Jan van Gent: Carriacou: op de kant

'Looking for a place to stay?' Onze boot wordt net het water uitgetakeld, wanneer een blank dametje mij aanschiet op het naastgelegen strandje waar de kinderen spelen. 'Uhh maybe', stamel ik, overvallen door haar vraag. '500 EC per week', zegt ze. Ik reken snel om, dat is ongeveer 125 euro. Ze wenkt me en ik roep naar Chris dat ik even met de kinderen naar een accommodatie ga kijken. We lopen van het strandje door het groen achter de marina. Zo'n vijftig meter verder gaan we een hekje door naar huis met tuin, waarboven ze een appartement heeft.

Boot in de slings in Tyrrelbay in Carriacou

Terwijl de boot uit het water getakeld wordt, spelen de kinderen op ernaast gelegen strandje

Verkocht
Afwachtend volg ik haar de steile trap op naar een groot terras. Daar verschijnt een lichte ruimte met keuken, twee slaapkamers, een badkamer en uitzicht op prachtige palm- en andere tropische bomen, waartussen de zee schittert. Op de achtergrond hoor ik de golven over het koraalrif bij Tyrrelbay rollen. Ik knipper twee keer met mijn ogen en ben verkocht. Ook de kinderen razen onmiddellijk door het huisje. Het lijkt wel een geschenk uit de hemel.

Ik vroeg me namelijk al een beetje af hoe we het moesten doen, met twee kinderen en een boot op de kant. Elke plas op onze onderwaterwc - niet bruikbaar doordat hij droog staat - betekent de steile trap van de boot af naar het toiletgebouw. Voor ons niet zo'n ramp, maar voor de kinderen niet haalbaar. Daar komt bij dat ik het nooit zo'n prettig idee vind om te slapen en te leven op een schip dat slechts overeind wordt gehouden door een stel stutten.

Oud-zeilers
We doen het, en er valt een last van me af. Wat een luxe. De eigenaresse, een Franse dame van middelbare leeftijd, blijkt een oud-zeilster te zijn. Met haar gezin zeilde ze 27 jaar in de Carieb. Sinds 5 jaar wonen ze hier in Carriacou aan land, waar haar man zijn brood verdient op zijn eigen drijvende metaalwerkplaats in de baai.

Terwijl de kinderen en ik een ontzoutende douche nemen, gaat Chris onmiddellijk aan de slag met de scheur onder boot. Hij slijpt en freest de plek open, totdat het eruit ziet als een soort incisie. Zo kan het even drogen, alvorens hij het de komende dagen dichtmaakt met polyester. Maar er blijkt nog meer werk te zijn. Ook in het roerblad zitten scheurtjes, die verholpen moeten worden. Dan nog wat antifouling eroverheen, en dan hoeft het schip er hopelijk de komende 5 jaar niet meer uit.

Romp: uitgeslepen en gefreest. Het lijkt wel een keizersnede.

Chris in zijn nieuwe optrekje op steenworp van de boot

Top
Voorlopig zitten we hier even goed. Ik struin met de kinderen de prachtige strandjes af en het - naar het schijnt - leuke Caribische Hillsborough, terwijl Chris ongestoord kan klussen. Goed geregeld!