Verrassing uit de zee

Knoflook, uien, citroensap - al dan niet vers - zout en peper natuurlijk, olijfolie, azijn, tomatenketchup en mayonaise. Dat het handig is om die ingrediënten aan boord te hebben, wist ik wel. Sinds gisteravond weet ik dat sojasaus ook in dat rijtje thuishoort. Na werkelijk een zalige dag in de haven van het Zuid-Portugese Lagos zetten we ons aan een pizza. We hebben met Hidde's bootvriend Finn, die we hier weer troffen, in de speeltuin en aan het zwembad (!) bij de haven doorgebracht. De kinderen zijn volledig uitgespeeld en rijp voor bed, als Berenice van buurboot DixBay, met een vers gevangen tonijn aan komt lopen. Ze kreeg hem zo in haar handen geduwd, toen ze belangstellend aan vissers vroeg wat ze hadden gevangen. Het dertig centimeter lange beest staart wezenloos voor zich uit en moet nog schoongemaakt geworden. Chris pakt zijn mes en een broodplank en snijdt vakkundig de kop eraf. "Kan dat wel waar de kinderen bij zijn?", kijkt hij vragend. Ik knik, schouderophalend. Hidde en Finn aanschouwen het tafereel echter alsof ze nooit anders zagen. "Vinden jullie het niet eng?", vraag ik nog voorzichtig. "Nee hoor", zegt Hidde. "Dan kunnen we hem lekker eten hè mam?"

Rauw
En lekker is ie zeker. Nog wat beduusd kijk ik naar de verse stukjes rauwe tonijn die voor mijn neus liggen. "Je moet ze dopen in de sojasaus", moedigt Berenice me aan. Ik ben helemaal geen 'boer' met eten, maar net gevangen nog rauwe vis lijkt toch wat vreemd. Maar nee, het is werkelijk heerlijk. We likken onze vingers af en slurpen er een glas wijn bij leeg. Dat is nog eens een bijzondere verrassing zo laat op de avond. Sojasaus dus, die moet nog op de boodschappenlijst.

Twee dagen geleden komen we aan in deze zeer luxueuze haven in de Algarve. Enigszins terughoudend betreden we het terrein, aangezien we hebben gehoord dat dit een bijzonder dure haven is. Zestien euro, zegt Chris opgewekt als hij terug komt van het havenkantoor. Het laagseizoen heeft de prijzen gehalveerd, de faciliteiten zijn echter hetzelfde. Wat een weelde. In de haven loopt een boulevard met diverse restaurantjes, winkeltjes en zelfs ijssalons! Bovendien is hier dus een speeltuin maar, wat nog veel mooier is, ook een zwembad met allemaal zonnebedjes. Nadat we er al even hebben gelegen, ontdekken we dat deze luxe eigenlijk 17 euro per dag kost, maar ach, wij weten van niks … En de kinderen al helemaal niet!

Infectie
We zijn blij dat we hier liggen. Niet alleen om de heerlijk haven, maar ook omdat Chris een behoorlijke infectie aan zijn knie heeft. Zo'n anderhalve week geleden stootte hij zich tegen het anker, terwijl hij dit op hobbelig water probeerde binnen te halen. Resultaat: een mini wondje. Sinds gister is de knie echter gaan zwellen tot formaat tennisbal. Een bezoek aan een privéziekenhuis - gezegd beter dan een gewoon- leverde hem antibiotica op en het volgende recept: rust, rust en nog eens rust. En dat kan hier wel.

Om hier te komen, hebben we de afgelopen dagen flink doorgevaren. Na de mislukte ontsnapping bij Alveiro (zie vorige verhaaltje), volgde daags daarna een geslaagde. De nog drie (!) meter hoge golven brachten ons toen niet verder dan het volgende dorpje Figuera da Foz waar we enkele dagen doorbrachten, in afwachting van beter weer. Een nacht doorvaren bracht ons echter alweer in het geweldige Lissabon. Ik word vast niet meer geloofd, maar dit is er één voor een lang weekend weg. Een stad, zoals een hoofdstad hoort te zijn. Van oude kronkelstraatjes met wapperend wasgoed tot statige maar sfeervolle huizen met prachtige lantaarns, muziek op straat, rustieke parken en grote kloosters die als oases van rust verspreid liggen in de stad, die zich tekent door hoogteverschillen. Drie heerlijke dagen hebben we geslenterd en de laatste avond zijn we richting Zuid-Portugal gevaren. 100 mijl, bijna een etmaal. Gebroken waren we, dat wel, maar heerlijk om hier te zijn. De zon staat bijna elke dag hoog aan de hemel, en als we een zeezwerver moeten geloven die we in het vorige haventje troffen, doet die koperen ploert dat tot en met december.

Knuffelstorm
Verder bereiden we ons voor op de knuffelstorm, die de komende tijd vooral de kinderen zal overvallen. Over één nachtjes komen mijn ouders en ome Max namelijk naar de Algarve, waarna we lekker een paar dagen in een appartementje aan land gaan vertoeven. Het lijkt overdreven omdat we pas twee maande weg zijn, maar het is heerlijk elkaar weer in de armen te sluiten. We beleven zoveel, dat het zalig is het te delen. En zeker nu Chris even uitgeschakeld is, is wat extra hulp niet overbodig. Rond 20 oktober willen we gaan varen richting de Canarische eilanden, met een tussenstop in het Marokkaanse Rabat. Van hier naar Lanzarote uit mijn hoofd 550 mijl, een dag of vijf varen dus, met dus een adempauze na twee dagen.

Helaas is ons internet hier (wederom) niet goed genoeg om foto's te plaatsen, vandaar alleen deze lap tekst over onze belevenissen. Jammer, want een foto zegt meer dan duizend woorden, maar het is niet anders. Een van de redenen waarom ik al een tijdje niet heb geschreven. Maar net zoals in een boek, is het vast veel leuker de plaatjes erbij te denken. Tot de volgende keer, xxx.