Oversteek Azoren-Kanaal: walvissen aan stuurboord!!

Onze mooiste momenten tijdens de reis? Ik herhaal Marcels vraag. Jeetje, Suriname, Tobago, Dominica… Eigenlijk som ik hoogtepunten op. Graciosa, het eerste Canarische eiland waar we aankwamen. 'Graciosa?', vraagt Marcel. 'Daar is toch alleen zand en steen?'Ja, vertel ik hem, en te midden van dat zand staan allemaal witte huisjes, en er heerst een heel serene rust.

Dan knipper ik met mijn ogen. 'Ik geloof dat ik een walvis zie', zeg ik, terwijl ik langs hem heen kijk. Het is overigens niet de eerste keer dat ik dat denk. Golfjes doen zich nog we eens voor als beest, maar deze keer zit ik er niet naast. Zo'n 100 meter van de boot aan stuurboordzijde zien we keer op keer een rug bovenkomen en een paar keer een spuit. Of zijn het twee ruggen? Wauw dat is dichtbij. Terwijl we ons verwonderen komt één van de dieren steeds dichterbij, totdat hij op 50 meter achter de boot passeert. We hebben ze nog niet zo dichtbij gezien. 'Zullen we erheen gaan?'zeg ik. Voorzichtig varen we zijn kant op. Maar zodra we dichterbij zijn, duikt het grote beest onder. We staren naar het wateroppervlak, maar niks. Hij is gevlogen.

Nog dichterbij
Wanneer we weer op koers zijn, zien we hem nog een keer en dan is hij verdwenen. Wat een bof zeg. We hadden al gehoord dat ook andere boten walvissen hadden gespot, maar toch blijft het mazzel hebben. Die korte momenten dat ze boven zijn, moet je maar net die richting opkijken.
Maar het is niet de laatste walvis die we die dag zien. Terwijl ik net even binnen zit, hoor ik een enorme kir van Marcel, waarna Chris roept 'walvis!'. 'Een rug en een staart', roept Marcel opgewonden. 'Daar, 3 meter voor de boeg'. Ik zie inderdaad nog een grote cirkel in het water direct naast de boot, waar hij is ondergedoken. We blijven nog kijken, maar het dier laat zich niet meer zien. Dat was wel heel dichtbij!

Zuid-Engeland
Het blijft vandaag niet bij walvissen alleen. Naast Portugese oorlogsschepen, dolfijnen, zien we zelfs een zeeschildpad vlak naast de boot. Marcel heeft in een dag van deze oversteek al meer dieren gezien dan tijdens de hele overtocht naar Suriname. Maar de condities daarvoor zijn ook weer optimaal. De zee is bijna spiegelglad door een gebrek aan wind en je kunt mijlenver over zee kijken. Voor zeilen is het dus wat minder, vandaar dat we veel motoren. Idee is om zo'n 400 mijl zoveel mogelijk noord te varen, waardoor je uit het hogedrukgebied komt dat boven de Azoren ligt. Daarna komt er wind. Wanneer we nu meedraaien met de heersende winden, is de kans heel groot dat we in Spanje uitkomen in plaats van in Engeland. En hoe leuk Spanje ook is, eigenlijk willen en moeten we gewoon richting huis. En Zuid-Engeland is ook nog een feest.

De sfeer aan boord is goed. Doordat Marcel aan boord is, kunnen we 's nachts wat extra slaapuren maken en dat is zeker niet vervelend. Sinds vandaag zijn we weer aangehaakt bij een netje met andere zeilers die ook oversteken naar vasteland Europa (13:00 UTC op 8105) en dat voelt ook weer goed. De voorspellingen zien er vooralsnog goed uit. Over twee dagen krijgen we wind en met een beetje mazzel blijft dit tussen de 15 en 25 knopen. Ideaal dus. We gaan het meemaken. Tot een volgende update.

Azoren: Vereeuwigd

Daar is ie dan, onze schildering op de kademuur in Horta. Vele duizenden schepen gingen ons al voor. Wie er ooit mee is begonnen, is niet bekend, maar het brengt geluk hier een kunstwerk met scheepsnaam achter te laten. Althans, dat wordt gezegd. En dus staan wij hier - na een paar dagen laag voor laag verven - nu ook. Gaaaaf.

Terceira

Inmiddels zijn we op Terceira, een paar eilanden verder. En hoe geweldig Faial was, zo veel gaver is Terceira nog. Het veel grotere eiland heeft zoveel prachtige natuur en geweldige historische dorpjes, dat we onze ogen uitkijken. Grotten, prachtige vergezichten, grote zwarte stieren die ze geregeld door afgezette stukken straat loslaten, bedrijvigheid, natuurlijke baden, kathedralen, uiteenlopende vegetatie van Japanse ceders tot eucalyptusbomen. Azoren is daadwerkelijk een bezoekje waard. Morgen begint hier een groot festival, maar helaas moeten wij verder. Marcel moet 4 juli aan het vaste land zijn en eind juli gaat er weer gewerkt worden. Vanmiddag gaan we de ongeveer 1200 mijl richting vasteland ondernemen. De laatste grote oversteek voor deze reis. Maar Azoren, daar gaan we nog wel eens naar terug!

Werk in uitvoering

Tadaaa

Wat een boeven he, hebben ze ook al meegemaakt!

 

Horta (Faial), zeilersmekka en Portugees pareltje

Eigenlijk wisten we weinig over de Azoren. Ja, dat het een Portugese eilandengroep was ergens in de Atlantische oceaan en dat het een goede tussenstop zou zijn op weg naar huis. Maar we hadden ons niet verdiept in wat we zouden aantreffen. En wat een verrassing zijn deze eilanden die zo'n 900 mijl vanaf Noord-Spanje liggen.

Mix

Het eiland Faial, waar Horta ligt, is het best te beschrijven als een mix tussen het Schotse, Noord-Franse en Engelse landschap, bekleed met witte Portugese woningen met grote houten ramen en oranje daken. Op verschillende plaatsen prachtige witte kerken met van binnen het typische Portugese blauwe tegelwerk, overal bomen en op verschillende plaatsen bloeien hortensia's en onder meer Spaanse margrieten. Op bankjes in de parkjes of langs de straat brengen veelal de wat oudere Portugese mannen of vrouwen hun tijd door en op verschillende plekken zijn bakkertjes met heerlijk brood en Portugese bladerdeeghapjes.

Hoe is het mogelijk dat op deze eilandjes midden in de oceaan zo'n gemeenschap leeft?

Het landschap is werkelijk prachtig. Knalgroen door het milde klimaat (tussen de 17 en 24 graden jaar rond, heuvelachtig met in het midden van het eiland de 1000 meterhoge berg Caldeira. Wat een rust, wat een heerlijkheid.

Recuperen

Ook in het mekka van de oceaanzeilers (dankjewel Ank voor deze pakkende omschrijving) heerst kalmte. Het lijkt wel een beetje op recuperen. Iedereen die hier ligt, heeft een deel van de blauwe bol over gekruist en dat ging niet altijd zonder slag of stoot. Elke zeiler komt hier op zijn eigen tempo bij. Alles op en rond de kades herinneren aan de jarenlange zeilerstraditie hier. Elk schip dat hier aankomt mag een schildering maken op de muur of het trottoir met daarin de bootnaam en die van de bemanning. De kunstwerken zijn overal in de haven te vinden, van tallships die hier hun handtekening achterlieten tot waarscheepjes van 5,70 meter die de oversteek waagden. Het geeft een kick hier deel van uit te maken.

Max

Vrijdag is ome Max veilig aangekomen per vliegtuig met een koffer vol met cadeautjes. Voornamelijk voor de kinderen, maar ook mijn  verjaardag 6 juli en ons trouwen 24 juni zijn niet vergeten. Echt geweldig! Gister zijn we het eiland rondgereden en morgen kiezen we waarschijnlijk het ruime sop richting het 100 mijl verder liggende Terceira (ook Azoren). Ik ben weer beter 2 dagen gespuugd), de zeilen zijn weer gerepareerd, de grootzeilval door de mast geregen, de nieuwe val omhoog gehesen en de boot weer vaarklaar gemaakt. Straks nog gauw de schildering afmaken (tussen buien door, want het weer is behoorlijk wisselvallig) en dan zijn we klaar om te gaan.

Als het weer goed is, zullen we vanaf Terceira de 1100 mijl naar Zuid-Engeland gaan varen. weer veel zee, maar nu met een paar extra handjes en dat zal wel schelen.

Adios, zoals ze dat hier weer zeggen.

 

Visjes! Ook hier is water superhelder, alleen 10 graden kouder dan in de Carieb

Hollende Hidde vlak na aankomst. Hij moest even wat energie kwijt.

Prachtige avond met op de achtergrond buureiland Pica. De berg verdwijnt geregeld geheel in de wolken om vervolgens even plost weer te verschijnen.

Jantje in Horta

Lekker Portugese hapjes bikken met Waltzing Mathila

De walvisbaai vlakbij de haven, prachtig strand waar vroeger de walvissen op werden gesleept

Onze tenen bevroren toen we het water ingingen, toch ben ik gezwicht. Maaaamaa, ik wil zwemmen. Oke, oke ... (Uiteindelijk viel t best mee)

Lara op de kade langs de haven. Met al die schilderingen overal kun je daar wel wat tijd voor uittrekken.



Fonteintje in parkje nabij haven

Vliegtuig met ome Max

Met ome Max bij zeilerscafe Sport

Haven met Pico

Toer rond frisgroene eiland

Nieuwe uitdossing gekregen van opa en oma

Overal grazen ook koeien en de staek die hiervandaan komt is ongelooflijk sappig en mals.

Zo'n 60 jaar geleden is de vulkaan hier uitgebarsten. Op het 'nieuwe eiland' liggen nog grote brokstukken gestolde lave

Vulkaanlandschap

Familypic

Naar het lighthouse, dat niet meer werkt

Prachtig eiland, maar elk eiland schijnt weer iets te hebben. Zelfs watervallen en bergmeren! Wij laten ons verrassen!

 

Oversteek Carieb-Azoren: sfeerplaatjes

Winkeltje spelen met papa

Uitlaten op het voordek

Hey dude

Dagelijks radionetje met andere boten op de oceaan

Midden op zee nieuwe val in de mast maken, brrr wat hoog

Hoog bezoek midden op de oceaan

Kijk eens jongens, jullie avondeten

Dagenlang weinig wind, maar wel een spiegelgladde oceaan

Dansen met papa, aan de paal dan. Anders is het omvallen geblazen door de golven.

Patatjes met worstjes! He, he, dat lusten we wel!

Dolfijnen voor de boeg, op een gegeven moment wel drie keer per dag

Mooi he, die oceaandeining. We gaan wel vier meter omhoog en weer omlaag ...

Lekker smoelwerk

Als die elkaar niet hadden ...

Eindelijk, bad!!!

Mmmm, tonijn

Jut en Jul

Dolfijnen leiden ons naar t land, daar is Faial met Horta!!!

Eerste Portugese dorpjes in zicht

Ja, hijs jij die lijn nog maar even

Eindelijk, de haven van Horta

Wat n plaatje

De kinderen kunnen het ook bijna niet geloven

Hortaaaaaaa

Op de laatste brandstofdampen hebben wij zaterdagmiddag Horta bereikt. Wat een ervaring na 25 dagen zee, zee en nog eens zee. Luid joelend zijn we onthaald door de Waltzing Mathilda en op de steiger en het traditionele Cafe Sport ook onder meer Dixbay, Sailaway, Cula, Tarpan, Mistral en Mathiba weer stevig beetgepakt.
2540 mijl gevaren, met een gemiddelde snelheid van 4,1 knoop. Het was best een beproeving.
 
De kinderen hebben alweer uitgebreid gespeeld in de drie speeltuinen en wij alweer genoten van een warme douche en zalige Portugese hapjes. Wat een luxe weer aan land.
Gister ben ik ziek geworden, alsof alle spanning eruit kwam. Spugen, hoofdpijn en algeheel vaatdoekgevoel. Vandaar de verlate aankomstmail. Iedereen ontzettend bedankt voor het meeleven en ik schrijf snel wat over het gezellige Horta zelf, want over dit zeilersoord is genoeg te melden.
Maar zo eerst mijn bedje weer in, veel liefs van Chris, June, Hidde en lara

Oceaanoversteek 23e dag: klaar voor Azoren

Het is echt nodig. Wanneer ik 's ochtends in de spiegel kijk, voel ik me net Slordige Saartje en haar familie uit een van de verhalen van Annie M.G. Schmidt. Maar dat geldt al voor de laatste ochtenden eigenlijk. Met mijn haar is weinig meer te beginnen, maar dat van Lara is net een ontploft vogelnest. We lopen vaak een groot deel van de dag in thermo- of slobberbroeken, afhankelijk van de luchttemperatuur en de kinderen hebben nogal eens de hele dag hun pyjama's aan. Maar vandaag moet dat maar eens afgelopen zijn.

Badsessie
Ik vul een blauwe tobbe met een aantal liters koud en gekookt water en het wasfestijn kan beginnen. Nog voor het badje goed en wel klaar is, heeft Lara zich al ontdaan van haar kleding en popelt het water in te gaan. De kinderen zeuren al de hele oversteek om een badje, maar met maar 330 liter zoet water in de tank en 150 liter in flessen, moeten we het gewoon zuinig aan doen. Nu het einde in zicht komt, hebben we nog zo'n 100 liter flessenwater en ook de tank is nog niet helemaal leeg. Tijd voor een badsessie dus.

Lara laat het zich goed smaken. Met haar benen uit de teil en haar rug in de waterlaag duikt ze zo diep mogelijk weg. Wanneer ze er na een klein halfuur uitkomt, duikt Hidde er onmiddellijk in, die het nog langer uithoudt. Nadat het stel geurend uit bad stapt, is het aan ons. Helaas is het water dan al niet al te helder weer, maar ja. Op de Azoren kunnen we hopelijk weer eens goed onder de douche. 'Het lijkt wel alsof we ieder moment kunnen aankomen', grapt Chris, wanneer we even later allemaal gekapt en in schoon goed in de kuip zitten. We komen met een dikke 300 mijl te gaan inderdaad wel dichtbij, maar we zijn er nog niet.

Doorgesleten
Twee nachten geleden zag het er echter een stuk slechter uit. Met nog zo'n 500 mijl voor de boeg, kwam tijdens mijn wacht ineens de giek met een klap op het dakje terecht. De grootzeilval bleek doorgesleten en het zeil hing als een vod naar beneden. Oh nee, nou moet ik weer die mast in, dacht ik nog. Maar mijn geluk en tevens ongeluk was een voorspelling van een aantal windloze dagen. Na beraad hebben we besloten het repareren van de val, als het kan, uit te stellen tot Horta.

Of we Horta halen? Ook nog zoiets. Nu de wind tijdelijk 'op' is, zijn we aangewezen op onze brandstof en of die toereikend is, weten we niet. Uitwijkmogelijkheid is Flores, 120 mijl minder ver. Maar volgens zeggen is Horta de 'place to be'. Alle Nederlandse boten die we kennen kijken daar terug op deze 'monster'oversteek en in plaats van de nieuwe marina in Flores, schijnt Horta iets 'authentiek' te hebben.

Crew
Niet onbelangrijk krijgen we daar 14 juni versterking van de crew. Mijn broer Marcel, die na de oversteek Kaapverden-Suriname beweerde 'eens maar nooit meer', offert vrijwillig zijn vrije dagen op voor een oceaanvakantie Azoren-Zuid-Engeland. Een tocht van zo'n 1200 mijl. Rare jongens, die zeilers.

En dus gaan we met frisse moed ver en kijken we hoever we komen.
Alles aan boord verder prima, alleen wat vaste grond onder de voeten, is niet onwelkom.

02.45 UTC
positie 38'42 N 35'07 W
nog 305 mijl te gaan

Oceaanoversteek 19e dag: van scherp aan de wind naar voor

Dat er een keer wind moest komen, wisten we. Dat wezen de weerkaartjes en de gedaalde barometer wel uit. Alleen wanneer precies, was de vraag. Na een aantal uren motoren bij gebrek aan wind, zwelt dinsdagavond ineens de noordenwind aan. Het scheepje zet zich schrap en met windkracht 4, 5 uitschieters naar 6 jakkert het door de steeds hoger wordende golven. We gaan met vol gereefd tuig scherp aan de wind. Het leven aan boord ziet er op slag anders uit. De kinderen blijven veelal in de kooi hangen en de dvd draait op volle toeren. Totdat, op dag 3 van de harde wind, het ding door een golf aan stukken slaat op de houten vloer. De tweede al deze reis, ze zijn geen lang leven beschoren. Gelukkig zijn er ook nog laptops.

Geer en goor
Hoe heimelijk we uitkeken naar volle zeilen, zo kijken we nu uit naar rust op het schip. De wachten geven we over met de tekst 'nog niks', en in een hevig deinzende kuip verpakt in een grote slaapzak, brengen we nachten door. 'Geer en Goor', noemen we ze lacherig, oftewel guur en goor. We bewegen ons tussen de weersystemen door en de enige belofte dat de wind weer gaat ruimen zijn opklarende luchten en een zakkende barometer. Vrijdagnacht om 02.00 uur gaat dan eindelijk de 'uit'-knop aan. De briesende oceaan laat haar teugels vieren, bedaard en verandert in slechts enkele uren tot een kalm zee'tje, met een verdwaalde golf uit de afgelopen dagen. Hè, hè, rust in de tent.

De nieuwe ruime koers, met wind van achter brengt weer nieuwe uitdagingen met zich mee. In een flashback naar oversteek Kaapverden - Suriname rollen we, van wang naar wang, met de zeilen uitgeboomd op Horta af. Dat we bijna elke dag dolfijnen zien, verzachten de omstandigheden wat, al komen de kinderen niet meer onder alle weeromstandigheden naar de dieren kijken. Vandaag zagen Chris en ik zelfs de pluim van een walvis, zo'n mijl vooruit. Met ons ogen strak gericht op de kim, probeerden we het dier tussen de golven te ontwaren. Niks. Dat het hier nu moet zwemmen, is echter magisch. Evenals de duizelingwekkende sterrenhemel die weer te zien is, nu dikke bewolking heeft plaatsgemaakt.

Zat
En toch, mogen we er nu wel zo'n beetje zijn. Vandaag ging de 19e dag op zee in en van tijd tot is iemand het goed zat. Door de gebroken nachten, het geschommel van het schip, gesappel met comfort en het beperkt zoete water aan boord en het feit dat je er niet even af kunt. Met lede ogen en tegen beter weten in volgen we via het radionetje andere Nederlandse schepen (Mathiba en Sailaway) die op een andere oceaanhoogte varen en door hun lengte (ruim 40 voet), maar ook hun goede wind, niet minder dan 150 mijl per dag lopen. Wij doen het met een 'schamele' 100. Piratenspeurtochten en goed gelukte patatjes met cola geven even een break, net als het besef dat dit een 'once in a lifetime' is.

Hoe lang nog? Weet niemand, maar zeker nog 700 mijl. Positie 02:45 uur UTC 37'39 N 43'42 W.