zondag 30 juni 2013

Oversteek Azoren-Kanaal 9e dag: wind en ijzige kou

'We kunnen ook naar Ierland gaan', zegt Mars schertsend drie dagen geleden, wanneer we steeds meer op het eiland aankoersen. Er is dan nog steeds geen wind en we gaan steeds noordoostelijker op zoek naar voortgang, waardoor we bijna Engeland voorbij varen. De motor is bijna een gewoon geluid geworden en we hebben ons er allemaal bij neergelegd. Maar eindelijk, tijdens de wachtwisseling van Chris en Marcel, hoor ik het ronkende beest in een diepe slaap zakken. De zeilen gaan omhoog en het schip trekt door de golven. Wind, wind!! Hoera, daar wachten we op.

Lagedrukgebied
Inmiddels varen we alweer even en eindelijk komt ook het einde van deze oversteek in zicht. 'Maar', zeg ik, 'we zijn er nog niet. We moeten nog 300 mijl.' 'Ben jij bijgelovig ofzo', reageert Marcel op mijn uitspraak. Tuurlijk zijn we er bijna. Maar in 300 mijl kan nog hoop gebeuren, dat bewees ons tripje Portugal-Marokko wel, waar de laatste 15 mijl bijna een overlevingstocht was geworden. Bovendien zagen we nu op de gribfiles een lagedrukgebied met winden tussen windkracht 5 en 7 onze kant op komen. Ik houd graag een slag om de arm.
Dat front heeft ons inmiddels bereikt en tot nu toe brengt het vooral voortgang. Met slechts een fokje op stuiven we met ruim 5 knopen vooruit. Al met al, niet slecht en nog steeds prima toeven.

IJzige kou
Onze noordelijke positie heeft ons niet alleen wind gebracht, maar zoals iets noordelijks betaamt, ook kou. 's Nachts je warme bed uitklimmen voor je wacht is echt een straf. De temperatuur is gedaald tot 14 graden en stilzitten in combinatie met de wind die de kuip inblaast, zijn geen pretje. Sinds gister hebben ook de laatste positivo's (danwel gekken) hun korte broeken verruild voor lange en zitten we met fleecevesten aan, mutsen op en schoenen aan compleet ingesnoerd in de slaapzak in de kuip. De nacht koelt de kajuit ook af naar een graad of 15, maar door het koken van theewater en wat beweging warmt deze al snel op tot een aangename graad of 17/18. Bovendien is hier geen ijzige wind.

We hebben al een paar dagen geen vis gevangen, aangezien iedereen na 6 dagen 's middags en 's avonds vis behoorlijk aan zijn tax zat. En dus staan er weer gedroogde worsten en hamburgers op het menu. Wel smullen we nog steeds elke dag van de overheerlijke kaas van de Azoren. Die koeien doen daar goed werk. Zowel de biefstuk als de zuivel zijn daar om je vingers bij af te likken.

Grienden
Hoewel we dus geen vis meer hebben gevangen, zijn we gister wel ingesloten door grote zeedieren. Terwijl Marcel 's avonds in de kuip zit voor zijn wacht, schrikt hij zich rot van een beest dat naast hem opduikt. 'June, Chris, orka's ofzo.' Binnen enkele seconden zijn wij uit bed. Bij elke golf komen er grote zwarte beesten met een stompe neus tevoorschijn, aanzienlijk langer dan een dolfijn. Als een soort geheim agenten volgen ze boot op de voet, ons dan weer insluitend en dan weer ervan af zwemmend. Ik herken ze van plaatjes en foto's van andere boten. Het zijn grienden, een grote dolfijnensoort,die als een duikboot uit het water komen. Geweldig om te zien. Ook de volgende ochtend komt de groep ons nog eens begroeten, waarna ze zich laten afzakken en wij alleen nog rugvinnetje uit het water zien komen. Soms met zes tegelijk naast elkaar.

Voor ons zijn het nu nog even de laatste mijlen. Ook andere Nederlandse bevriende boten zijn inmiddels vanaf de Azoren onderweg naar Engeland. Onder meer Waltzing Mathilda, Dixbay, Sailaway, Gaia en Mathiba komen deze kant op. Sommigen naar de Scilly's anderen naar Falmouth. Wij laten de Scillys, die prachtig schijnen te zijn, deze keer letterlijk links liggen. Nu we zo dicht bij huis zijn, kunnen we daar met een beetje mazzel ooit nog eens naar toe. Je kan niet alles doen en de tijd tikt door … Tot snel, kiss.

Positie 05:10 UTC 50'13 N 12'42 W

Geen opmerkingen:

Een reactie posten