Afscheid

“Niet te veel huilen hoor”, zeg ik, wanneer ik mijn ouders voor hun vertrek knuffel. “We hoeven elkaar echt geen tien maanden te missen.” “Nee, dat weet ik”, antwoordt mijn moeder. “Als ik jullie te veel mis, pak ik wel een vliegtuig.” Nog even houd ik haar hand vast door het autoraam, voordat ze wegrijden richting Sevilla, waar ze nog een paar daagjes vakantie gaan vieren. Eenmaal de hoek om, prikken toch de tranen achter mijn ogen. Dat is stom! Ons vertrek uit Nederland vond ik minder moeilijk dan nu! Misschien omdat zij nu degene zijn die weggaan, en niet wij.

Chris zwaait nog vanaf de boot met Hidde en Lara.
Het wordt weer onze eerste nacht aan boord sinds twee weken. Aan de ene kant heerlijk, maar ook wennen. Het is zalig om zowel de zorg als het plezier rond de kinderen te delen. We hebben dan ook echt genoten. Van elkaar, het gemak van een ruim appartement en de prachtige omgeving. Maar nu is het tijd om door te gaan.

Balen

Eigenlijk hadden we al weg willen zijn, maar de wind blaast al dagen uit de zuidhoek, de richting die we op willen. Sinds vandaag is hij aangetrokken tot serieuze proporties en loeit hij luidkeels rond de boot. Op z’n zachtst gezegd balen. We praten elkaar moed in door te zeggen dat je dit soort wind onderweg niet wilt hebben en zeker niet uit de verkeerde richting.  En dat is maar al te waar, want de volgende oversteek is welgeteld 540 mijl van hier, ongeveer vijf dagen en nachten varen. Aan één stuk. Harde wind en hoge golven zijn dan het laatste dat je wilt.

Wachten dus … nog even. Maar niet te lang, want Chris z’n ouders en zijn broer komen begin november naar Gran Canaria. Dus wind, koest …