Update Suriname

 

Zo, eindelijk weer eens internet. Eigenlijk is het best lekker een tijdje uit de lucht te zijn, al stapelen de mails zich wel op. We liggen al enkele dagen aan de enige steiger in de wijde omtrek van de Surinaamse hoofdstad. Nadat we bij Paramaribo vier keer van ons anker waren afgeslagen, vonden we het even genoeg. Waterland is een uniek plekje, met regenwoud aan weerzijden van de flink stromende rivier, een klein strandje waar de kinderen kunnen poedelen en voor de rest alleen natuur. Overdag klinken geluiden van de meest exotische vogels, schieten overal leguanen en hagedissen weg en in de avonden waan je jezelf in een oerwoud. In de bossen klinken de meest vreemd en schrille geluiden, lichten overal vuurvliegjes op en aan de overkant van de rivier roepen regelmatig brulapen.

Nederlandse enclave

Twaalf boten liggen hier aan de steiger, en daarmee is het ‘haventje’ tjokvol. Omdat ze allemaal een thuishaven in Nederland hebben, is het hier net een Hollandse enclave en voor de verandering is dat eigenlijk heel erg leuk. De kinderen spelen met elkaar alsof het lieve lust is en als het kleine spul slaapt, zakken de ouders nog even door. Mama’s delen hun ervaringen en papa’s hijsen elkaar in de mast en helpen elkaar met de nodige klussen.
Tot twee dagen geleden lagen hier de Sailaway (Contest 41) met Isis, Fenna en Enza van 3 tot en met 9 jaar, de Dixbay met Finn van 6 jaar, de Barnstormer (Hallbergrassi 34) met Nienke van 2, de Waltzing Mathilda met Fien en Max van ik geloof 7 en 8 en de Modesty (Martin Frances 75) met Anna Sophie van 4. Een groot speelfestijn dus. De rest van de boten had geen kinderen en gaat voor langer op pad, de A Capella (Bavaria 46) met Martine en Ellen, Sylffer van Lies en Gerard, Sark (Carena 36) met Elsa en Jaap, de Blabber (Contest 36) van Ingrid en Ben, de Mathiba en de Helena Christina (Volkerak 47) van zeezigeuners Aad en Hella.

Verjaardag

Lara’s verjaardag 6 januari is dan ook uitbundig gevierd. Iedere boot is wel even langs geweest voor het zingen van een verjaardagslied, het eten van een echt Surinaams klef cakeje en een pannenkoek of het drinken van een drankje op Lara’s gezondheid. Naast cadeaus van papa en mama, opa’s en oma’s uit Nederland en van Ome Max, speelt Lara nu met speelgoed dat ze van andere boten heeft gekregen. Boekjes, my little ponies, bellenblazen, vouwpapiertjes en een grote opblaasbare Unoxworst om mee te zwemmen. Dat er al verschillende malen mee is gespeeld door de andere kindertjes, hindert niet. Speelgoed van een ander is altijd leuker dan van jezelf.

Lara zelf begint aardig te babbelen. Soms rollen er zinnen uit van 3 tot 4 woorden (!) en ook het leeftijdsverschil met haar broer wordt steeds kleiner. Zo kunnen ze eindeloos met elkaar spelen en stoeien, hetgeen doorgaans gewoon goed gaat. Toch heeft groter worden ook zijn prijs. Daarom krijgt Lara sinds twee dagen haar speen alleen nog in bed. Iets dergelijks lekkers en vertrouwds afstaan, gaat niet zonder slag of stoot, maar na een paar huilsessies, heeft ze zich er aardig bij neergelegd. En bovendien is naar bed gaan is nu extra leuk.  

Ondanks dat het hier bij de steiger prachtig is, ben je zonder auto behoorlijk geïsoleerd. Een wandeling over het onverharde pad brengt je naar een lange weg met alleen huisjes en wat ‘boerderijen’, waar je zeker een uur moet lopen om in het dichtstbijzijnde dorp Domburg te komen. Tot voor kort liften we geregeld mee om wat boodschapjes te doen of te internetten in dat bewuste dorpje, maar daarbij ben je erg afhankelijk van de plannen van anderen. Daarom hebben we sinds een dag een autootje gehuurd voor wat extra bewegingsvrijheid.

Ziekenhuis

Enkele dagen geleden hebben we helaas ook weer een ritje naar het ziekenhuis moeten maken. Toen Chris tussen het klussen door even iets in de kuip wilde eten,  gleed hij uit op het trappetje en haalde zijn been open langs de bovenkant van een schroefje. Het leverde niet alleen een jaap op van bijna 20 cm, maar ook een dik blauw been. Aangezien dit binnen een uur nog vele malen dikker werd, boden Aad en Hella aan hem naar het ziekenhuis in Paramaribo te rijden. Even kreeg ik even een flashback van Portugal, waar Chris een paar dagen in het ziekenhuis moest blijven wegens een ontstoken knie. In zo’n situatie is het wel heel fijn dat je hier niet alleen bent. Terwijl Chris zijn oorlogswond liet nakijken, werd ik liefdevol opgevangen door de buurboten, waar ik even op verhaal kon komen, de kinderen kon laten spelen en een hapje kon mee-eten. Uiteindelijk bleek er niks ernstigs aan de hand en kreeg hij vooral rust voorgeschreven. Inmiddels is het been aardig geslonken en kan hij weer goed uit de voeten.

Vliegen

Sinds gister is een aantal boten vertrokken richting Caribisch gebied, dat hier nog slecht enkele honderden ijlen vandaan ligt. Hoewel ik brand naar het azuurblauwe water te varen, doen wij het toch anders. Morgen vliegen we vanuit hier voor een paar daagjes naar Curacao (toe maar …;)) om Ben en Ninoshka (familie) met hun drie kinderen te bezoeken. Sinds hun verhuizing naar het benedenwindse eiland enkele jaren terug, hebben we hen niet meer gezien. Het oorspronkelijke plan om hen met de boot te bezoeken, bleek niet realistisch. Curacao ligt als een soort buitenbeetje heel oostelijk in het Caribisch gebied, terwijl de meeste eilandjes westelijk aan de buitenste Atlantische gordel liggen. Vliegen is dus misschien minder leuk, maar een stuk efficienter dan varen. Bovendien zijn we al aardig in de buurt. 23 januari, een dag voor Hidde verjaardag komen we weer terug, waarna we de trossen zullen lossen om zelf richting Trinidad te varen, ruim 400 mijl hiervandaan.

Iedereen die ons gemaild de afgelopen tijd, heel erg bedankt voor alle nieuwsjaars- en verjaardagswensen, en updates over thuis. Wanneer het kan, probeer ik te antwoorden. Zoals alles in Suriname is ook het internet schaars en traag. Dat wil niet zeggen dat we niet aan jullie denken!

Tot snel weer en  veel liefs van ons viertjes