor vertier. Nu vinden ze dat zelf. En Wietse vindt weer vertier in hen.


Schim in de nacht

Het is relatief stil op zee. We zijn net een shippinglane met veel grote vrachtenschepen gepasseerd, niet mijn hobby … dus Chris had het tijdens zijn wacht druk. Nu komt er slechts af en toe een zeilschip voorbij. Meestal varen ze zo'n 8 knopen per uur, dat is 2 a 3 knopen sneller dan wij. Op 24 uur scheelt dat ruim 50 mijl, en dat is met de 5 mijl die wij per uur varen, best veel. Ik kijk elke 5 minuten om me heen waar alle schepen zijn, en dat gaat prima.


Maar ineens stokt mijn adem in mijn keel. Wat is dat? Vlak achter de spiegel doemt een schip op, als een geest in de nacht. Met witte zeilen en een romp stevent hij met grote snelheid op ons af. Hoe kan dat nou? Dan ontwaar ik een zwak toplicht in de mast, de navigatieverlichting ontbreekt. Het gevaar komt altijd van achter, hoor ik Chris zijn woorden nadreunen in mijn hoofd. En met mijn hand op het stuur kijk ik ademloos of wel elkaar niet raken, maar het schip vaart behoedzaam om ons heen. Het gevaar is geweken.


Als ik nog geen 10 minuten later naar voren kijk, lijkt het ineens of ons een soort kerstboom tegemoet lijkt te varen. Wat is dat nou weer? Ik check of er iets te zien is op de plotter met AIS, maar nee. En in het donker kan ik niet ontwaren wat het is, maar het komt heel snel onze kant op. Misschien moet ik achterlangs het schip passeren, denk ik nog. Maar als ik dichterbij kom, zie ik ineens twee armen, die dan weer de ene en dan weer de andere kant op deinen. Het is een vissersboot (korvisser) die aan weerszijden netten uitheeft. Hij draait bij en we passeren elkaar op ruime afstand.   


Prachtige dageraad


En dan dient plots de dageraad zich aan. De donkere nachtlucht wijkt, en maakt plaats voor een gele lucht, waartegen de nog overgebleven wolkjes zich schilderachtig aftekenen. Het is net 4 uur geweest, ook zo'n moment dat je normaal mist. Langzaam maar zeker kan ik weer zien wat er om me heen gebeurt, en wie er allemaal varen. Die eerste nacht ging goed. Nu eens kijken of we meteen doorvaren naar de Duitse Bocht, of een bezoekje brengen aan het befaamde Helgoland. De rots in de zee …

 


Geen opmerkingen:

Een reactie posten