Dag 5: rust gezocht

Heen en weer, heen en weer, heen en weer. En dat dagenlang. Ongelooflijk. Sinds die passaat ons gevonden heeft, waait ie ook flink door. Met 7 tot 15 (3/4 bft) en zelfs de laatste twee dagen en nachten steeds 15 tot 22 (4/6 bft) knopen wind stuiven we vooruit door het knalblauwe water van de oceaan, geholpen door een constante stroming. 'Je zou de boot soms wel even stil willen leggen', zei Marcel gister nog, na een gebroken nacht door het geslinger en gekraak. 'Dan kun je even rustig eten en slapen.'
Geregeld blikken we dan ook op de plotter, die niet alleen onze koerslijn aangeeft, maar ook de afstand die we nog moeten. Magische grenzen als 1800, 1700, 1600, 1500 en zojuist de 1400 mijl zijn gepasseerd. Sinds ons vertrek 9 december hebben we ruim 480 mijl gevaren. Als we op deze snelheid doorgaan zouden we - met een beetje mazzel - de dag voor kerst aan kunnen komen. En dan gaan we naar een echte Surinaamse kerstavond, zo hebben we bedacht. Mochten we pas op Kerstdag aankomen, gaan we in een restaurantje roti eten, lekker aan wal.

Teveel
We beginnen nu aan onze 5e dag op zee, maar soms lijkt het al meer dan een week. Door het gerol klinkt er een continu gekraak binnen van kastjes, houtwerk of spanten. Werkelijk alles beweegt. Geregeld rollen er dingen mee in de kastjes, waarvan ik niet eens wist dat ze los zaten en van tijd tot klinkt er een luide klap op de romp en maakt het schip een lichte slagzij.
De golven die vanachter komen, zijn aardig opgebouwd en nu vooral overdag kan je adem soms in je keel stokken wanneer er een golf achter het schip oprijst. Iedere keer glijdt ze echter weer beheerst naar beneden en kan het schip ze makkelijk aan. 's Nachts in de kajuit lijkt het getrek en geduw het schip af en toe teveel te worden. 'Ik dacht vannacht dat het schip uit elkaar viel', zei Marcel gister, toen we met 6 tot 7 knopen met luid getril en gepiep door de golven heen spoten.
Dus dit is het nu om die Atlantische Oceaan over te steken. Dit is het stuk wat ik het meest vreesde met twee kinderen. Tot nu toe gaat het, zoals ik ook van iedereen had gehoord, eigenlijk heel soepel. Toegeven, het continue rollen maakt het intensief en het duurt vooral nog erg lang voordat we in Suriname zijn, maar we maken tenminste voortgang!

Streken
De kinderen zijn inmiddels ook weer ingeslingerd en waarschijnlijk omdat ze op de boot zitten er niet af kunnen, krijgt Hidde de laatste dagen streken. Toen hij onlangs tijdens het eten naar het toilet moest, een beproefde smoes die wij steeds verzuimen voor te zijn, stapte hij bij terugkomst op de trap. 'Kom Hidde, doorlopen', zei ik nog. Hij keek me wat verbaasd aan en antwoordde: 'Mijn voet wil niet.' Chris en ik hadden moeite onze lach in te houden. Wat een boefje. Gister nog zo één. Nadat hij triomfantelijk de inhoud doos met duplo over de grond had leeggeschud, vroeg ik hem deze weer op te ruimen. Hij keek me aan, bracht zijn hand naar zijn oor en zei: 'Je moet harder praten, ik versta je niet.' Vertwijfeld keek ik hem aan. Neemt hij me nou in de maling? Maar ook een tweede keer zei hij: 'Ik versta je niet'. Ongelooflijk, begint dat nu al?

Eerlijk is eerlijk, dagenlang met 5 man op een boot die nog korter is dan 10 meter, vergt wat creativiteit. Dat mijn broer Marcel erbij is, is niet alleen heel gezellig, maar van tijd tot tijd ook een verademing. De taken die je normaal met zijn tweeen klaart, neemt hij ons deels uit handen. Net als de wachten 's nachts en dat is heerlijk. Niettemin blijft het af en toe nog een opgaaf, vooral wanneer de kinderen bij het eerste ochtendgloren al ontwaken. Gordijntjes dicht, hoes over hun luik, het mag niet baten. Tussen 06.30 en 07.00 uur gaan de biologische wekkertjes , waarna ik ofwel een soort trommelgeluiden waarneem (voeten tegen de muur) of de boot zich vult met een klagend 'maaaamaaa'. En dan zit er niks op dan me klaar te maken voor een nieuwe dag.

Klusjes
Gister zijn ze lekker in een zoet bad geweest, een luxe die we ons vooral konden permitteren omdat de zonnedouche lekte (een rubberen zwarte zak waarin de inhoud opwarmt door de zon). Wijzelf hebben nog geen uitgebreid bad gehad, aangezien de golven te groot zijn, voor een lekkere duik.

Chris hoeft zich ondertussen niet vervelen. Een paar dagen geleden had hij al het idee dat er zomaar stroom weglekte, waardoor de accu's steeds bijna plat waren. Een ongewenste activiteit, want zonder stroom hebben we geen koelkast, marifoon, gps, windmeter, plotter, laptop, dvd en licht. Gister was ook de startaccu van de motor leeg getrokken, waardoor we niet eens meer extra stroom konden laden. Door de accu aan te sluiten op de zonnepanelen, heeft hij dit tijdelijk verholpen, maar de komende dagen is hij nog wel zoet. Best een uitdaging op een continu bewegend schip. En zo varen we verder, met vliegende vissen aan dek, vers gebakken brood en met moeite gebakken pannenkoeken en warme happen. Op naar de volgende 1400 mijl …
Dikke kussen van de voltallige bemanning van de Jan van Gent