Caribisch gevoel

Kinderen bestormen een strandje met op de achtergrond onze boot

Wuivende palmbomen, uitgestrekte zandstranden, diepblauw water in verschillende tinten en een verfrissende bries die de ergste warmte voor even verdrijft. Elke dag zwemmen rond de boot (liefst deels ontkleed) en op de nabijgelegen strandjes (geheel gekleed). Uitzicht op een koraalrif, waar prachtige blauwe golven overheen suizen, pelikanen die verlaten bootjes bevolken en een typisch Caribisch barretje aan het strand waar wij landen met onze Dinghy. Ik maak het echt niet mooier, het ìs hier gewoon net een droom.

Ons uitzicht in Storebay links van ons. Het is een koraalrif omgeven door een prachtig palmbos.

Ondanks alle vorzorgsmaatregelen van de eigenaar (wapperende bekertje enzo), bestormt elke dag een kolonie pelikanen het bootje voor ons.

Tjongejonge, wat is Tobago een heerlijke plek om met je zeilboot te zijn en wat zijn wij een enorme bofkonten.




Bofkonten. In het midden onze boot.

Wennen

Vier dagen geleden kwamen we hier ’s avonds laat aan, na ruim drie dagen en nachten zeilen. Het was echt weer even wennen, na bijna een maand vaste wal onder de voeten. Maar na een moeizaam begin, was het ook weer heerlijk op volle zee te zijn. Anders dan tijdens de grote oversteek hadden we nu de wind van zij of van voren. Hierdoor lag het schip wel onder helling, maar rolde niet continu van haar ene naar haar andere flank. En dat betekent een wereld van verschil aan boord. Met een constante bries van 15 tot 23 knopen schoten we vooruit, nog extra geholpen door 1 tot 1,5 knoop stroom mee. Hierdoor haalden we een gemiddelde snelheid van 5,5 knoop met een uitschieter van 160 mijl per etmaal (waar wij normaal gemiddeld 120 mijl varen). Voor de leek een oninteressant gegeven, maar voor ons heel bijzonder. Bovendien verkort zoiets je reis aanzienlijk … (heel vervelend).

Chippies eten tijdens oversteek

Vers gevangen tonijntje gaat er ook wel in bij onze boordkabouter

En daar gingen we ons Caribische avontuur tegemoet. Met gezegd een geweldig decor, een zalige ambiance en een heerlijk tempo. Tenzij je dus iets gedaan wilt krijgen, zoals inklaren bijvoorbeeld.

Caribisch tempo

Omdat het Caribisch gebied uit tal van oud-koloniën bestaan, word je geacht op elk (groot) eiland in te klaren. Dit betekent zoveel als alle gegevens van je schip, thuishaven, (ex)bemanning, vorige havens, drank, tabak, vuurpijlen en eigenlijk ook fruit en groente, aan te geven bij de immigratie en de douane. Dit alles in viervoud en eigenlijk direct na aankomst. Aangezien wij om 23.00 uur ’s avonds arriveerden, hebben we dit maar een paar uurtjes uitgesteld tot de volgende dag. Maar, werd ons al door anderen op het hart gedrukt, doe dit wel binnen 24 uur, want de boetes die je kunt krijgen zijn aanzienlijk. Voor ons betekende dit inklaren in het weekend, waarbij er altijd wel iemand aanwezig is of behoort te zijn, maar alles nog net iets trager gaat dan normaal.
Nadat een taxi ons bij een gesloten ministerie van immigratie af had gezet, begon onze martelgang naar het inklaren. Ik zal het kort houden: het kwam  neer op een keer of vijf op en neer lopen tussen het douanekantoor (dat vermeldde: Open, back in 5 – caribische 5 minuten zo bleek) en de immigratieofficier bij de ferryterminal waarop het kantoor vermeldde (bel: …).  En daar tussen heel veel wachten. Caribisch tempo moet je leren … en vooral aanvaarden.

Tenenkrommend

Eenzelfde grapje vandaag bij de medische dienst. Vooral Hidde maar ook Lara hebben al enige tijd last van buikloop. Hidde inmiddels een week of 4, iets te lang naar mijn idee. Nadat Chris vanochtend drie keer naar de kant was gevaren om de dokter te bellen (vanaf 8.00 uur), bleek die uiteindelijk geen dienst te hebben. Dan maar richting de medische dienst. Deze op zich keurig uitziende hulppost midden in een woonwijk tien minuten rijden hier vandaan, is voor iedereen gratis (!) toegankelijk. Een prachtig gegeven natuurlijk, al hadden onze alarmbellen moeten gaan rinkelen toen we mensen zagen slapen en met puzzelboekjes en spelcomputers zagen zitten.

Om 10.00 uur zaten we er en om 15:00 werden we geholpen. Het was vreselijk, niet te zeggen afgrijselijk en tenenkrommend. Maar niemand die ook maar zuchtte, piepte of steunde. Alleen wij en onze twee (op zich keurig gedragende) kinderen. Hun rollen over de vloer gaf meestal wat leven in de brouwerij en we hoopten – tevergeefs – dat dit het proces zou versnellen. Waarom alles zo lang duurde, ontdekten we om 15:00 uur. De enige (!) maar alleraardigste dokter ging grondig te werk en liet zich niet haasten. Om 15:50 uur verlieten wij zijn spreekkamer met een kuur voor Hidde en een doorverwijzing voor wat verder onderzoek om eventueel tropisch bacteriën dan wel ander gespuis uit te sluiten (op aandringen van ons, hijzelf zag niet echt noodzaak).

Extra bemanning

Tjongejongejongejonge. Een duik op het strand spoelde de ergernissen weg.

Chris wipt even aan bij de buurman van de A Capella

Hidde geniet met volle teugen. Die kun je wakker maken voor zwemmen en strand ...

De komende dagen gaan we vooral genieten, wat klusjes klaren en hopelijk weer genieten. Daarna varen we naar Trinidad waar 9 februari Susan aanmonstert, als tijdelijke Caribische bemanning.  En hopelijk pikken we nog wat van dat – naar het schijnt – geweldige carnaval mee. Kiss kiss.

Geen commentaar