Soms kun je ze wel achter het behang plakken of zou je ze gewoon even af willen schakelen. Zo was het de afgelopen twee avonden. Lara bedenkt dan in al haar wijsheid dat ze niet moe genoeg is van de dagen hier op de boot en weigert te gaan slapen. Heel aandoenlijk natuurlijk voor een 2-jarige. Vooral wanneer ze het niet zo lang volhouden en keurig in hun bedje blijven. Niets is helaas minder waar. Mevrouw zoekt keer op keer een weg door het net dat voor de punt is gespannen - ter voorkoming dat iemand er 's nachts uitvalt - en dartelt vervolgens urenlang door de boot. En dat is op zijn zachts gezegd 'balen' wanneer je al niet al te veel slaap krijgt door het draaien van nachtelijke wachten.
Maatregelen
Nadat ze ons ook nog eens een deel van de nacht wakker heeft gehouden, besluiten we tot maatregelen. Harde maatregelen, in de vorm van een sportdag waarop ze hun energie kunnen botvieren.
De dag vangt aan met een parcours van kussens richting de achterkajuit. Wie zo snel mogelijk heen en weer kan kruipen en dat zo vaak mogelijk achter elkaar. Als een bezetene kruipen de kinderen door de boot heen. 'En nu koprollend', sommeer ik, als de fut eruit is. Zo goed en zo kwaad als het kan, rollen de kinderen door de gangen.
Na een half uurtje halen we het grof geschut te voorschijn. De zitkussens van de bank worden een glijbaan van de trap en een lange lijn van de bezaan naar binnen, een schommel die heen en weer deinst op de golven. Het Lunapark is er niks bij. Gierend van het lachen klimmen de kinderen keer op keer omhoog of zwieren heen in de schommel. Dat de boot inmiddels een ontplofte bende is en wijzelf ook deel uitmaken het sportprogramma, nemen we maar voor lief.
Dolfijnen
Het middagprogramma bevat ook voor ons een verrassingselement, namelijk dolfijnen. Het zijn de eerste die we tijdens de ze reis tegenkomen, een verdwaalde 's nachts niet meegerekend. Vliegensvlug hijsen we de kinderen in een zwemvest met lifeline en met zijn vieren kijken we op de voorplecht hoe ze keer op keer voor de boeg wegspringen. Ze gieren het uit, want dolfijnen zien, blijft een feest.
Dat de dag effect heeft, merken we 's avonds, want al na één ontsnappingspoging haakt Lara af. Tevreden valt ze in slaap. Op dit moment ligt iedereen op één oor. De wind is voor het eerst aangetrokken tot windkracht 5 en duwt de boot met dik 6 knopen door de golven. Het dek is nat van het vocht en overslaande golven en op het achterdek waaien de zakken heen en weer, die volgestouwd zijn met luiers en vuile vaat. Die laatste wassen we altijd af na ons warme middaghap.
De volle maan verlicht de oceaan, die leeg lijkt van boten, maar stiekem her en der gevuld is met andere zeilers en vrachtschepen.
We gaan lekker. Nog 1290 mijl te gaan. Tevreden kijk ik, gewikkeld in slaapzak en voorzien van capuchontrui, naar het opspattende water. Nog even en ik kan weer slapen …
Positie om 04:50 UTC 35'31 N 55'06 W.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten