Drie dagen en nachten op zee. Leuk?

Dag 1, de Golf van Biskaje

Dit is hem dan, denk ik als ik de eerste nacht over de donkere golven heen kijk. We zijn koud een paar uur onderweg. Zo spreek je nog met mensen die zo’n reis al achter de rug hebben en zo vaar je er zelf. Ongelooflijk! De wolken aan de hemel schuiven open en laten een enorme maan door. Als een grote schijnwerper verlicht ze het water. Dan sluiten ze haar weer in. Ik zit alleen in de kuip. Iedereen slaapt. Er staat 20 knopen wind (windkracht 5) van achter en de golven zijn door de harde wind van afgelopen dagen niet mals. De boot deinst op het water.

Het schip maakt af en toe een flinke slagzij en draait weer terug. Binnen schuift de vuile vaat die nog in de wasbak zit bij elke rol heen en weer. Met de sissende golven, de af en toe krakende boot en klapperende lijnen is het bijna het enige geluid in de nacht. Nergens is een andere boot te zien. We zijn helemaal alleen. Van tijd tot tijd kijk ik of we nog tegenliggers hebben. Snel duik ik weer achter het raam van onze grote houten opbouw. Ik heb een lange broek aan, twee truien aan, een zeilbroek en een zeiljas. Toch blijft het fris.

's Nachts, alleen met de golven

Beloond met ochtendgloren

Onrustig

Binnen is het enorm onrustig. Hidde ligt nog in de achterkajuit, want in de punt zou hij door de golven op Lara worden gelanceerd. Hij ligt aan de lage kant van ons bed, waardoor ik mijn draai maar niet kan vinden. Uiteindelijk klem ik mijn benen tegen de zijkant van schip schuin achter hem langs en steek mijn hoofd zover mogelijk naar het andere uiteinde van het bed. Kling, kling, kling, kling. Rrrrrr. Het serviesgoed in de wasbak schuift tegen elkaar aan en ook de fluitketel glijdt heen en weer over het fornuis. Tsssjjjj, tssjjjj. Om de paar minuten wordt het schip opgepakt en rolt van wang naar wang. Wat een ramp, ik kan gewoon echt niet in slaap komen. Na drie uur draaien los ik Chris af. Hij is zittend in slaap gevallen en ziet er uit als een mummie.

Tijdens onze wachtwissel zit Chris als een mummie in de kuip

Voordat hij in zijn bed duikt, gaat hij op zijn knieen in de kuip zitten. Na het afdoen van zijn zwemvest, doet hij zijn gulp open. Ik geef hem een lege fles appelsap aan. ‘Aaaahhh’, verzucht hij. Het is een van de afspraken die we gemaakt hebben. Chris plast niet overboord, maar in een fles. De ander is dat we ´s nachts altijd aangelijnd zijn. Ik heb ooit eens gelezen dat de meeste mensen ´s nachts overboord slaan bij het plassen over de reling.   

Gelukkig worden de golven steeds minder. Tijdens mijn wacht, doe ik hazenslaapjes in de kuip. Dat is best spannend, want ik kijk 360 graden rond of er schepen zijn en als er niks is sukkel ik wat in slaap en heb dan geen zicht op wat er gebeurt.  Ineens schrik ik wakker en zie iets groots onder de reling door komen. Hoe kan dat nou? Net was er nog geen schip te zien. Mijn hart stopt en ik spring op. Het lijkt een enorm containerschip dat recht op ons afkomt. Dan zie ik dat mijn slaap me bedriegt. Het is de plank, die Chris op de voorpunt heeft vastgebonden, voor het geval we die nog ergens kunnen gebruiken. ’s Ochtendsvroeg schrik ik weer wakker. ‘Heeey, mama!’ Blakend en vol energie staat mijn kleine mannetje onderaan de kajuittrap. De dag kan beginnen en ik heb me zelden zo gebroken gevoeld.

Wakker geworden mannetje

Een duf meisje dat net uit bed is

Dag 2, leuk?

‘ Is dit het nou?’ vraagt Chris, als hij later zeeziek en wel in de kuip zit. ‘Had jij je dit voorgesteld? Ik weet niet of ik dit echt leuk vind.’ De golven zijn inmiddels gaan liggen en zon staat als een koperen ploert aan de hemel. Ik geniet eigenlijk wel, maar ik snap heel goed wat hij bedoelt. Want de boot schommelt continu en alles kost energie. Broodjes in de oven doen betekent de broodjes uit een kastje halen en daarbij zorgen dat er door de helling niets uitval en naar de oven lopen terwijl je je staande houdt. Vervolgens de oven opendoen en deze onder hellende positie aan proberen te steken. Terwijl je uitkijkt dat je zelf niet omrolt, moet je twee nieuwsgierige apen op afstand houden, broodjes erin duwen en dan snel de oven dichtdoen voordat ze er weer uitrollen. En dan hopen dat het gasvlammetje niet voor de zoveelste keer uitslaat.

Zwaar

Eerlijk is eerlijk, dagen alleen op het water met twee kleine kinderen valt gewoon niet mee. Je hebt eigenlijk al genoeg aan jezelf. Hoewel Hidde en Lara zich aardig aanpassen. De woorden ‘wacht even’ worden steeds meer in acht genomen, aangezien ze nou eenmaal niet zoals thuis alles meteen kunnen krijgen als ze iets vragen.  Ook wordt er langzamerhand steeds minder gehuild en gezeurd. Misschien toch ook de invloed van twee ouders die fulltime aanwezig zijn. Maar echt lekker spelen gaat met dit weer toch niet. Een beetje over elkaar heen buitelen met kussens en dekens, spelen met duplo en playmobile en tussendoor verven en tekenen. Maar allemaal niet te lang. Op de achtergrond spelen kinderliedjes zoals de musical Jip en Janneke, de sprookjesboom en oud Hollandje muziek die we op een usb-stick hebben gezet.

Spelen in de punt kan altijd

Spelen met dekens en kussens op de grond zijn ook een topper

Toch zijn ze aan het eind van de dag, zeker twee uur eerder dan normaal, volledig afgedraaid van het leven op een continu schommelende boot. ‘Ik ben gaar’, vat Hidde het na dag twee samen. Ze gaan gewoon wat eerder dan normaal naar bed.
 

Snoepjes, koekjes en fruit vormen een goede afwisseling

Eten zoveel mogelijk in de kuip, want binnen eten onder helling is voor niemand leuk

Dolfijnen

En net als we ons afvragen of we de Golf van Biskaje eigenlijk wel echt leuk vinden, speelt ze haar troef uit. ‘Een vin!’, roept Chris uit, wijzend naar bakboord. ‘Op twee meter afstand van de boot!’ We speuren het water af. Niks. Misschien is ie weer weg. Ik blijf toch hoopvol kijken. En dan ineens regent het dolfijnen. Ze lijken van alle kanten te komen. Pijlsnel glijden ze onder boot langs en springen in paren voor de boeg uit. Even is de zee gevuld met vinnetjes en ruggetjes. De oceaan is glashelder en we zien de lijven onder water over elkaar heen buitelen. Wat een geweldig gezicht is dit! Magisch gewoon. Moeders met hun kalveren zwemmen zij aan zij, anderen gaan in formaties van drie soms wel 5 een golf af, volledig synchroon, alsof ze er het grootste plezier in hebben. Vlug hijsen we de kinderen in hun zwemvesten en zetten ze op de punt. ‘Vissen, vissen’, kirt Lara. Ze genieten allebei met volle teugen en wij ook. Even plots als de dieren gekomen zijn, zijn ze dan ook weer weg. De zee lijkt weer leeg. Tot tweemaal toe komen er nog enkele dolfijnen naar de boot, maar niet meer zo lang en met zoveel als die eerste keer.

De eerste dolfijnen

Ineens regent het dolfijnen

Dag 3, harde wind

In de derde avond trekt de wind aan. Voordat ik naar bed ging, hebben we de booster, een enorme lap zeil die vooral tijden ruime koersen veel snelheid geeft, toch vervangen door het gewone rolfok. Vanuit het bed hoor ik de wind loeien en ik doe geen oog dicht. Hidde prevelt iets in zijn slaap over Sint en Piet op de golven en ineens schreeuwt hij het uit van angst. Ik trek hem dicht tegen me. We stuiteren steeds bijna uit bed en omdat we inmiddels over een andere boeg varen, lig ik met mijn rug tegen een slingerzeil. Twee uur later houd ik het niet meer uit. Wat is daarbuiten gaande? Ik kleed me zo en zo kwaad als het gaat in het donker aan. De lampen moeten uitblijven anders wordt Chris tijdelijk verblind en kan hij niet goed meer tegenliggers onderscheiden. Lange broek aan, trui daarover, schoenen – heel belangrijk, anders glijd je alle kanten uit – lenzen in, zeilbroek aan, extra fleecetrui erover, zeiljas en zwemvest. Als ik afgedraaid van het aankleden buiten kom, valt het eigenlijk relatief mee. Toch bouwen de golven zich steeds meer op en om middernacht schiet de windmeter naar 28 knopen, zo’n 7 beaufort.

En wat doe je dan? Het schip trekt zich fantastisch door de bergen van opstuwend water, maar 28 knopen is erg veel wind en ik weet niet hoe veel harder het nog gaat waaien. Ik maak toch Chris wakker, want ik kan nu toch niet in mijn eentje het fok kleiner maken. We dubben wat we nu moeten doen. Eigenlijk houdt het schip zich erg goed. De windvaan, die het schip stuurt,loeft zelf op bij windvlagen en in periodes zakt de wind terug naar 20 tot 21 knopen. We besluiten het toch helemaal te laten staan en met 6 tot 7 knopen stuiven we richting de Spaanse ria’s die nog verborgen zijn achter muren van water. We gaan in ieder geval wel snel!  Joehoe, daar komen we! Zet de Sangria maar koud! Pfff, wat een tocht.

Flinke golven op dag drie, Lara is gefascineerd

Land in zicht!!!!

En dan, als het licht wordt, strekt de Spaanse kust zich voor ons uit. De bergen zijn nog omhuld door nevelen, maar al wel duidelijk zichtbaar. Land in zicht, land in zicht! wil ik roepen. Maar iedereen ligt nog op één oor. Euforisch pak ik de camera en zet het moment op film. Hidde is ondertussen ontwaakt. ‘Kijk’, wijs ik hem, ‘daar ligt Spanje!’ ‘Gaan we naar Sinterklaas en Piet?’ ‘Ja nou, die wonen daar wel ja’, antwoord ik hem, ‘maar weetje, Spanje is heeel groot.’ Hij kijkt me begrijpend aan. ‘Is daar het warme water?’gaat hij verder. ‘Gaan we daar zwemmen?’ ‘Ja ik denk het wel lieverd’.

Spaanse kust en zon!!!!!

En nu drie dagen later, zwemmen we inderdaad iedere dag. Zaaaalig is het hier, eigenlijk wil ik niet meer weg. Maar de haven is met 28 euro per nacht erg duur en we hebben gister gezien dat we eigenlijk maar anderhalve maand in Spanje en Portugal kunnen blijven alvorens we naar de Canarische eilanden ‘moeten’. Om de passaatwind mee te krijgen, die je met windkracht 4 tot 5 naar de overkant van de oceaan duwt, moet je namelijk uiterlijk begin december weg van de Kaapverdische eilanden. Weer een slag te maken dus. Zo dadelijk even een serieus plan maken.

Eigen verhaal

Afgezien van de heerlijke stad, is La Coruna ook echt een mijlpaal. De schepen die hier liggen, komen overal vandaan. Engeland, België, Duitsland, Zweden, Amerika. De meesten hebben de oversteek over Biskaje hebben gemaakt. Iedereen heeft hier zijn eigen verhaal. De Duitser naast ons in zijn 22 (!) voets bootje is enkele dagen voor ons overgestoken en heeft maar liefst 50 knopen wind over zich heen gehad, oftewel windkracht 10. Verder explodeerde zijn opblaasbare watertank met ruim honderd liter water tijdens de overtocht in zijn boot en was alles door en door nat. De solozeiler heeft net een burnout gehad en is daarom alleen op reis …

Een Zweeds echtpaar met twee kinderen (4 en 8) in een Hallbergrassi 42 kwamen net iets na ons aan in La Coruna en kregen midden in de nacht op de Golf motorpech. Op een hevig deinzende boot hebben zij, na een grondige inspectie wat er nou mis kon zijn, een impellor vervangen. Naast dolfijnen zagen zij in de verte walvissen zwemmen. Ongelooflijk, die hebben wij niet gezien. Ze hebben drie jaar om de wereld rond te varen. Het is fijn even verhalen uit te wisselen. Ook zij zijn behoorlijk gestrest weg gegaan en merken dat de dagen voorbijvliegen, de reparaties aan het schip doorgaan en voelen ook dat het seizoen ze op de hielen zit. Want wat dat betreft zijn we wel de hekkensluiters. De meeste andere schepen zijn namelijk al veel verder naar het Zuiden.

Vertederd

Toch genieten we met volle teugen. Vanochtend hebben we weer geslenterd door de straten en vanmiddag ben ik met de kinderen naar een van de prachtige stranden gelopen, waar we weer hebben gezwommen. En of het nou komt door hun blonde haartjes, iedereen kijkt vertederd naar Hidde en Lara. Alles wat ze doen is een feest. En dat is voor ons weer genieten!

Terugkijkend was de Golf oversteken een bijzondere ervaring. Iedereen aan boord moest echt in een ritme komen, en na drie dagen en drie nachten was dat er zeker wel. Verder hebben we dit stuk nul motoruren op de teller, bijna alleen op het fok gevaren of met de booster, met een gemiddelde snelheid van 5 knopen. Niks te klagen dus! Maar of we een langere oversteek aan willen gaan? We gaan het wel zien. Misschien is het bij oversteken net zoals bij een bevalling. Na enkele weken ben je alles weer vergeten ;)

Moe maar voldaan op onze eerste avond in La Coruna