Het is echt nodig. Wanneer ik 's ochtends in de spiegel kijk, voel ik me net Slordige Saartje en haar familie uit een van de verhalen van Annie M.G. Schmidt. Maar dat geldt al voor de laatste ochtenden eigenlijk. Met mijn haar is weinig meer te beginnen, maar dat van Lara is net een ontploft vogelnest. We lopen vaak een groot deel van de dag in thermo- of slobberbroeken, afhankelijk van de luchttemperatuur en de kinderen hebben nogal eens de hele dag hun pyjama's aan. Maar vandaag moet dat maar eens afgelopen zijn.
Badsessie
Ik vul een blauwe tobbe met een aantal liters koud en gekookt water en het wasfestijn kan beginnen. Nog voor het badje goed en wel klaar is, heeft Lara zich al ontdaan van haar kleding en popelt het water in te gaan. De kinderen zeuren al de hele oversteek om een badje, maar met maar 330 liter zoet water in de tank en 150 liter in flessen, moeten we het gewoon zuinig aan doen. Nu het einde in zicht komt, hebben we nog zo'n 100 liter flessenwater en ook de tank is nog niet helemaal leeg. Tijd voor een badsessie dus.
Lara laat het zich goed smaken. Met haar benen uit de teil en haar rug in de waterlaag duikt ze zo diep mogelijk weg. Wanneer ze er na een klein halfuur uitkomt, duikt Hidde er onmiddellijk in, die het nog langer uithoudt. Nadat het stel geurend uit bad stapt, is het aan ons. Helaas is het water dan al niet al te helder weer, maar ja. Op de Azoren kunnen we hopelijk weer eens goed onder de douche. 'Het lijkt wel alsof we ieder moment kunnen aankomen', grapt Chris, wanneer we even later allemaal gekapt en in schoon goed in de kuip zitten. We komen met een dikke 300 mijl te gaan inderdaad wel dichtbij, maar we zijn er nog niet.
Doorgesleten
Twee nachten geleden zag het er echter een stuk slechter uit. Met nog zo'n 500 mijl voor de boeg, kwam tijdens mijn wacht ineens de giek met een klap op het dakje terecht. De grootzeilval bleek doorgesleten en het zeil hing als een vod naar beneden. Oh nee, nou moet ik weer die mast in, dacht ik nog. Maar mijn geluk en tevens ongeluk was een voorspelling van een aantal windloze dagen. Na beraad hebben we besloten het repareren van de val, als het kan, uit te stellen tot Horta.
Of we Horta halen? Ook nog zoiets. Nu de wind tijdelijk 'op' is, zijn we aangewezen op onze brandstof en of die toereikend is, weten we niet. Uitwijkmogelijkheid is Flores, 120 mijl minder ver. Maar volgens zeggen is Horta de 'place to be'. Alle Nederlandse boten die we kennen kijken daar terug op deze 'monster'oversteek en in plaats van de nieuwe marina in Flores, schijnt Horta iets 'authentiek' te hebben.
Crew
Niet onbelangrijk krijgen we daar 14 juni versterking van de crew. Mijn broer Marcel, die na de oversteek Kaapverden-Suriname beweerde 'eens maar nooit meer', offert vrijwillig zijn vrije dagen op voor een oceaanvakantie Azoren-Zuid-Engeland. Een tocht van zo'n 1200 mijl. Rare jongens, die zeilers.
En dus gaan we met frisse moed ver en kijken we hoever we komen.
Alles aan boord verder prima, alleen wat vaste grond onder de voeten, is niet onwelkom.
02.45 UTC
positie 38'42 N 35'07 W
nog 305 mijl te gaan
Geen opmerkingen:
Een reactie posten