dinsdag 16 juli 2013

Het Kanaal: We're coming home

'Het gevaar komt altijd van achteren', zegt Chris terwijl hij op de kleine lichtjes wijst die ons van achter naderen. Het is pikkedonker en mijn beurt voor de wacht. De Noordzee is gevuld met tientallen lichtpuntjes, die zich langzaam over het Kanaal bewegen, elk met een eigen bestemming. Getver, wat heb ik hier een hekel aan. Ik heb gewoon niet zo'n stalen zenuwen als Chris wanneer het aankomt op varen tussen grote vrachtschepen. Oké, 'tussen' is een groot woord, want ze varen hier dan wel, maar meestal in de daarvoor bestemde trafficlanes en wij varen aan de rand daarvan. Het wordt pas opletten wanneer we zo'n verkeersstelsel kruisen.

'Zoals hier', gaat Chris verder. Hij wijst op het schermpje van de AIS op verschillende bewegende driehoekjes, stuk voor stuk schepen. 'Het lijkt hier heel druk, maar veel van deze schepen liggen voor anker. Maar aangezien we nu de stroom tegen krijgen, gaan we zo langzaam, dat ik tegen die tijd alweer wakker ben. Als je twijfelt, maak je me ook maar wakker.'

Raar
Met lede ogen zie ik Chris naar zijn bed vertrekken. Het is gewoon alweer even geleden dat het zo ontzettend druk was in de nachten. Staand staar ik om me heen en langzaam ontwart zich de lichtkluwen. Rechts zijn de lichtjes van het Franse Duinkerken, voor ons iets wat vissers lijkt. Links daarvan waarschijnlijk schepen die voor anker liggen, een boei en weer links voorbijtrekkend verkeer. Het schip dat ons van achter naderde, lijkt langzaam voorbij te trekken. Ik hervind mijn rust een beetje en kijk verwonderd naar het gladde water, dat door onze boot fluorescerend oplicht.

Het is maar raar. Ruim een half jaar voeren we steeds verder van Nederland af en daarna langzaam weer in de richting. Maar voor het eerst deze reis komen we dichterbij dan ooit. Ik zoem in op het elektronisch kaartje naast het stuurwiel. Oostende, Zeeland, Hoek van Holland, Den Haag. Het staat er echt. Vanmiddag wandelden we nog door Dover, maar straks draaien we gewoon onze thuishaven binnen. Althans, degene die op de spiegel staat.

Live te volgen
In de kuip schalt het marifoonverkeer op kanaal 16. 'Yuvenile, Yuvenile, he're Esmeralda', klinkt het. En even later 'Nederlandse kustwacht voor motorjacht Poco Loco. Ik begrijp dat u een visnet in uw schroef hebt gekregen en niet meer vooruit kunt.' Het is enigszins onwerkelijk weer Nederlands over de marifoon te horen, we hebben zolang tussen andere talen geleefd. 'Heeft dat mens een citroen ingeslikt', zeiden we dan ook hardop, wanneer iemand al zuurkijkend langsliep. In Dover werd dat al lastiger. Het Wellington Dock, de haven waar wij lagen, bestond voor het grootste gedeelte uit Nederlandse schepen en dus moesten we oppassen wat we zeiden.

Zoals het er nu uitziet komen we aan het einde van de dag of begin van de avond aan (met een beetje pech later …). Via het tabblad 'huidige positie' op de website zijn we live te volgen via Marinetraffic. Mogelijk liggen we twee dagen in de haven van Scheveningen, waarna Chris en ik de boot omvaren naar de Kaag, waar ons scheepje uit kan rusten van zijn lange reis. Of van 'haar' reis moet ik zeggen, want boten zijn altijd vrouwelijk. Rest me nog te zeggen: tot snel of misschien zelfs tot straks. En dan is het avontuur voorbij, althans dit. Op naar het volgende. Ha ha ha.

1 opmerking:

  1. Leuk jullie even te hebben gezien vanmiddag. We waren er speciaal voor naar buiten gevaren. Maar we hadden jullie nog niet verwacht. Hoop je snel te spreken. Dan heb je vast ook een adres waar de foto's heen kunnen. Je kunt me ook een adres mailen op leen(punt)pol60atgmeeldotcom

    BeantwoordenVerwijderen