Falmouth: we zijn er!!

Land in zicht! Het blijft lekker om dat te zeggen. Chris is gister de eerste die Engeland ontwaart en de zin mag bezigen. Dikke mistslierten hangen dan over de groene weiden en steile rotsen heen. Met ruim 6 knopen en onder een flinke helling stuiven we op het ‘vaste ‘land’ af. De laatste 24 uur hebben we een pittige wind en dendert het scheepje voort. Vervelend wanneer je zo dagen moet doorbrengen, maar prima voor een etmaal. Sterker nog, eigenlijk is het heerlijk dat je met een zeilboot doet, waarvoor die bedoeld is. Namelijk stevig zeilen.

Laatste mijlen

  Andere tijd

De overtocht vanaf de Azoren was boven verwachting. ‘Je krijgt minstens één keer slecht weer over je heen’, hoorden we meer dan eens. Maar wij hadden denk ik mazzel. Weinig wind, windstilten en als toetje nog een lekkere zeiltocht. Geloof niet altijd wat ze zeggen … Het kan zomaar anders zijn.

 

Maar land in zicht dus. Wanneer we niet veel later weer kijken, is het echter verdwenen. Alsof we het alleen maar hebben gedroomd. De dikke nevel heeft de kustlijn tijdelijk opgeslokt en we staren weer even naar een eindeloze zee. Net veel later doemt het land weer op en ’s avonds tegen 8 uur arriveren we in Falmouth. Het is bitter koud. Overal in de baai zeilen klassieke en moderne jachten, het is blijkbaar een wedstrijdavond, en we kijken ons ogen uit. Veel plaatsen in Engeland voeren je terug naar een andere tijd, een waarin windjammers en zeilgedreven visserschepen hun waar aan de kades losten. Ook hier gaan we minstens twee eeuwen terug. Authentieke vissersjachtjes liggen drooggevallen in het slik, witte huizen met houten gevels staan langs het water en kleine overnaadse roeiboten liggen aan de steiger. We zijn meteen verliefd.

Onwennig

We meren aan bij de Beluga. Johan, de eigenaar, pakt de lijnen aan. Je kunt nu iedereen tegenkomen, zeiden we al. Dagjesmensen, zeilers die een korte vakantie maken, of mensen die hier wonen, maar ook Johan is net met zijn gezin aangekomen van de Azoren. Weer een Nederlander die een jaar is weggeweest, die we nog niet kennen. Nog wat onwennig stappen we aan wal en stuiven het stadje in. Alles is dicht, maar het is heerlijk om de benen weer te strekken. We zijn opgelucht dat we het hebben gehaald, het voelt als thuis, al moeten we nog ongeveer 400 mijl.

Een uur later zitten we ‘the Chainlocker’, een ruim 400 jaar oude scheepskroeg en storten ons op de frietjes en een pint. England, England, we kunnen het bijna niet geloven. Morgen gaat Marcel na 3 weken aan boord, naar huis. Wij blijven hier nog even en zakken dan langzaam de kust van Zuid-Engeland af. De 20^ste hopen we de haven van Scheveningen binnen te lopen, met nadruk op hopen. Wind is weer een belangrijke factor. Maar we houden jullie op de hoogte. Veel liefs, vanuit een nat maar heerlijk Engeland.

We zijn er

Vet he

Charles Dickens, here we come

Pilsje in the Chainlocker

Broer en zus