Soms zijn er momenten dat we het even niet meer zien zitten, dat we ons afvragen waarom we aan deze reis zijn begonnen en waarom we niet lekker thuis zitten waar alles zo vertrouwd, comfortabel en ruim is. Meestal is dat wanneer er voor de zoveelste keer iets kapot gaat aan de boot, we een heftige zeiltocht maken of gewoon wat ruimte voor onszelf willen. En dan ineens is het weer glashelder. Zoals twee dagen terug, als we tijdens het snorkelen op de Tobago Cays tussen grazende schildpadden en prachtige vissen op het Horseshoe Reef zwemmen. Wat een geweldige ervaring.
 |
| Strandje bij Tobago Cays, waar het overdag (zaterdag) behoorlijk druk was |
 |
| Vanaf een van de Tobago Cays |
Eerste keer snorkelen
Zelfs Hidde realiseert zich dat dit een uniek moment is. Maandenlang kunnen we niet eens met een duikbril bij hem in de buurt komen (laat staan hem op zijn hoofd zetten), maar bij het woord 'schildpad' zet hij het ding op zijn neus en snorkelt letterlijk weg. Met luchtpijpje en al in zijn mond. Ongelovig kijken we hem na. Hij wordt beloond voor zijn daad, want samen met papa ziet hij maar liefst drie schildpadden onder water, waarvan er één een schild heeft van zeker een meter lang.
Wat wordt zo'n kind dan ineens groot. Hoogst interessant is het ook om op het surfboard te staan, terwijl papa deze voortrekt met de motorgedreven rubberboot. Zelf in en uit de dinghy klimmen vanaf de boot is eveneens ín. Dat hij daarbij af en toe in de spagaat aan de reling hangt, mag de pret niet drukken. En zolang hij twee opgeblazen vleugels aan zijn armen heeft, is wat ons betreft (bijna) alles geoorloofd. Heerlijk zo'n opgroeiend kind. Een wereld van verschil met ons vertrek eind juli vorig jaar, maar wat wil je, we zijn gewoon alweer 8 (!) maanden verder.
 |
| Staan op surfplankje |
Wemmen
Ook Lara is meer dan thuis op het Caribische water. Vaak nog voor het ontbijt roept ze al het woord 'wemmen', wat betekent dat ze eerst even een duik wil nemen. Eenmaal gevleugeld loopt ze zelf naar het achterdek, waar ze zich door de reling wurmt en afstijgt via de zwemtrap. Diep, ondiep of golvend water, mevrouw laat zich gewoon in het de zee zakken waarna ze zich al trappelend voortbeweegt. Snelheid is dan geboden, want de stromingen zijn vaak zo sterk dat je binnen een mum van de boot afdrijft. En ´wachten op mama´ is hetzelfde als luisteren en dat is erg moeilijk voor het stoute meisje, dat haar leeftijd eer aan doet; ik ben twee en ik zeg (of doe) nééé. Gelukkig gaat ook die fase weer voorbij, althans, bij Hidde dan.
Geregeld kunnen de kinderen hun lol op. Zoals gister, als papa tijdens de zeiltocht van de Tobago Cays naar Bequía een meterlange Dorade de boot in sleept. Een deel van het prachtige geel met blauwe beest verslinden ze 's avonds met smaak. Lara moeten we daarbij tegen haarzelf beschermen, aangezien die blijft eten tot ze erbij neervalt. Een stuk vis verblijft niet langer dan twee seconden op haar bord en ze rust niet totdat er nergens vis meer in de kuip te zien is. Ook zij is schrikbarend gegroeid en wil steeds meer zelf doen.
 |
| Knoeper van een Dorade. Heerlijke afwisseling in landen waar je bijna alleen maar kip of kalkoen kunt krijgen. |
Bootboys
Het is heerlijk om na twee weken van reparaties weer onderweg te zijn. Na Carriacou waar we twee weken op de kant hebben doorgebracht, varen we door naar in Union Island, zo'n 10 mijl verder Noord. Het is dringen in de baai voor het stadje Clifton, waar tientallen boten rond een rif voor anker liggen. Opdringerige bootboys proberen hier hun moorings (boeien waar je aan kunt liggen) te verhuren tegen schrikbarende bedragen (40 EC per nacht oftewel ruim 10 euro voor slechts een boei midden op het water) of hun peperdure kreeften of souvenirs te verkopen. Ook Clifton zelf is behoorlijk toeristisch, met tal van boetiekjes met veel te dure shirts en andere prullaria, terwijl de meestal vriendelijke mensen zelf weinig hebben. Ze wonen in kleine huisjes tegen de berg en proberen met kind op schoot wat te verdienen aan de bootjesmensen die het eiland bezoeken. Met ferry, eigen of gehuurd schip, waarvan vooral de laatste veelvuldig in de Grenadines te vinden zijn.
 |
| Prachtige fruitstalletjes in Union Island |
 |
| Uitzicht over de drukke baai in Union |
Ook in de mooie Tobago Cays, een groepje van 5 ongerepte eilandjes waar zelfs een scene van Pirates of the Carribean is opgenomen, komen bootboys als vliegen op ons af. Het witte baguette dat we van hen kopen, kost maar liefst 15 EC (ruim 4 euro), maar het onze blijkt gegist door de warmte. Duur ontbijtje, maar wel een met een adembenemend uitzicht van verlaten palmstrandjes en verschillende schakeringen blauwgroen water.
 |
| Tobago Cays |
 |
| Meerdere leguanen wandelden daar vrij rond |
 |
| Chris blij dat hij weer onderweg is |
Walvisvangst
Tijdens de overtocht naar Bequía ontdekken we dat hier niet alleen maar schildpadden leven en mooie vissen leven. Nadat we tot tweemaal toe een spray van water omhoog zien komen, verschijnt er een rug van een walvis een eindje verder in het water. Wauw. We hadden al gelezen dat ze van januari tot en met april door deze wateren trekken, maar om er dan ook een te zien, is natuurlijk te gek. Vlak daarna zien we in de verte ook nog dolfijnen en ook deze dag kan niet meer stuk.
De walvissen zijn hier trouwens niet geheel veilig. Maar liefst 4 van hen mogen elk jaar gevangen worden door inwoners van het eiland Bequía, waar we nu voor anker liggen. De van oudsher walvisvaarders mogen dit alleen op de traditionele manier doen, met boot zonder motor (van 28 voet, terwijl de walvis ongeveer 65 voet is) en met de hand gegooide harpoenen.
Tijdens onze aankomst op het eilandje, blijkt een van de grote zoogdieren het niet te hebben overleefd. In de Friendship Bay om de hoek van Port Elizabeth waar wij zijn, wordt er één op het strand in stukken gesneden. Daarna wordt het vlees, dat veel weg heeft van biefstuk verdeeld. De huid wordt gefrituurd en de botten en tanden gebruikt voor kettinkjes of beeldjes. Ook vandaag zijn er twee gevangen. Morgen gaan we kijken of we er een glimp van kunnen opvangen. Griezelig, maar tegelijkertijd zo uniek, dat we het niet willen misssen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten