Hoofdstuk kinderen, te land ter zee en in het water

Plonssss. We staan op de steiger te praten met een Nederlands stel dat dezelfde route als ons vaart, wanneer Lara te water gaat. Het is in een oogwenk gebeurd. Eerst scharrelt ze nog op een halve meter afstand van me op de steiger, een tel later zie ik hier vanuit mijn ooghoek onder water duiken. Gelukkig met zwemvest aan, dus nog geen seconde later is ze weer boven, met een flinke slok water in haar buik. Onmiddellijk trek ik haar aan haar vest omhoog. Ze kijkt wat verschrikt, maar geeft geen kik. Snel houd ik haar tegen me aan. “Hey, ging je zwemmen?”, zeg ik tegen haar. Het is al de tweede keer dat het gebeurd. Een paar dagen geleden roeiden we vanaf het strand naar de boot. Hidde zwemt achter het bijbootje aan en zij wil per sé even kijken. “Lara pas op”, zeg ik nog, “anders val je in het water.” Maar mevrouw doet zoals altijd waar ze zelf zin in heeft en ploep, daar duikelt ze voorover het water in.

Grootste goed

Ik doe er misschien wat luchtig over, maar dit zijn van die momenten dat je hart even stil blijft staan, ondanks dat ze drijvers aan hebben. Je grootste goed gaat te water. Dat water dat elke dag zowel onze vriend als vijand is. Maar niet alleen dat vloeibare goedje blijft opletten. In de eerste weken was ook de boot zelf nog een gevaarlijk object. Meer dan eens stort er een kind al spelend uit de punt, soms zelfs met een behoorlijke klap. Hoe pijnlijk ook, dit was een onontkoombaar onderdeel van het aftasten van en aanpassen aan onze nieuwe leefruimte. En leren met vallen en opstaan. Voor het klapdeurtje van de punt hebben we nu een touwtje gespannen, waardoor het niet meer openschiet. Voor de rest blijkt de boot aardig kinderproef.

'Duf' en 'muf' 's ochtends in de punt

De ruimtes aan boord blijven af en toe behelpen. Wilde en enthousiaste spelletjes zijn bijna een garantie voor een zoveelste blauwe plek of tand door de lip, maar diezelfde ongelukjes gebeuren ook aan wal. Zanderige paden met losse keien, heuveltje of stoepje af met het fietsje of gewoon een flinke smakker in de speeltuin. Vooral Hidde bewaart van elke plaats waar we komen wel een aandenken op zijn lijf: schrammen op zijn knie, blauwe plekken op zijn rug, wondjes aan zijn hand. Hoewel ze niet zo’n brokkenpiloot is als haar broer, verzamelt ook Lara souvenirs, maar dan in haar mond of op haar hoofd. Wanneer ze met een noodgang een hobbelige pad op- of afholt, komt er gegarandeerd een moment waarop ze stevig op haar voorhoofd knalt. Ze heeft er nu twee beurse plekken zitten. Op het consultatiebureau zouden ze vast en zeker hun twijfels hebben.

Hidde moet niet loslaten, wij wel ...

Loslaten

En toch kunnen we niet meer doen dan onze zorgen loslaten en de kinderen hun gang laten gaan. Het hoort bij het spel. Vandaag speelden we met Finn in de grote speeltuin in Canger. Het klikt prima tussen het zesjarige jongetje van de Nederlandse Dixbay en Hidde. Al gierend van de pret klimmen ze een slurf van een grote glijbaan in, om vervolgens keihard naar beneden te glijden. Lara doet even hard mee. Op haar witte Spaanse sandaaltjes klimt ze pijlsnel de metalen pijp omhoog, waarna ze uit het zicht verdwijnt. Hidde en Finn zie ik ondertussen van boven af diezelfde glijbaan induiken. “Hidde, pas op je zus”, probeer ik nog, maar ze zijn al weg. De verwachte botsing blijft uit en joelend van plezier glijden ze gedrieën naar beneden. Dit gaat zo twintig minuten door, zonder lijfelijke confrontaties. Ongelooflijk. Een turf van 1 jaar oud, een mannetje van 3 en een van 6. Gaat prima samen blijkbaar.

Lara is als een vis in het water in de speeltuin, niets is te gek. Hier springen met een Spaans jongetje.

Ook het metershoge klimrek in de vorm van een piramide is onweerstaanbaar voor Hidde. Het compleet uit touwen gemaakte geval, op het oog bedoeld voor basisschoolkindertjes, komt uiteindelijk bij een glijbaan en een touwbrug die leidt naar een volgend klimobject. Hidde laat zich echter niet afschrikken door de hoogtes. Behendig gaat hij van maas naar maas en bereikt uiteindelijk de top. Gespannen houd ik hem in gaten. Als hij nu valt, breekt hij zeker iets, schiet door mijn hoofd. Maar dat gebeurt niet. “Kijk eens mam”, roept hij, wanneer hij bovenaan is. “Knap hè?” Als een aapje klimt hij verder. Ik besluit maar niet meer te kijken. En het gaat goed. Loslaten dus.

Onderste gedeelte van klimbolwerk in de speeltuin

Irritaties
Hij is geen peuter meer, maar ook nog geen kleuter. Hidde zit er net tussenin en dat maakt het voor beide partijen soms lastig. Hij klimt het liefst zelf de boot op en af, waarbij hij zich heel bewust is van het altijd spiedende water. Dat weet ik, maar toch moet ik af en toe door blijven ademen. Moet ik vertrouwen hebben dat hij het zelf wel regelt. Er vanuit gaan dat hij stopt bij de stoeprand, dat hij niet de kade afrijdt en niet alleen de supermarkt uitwandelt. Eigenlijk vergelijkbaar met thuis dus ...

Hidde op zijn racemonster

Nu ruim anderhalve maand op pad, zijn onze zenuwen inmiddels wat gehard. Nu de stress rond ons vertrek steeds verder achter ons ligt, staat het tempo van ons leven op een zuidelijker pitje. Poco poco dus en manana manana. Dat sterkt de geest. En dat is geen overbodige luxe nu de zaaalige warmte ons soms parten speelt en kleine irritaties opwekt en de aan de lijst met technische mankementen geen einde lijkt te komen.

Maar daarover, lieve kindertjes, vertel ik jullie een volgende keer … ;)