Jan van Gent: Onuitputtelijk Curacao

Aan sommige mensen ben je gewoon gewaagd, heb je meteen een klik, kun je eindeloos mee stoeien en is het nooit genoeg. Zo’n speelmaatje vinden in een land ver van huis, is eigenlijk goud. Zeker als het dan ook nog familie van je blijkt te zijn. Hidde en Tobias (5) hebben van meet af aan weinig woorden nodig om elkaar te begrijpen. Het is spelen, spelen en nog eens spelen totdat er één bij neervalt. En eigenlijk gebeurt dat pas, als ze echt naar bed moeten.

Ook zijn ouders, Ben en Ninoshka en zijn broer en zus Noah (8) en Sophia (2) zijn onuitputtelijk. Werkelijk alles wijkt zodat we het prachtige Curaçao kunnen zien, waar ze leven, wonen en werken. Tot vijf jaar geleden liepen we geregeld de deuren bij elkaar plat in Den Haag, waar we toen allemaal woonden. Ninoshka wilde na het afronden van haar studie echter terug naar het eiland van haar roots. En Benjamin, die inmiddels niet meer zonder zijn dushi (Curaçaos voor schatje) kon, volgde maar al te graag.

Ver

En dan ineens woon je heel ver uit elkaar. Zelfs ondanks skype en mail te ver om bij te blijven.

Maar gek is dat. Alsof je elkaar niet hebt gemist, ga je dan weer op dezelfde voet verder. De kinderen die elkaar nog nooit hebben gezien, doen hetzelfde.

De azuurblauwe Caracasbaai, het gezellige Marie Pompoenstrand, het authentieke vissersdorpje Boca, de prachtige hoofdstad Willemstad en de beste supermarkten op het eiland. Overal worden we naartoe gebracht. Waar we bijzijn verzinnen ze de meest volgepakte programma’s om onze tijd hier zo goed mogelijk te benutten. Dan weer bij hun op de porch zelfgemaakte nasi of lasagna eten, bij ons tortillas en pannenkoeken en tussen de middag met de hele bubs aan het brood.

Zoete inval

Terwijl wij ’s ochtends nog op één oor liggen, zijn zij al druk aan het werk. Rond 05.00 uur gaat de wekker, zodat ze om 07.15 uur op school zijn en aansluitend naar werk kunnen. Die arbeit vindt plaats op een steenworp afstand van het appartement waar wij in logeren. Aan de andere kant van de muur bevindt zich het kantoor waar Ninsohka werkt en aan de overkant van de straat zijn de scholen van de kinderen en van Benjamin. Wanneer deze uitgaan, is het steevast een zoete inval in het appartement.

Heel lang keken we er naar uit elkaar weer te zien. Morgen is jammergenoeg alweer de laatste dag. In de avond vliegen we terug naar de Jan van Gent in Suriname, vanwaar we onze weg vervolgen richting Trinidad. Zal wel weer wennen zijn om het weer zonder oneindig stromend water, een douche en een heerlijk groot dubbel bed te doen.

After all, that’s all in the game. Witte stranden van Tobago en carnaval Trinidad, here we come!