Eindelijk Dover!

‘Varen waar de wind ons heen blaast’. Mooi gezegd. De praktijk bleek de laatste dagen helaas anders. Hoewel op het Noordelijk halfrond de wind voor – ik geloof – driekwart van de tijd uit het Noorden of Noordwesten komt, waait hij de afgelopen dagen steeds uit de tegenovergestelde richting. Tegen dus, als je naar ‘beneden’ wilt. En dan kun je grofweg twee dingen doen: wachten tot hij draait of er toch tegenin proberen te varen. Die laatste variant bleek eens te meer niet erg effectief, vooral niet op zee!

Bang
Vol goede moed verlaten wij donderdag Duinkerken, met zo’n twaalftal andere schepen in kielzog. Doorgaans is dat een goed teken, want dat betekent dat zij – op basis van de wind en stroming - eenzelfde plan hebben gemaakt als jij. Eenmaal op volle zee stuurt echter de een na de ander met het windje mee richting België en Nederland. Met slechts een enkele andere gek koersen we richting Dover.

Kanaal naar haventje in Gravelines, dat razendsnel opdroogt.

“Mama, ik ben bang voor de golven”, roept Hidde vanuit de punt, waar de kinderen ’s nachts slapen en overdag vaak spelen. De wind is duidelijk harder dan voorspeld en met windkracht 5, 6 - later zelfs vlagen van 7 - duikt het schip de golven in en uit (wat ze eigenlijk heel goed kan hebben!). Door de tegenwind liggen we onder een flinke helling. Terwijl ik me binnen aan allerlei handgrepen staande probeer te houden, zeg ik Hidde lekker te gaan slapen, omdat we er dan het snelst zijn. Terwijl Lara in diezelfde punt lekker speelt, knijpt hij zijn ogen stijf op elkaar en valt voor even in slaap. Terwijl hij later nergens last meer van heeft, was dit geen goed idee. Dover gaan we zo niet halen. We kiezen voor een alternatief, het Franse vestingstadje Gravelines nog geen tien mijl verderop. Normaal een afstand waar je met wind en stroming mee hooguit twee uur over doet. Nu kost de hele trip ons bijna zes uur. Moe van de heftige bewegingen van het schip, stappen we wederom aan Franse wal.

Hidde al voor de tweede keer in dit prachtige pittoreske plaatsje.

Vestingstadje
Twee jaar geleden waren we ook al in Gravelines. Het pittoreske vestingstadje heeft een bijzonder jachthaventje, waar je alleen kunt komen zo’n twee uur voor tot twee uur na hoogwater. Reden is dat het bijna twee kilometer lange kanaaltje dat daarheen leidt, met laag water bijna geheel opdroogt. Daardoor is het voor kieljachten zoals wij hebben dan onbegaanbaar. Ondanks dat het haventje wordt afgesloten met twee grote sluisdeuren, loopt ook dit met laagwater bijna geheel leeg, waardoor een deel van de schepen droog komt te liggen in het slik. Een heel leuk gezicht. De vissen die in de kom achterblijven, bewegen zich peilsnel door het weinige water, waardoor het lijkt alsof je ze zo uit het water kunt pakken. Omdat dit jammer genoeg niet de bedoeling is, begeven wij ons naar de nabijgelegen Lidl voor ons avondmaaltje. De volgende dag slenteren we via een Frans dorpje richting het prachtige strand, dat met de witte wolkenplukken in een knalblauwe lucht een adembenemend schouwspel vormt met het zeegroene water.



Schilderachtige plaatjes in Gravelines.

Gevangen
Hoe mooi Gravelines ook is, als we zaterdag willen vertrekken, houdt ze ons gevangen tot het water hoog genoeg is het kanaal uit te varen. De stroming is dan inmiddels pal tegen, net als de wind, die wederom anders was beloofd. Weer beuken we in de golven, maar door de harde stroming varen we nu bijna achteruit. Bijna wanhopig kijken we elkaar aan. Komen we er dan nooit? Uiteindelijk zetten we toch door, de stroming draait toch elke zes uur, dus we krijgen hem straks sowieso mee. Het blijkt een goede keus. Na uren varen tekenen zich aan de aan de ene kant van het schip de contouren van Calais af en aan de andere kant de white cliffs van Dover, die steeds gelukkig dichterbij komen. De kinderen liggen inmiddels op een oor. Vlak voordat we de havenhoofden binnenvaren, scheren twee Jan van Genten rakelings langs ons schip. Hoe is het mogelijk? We zien die beesten nooit!

Eindelijk, de havenhoofden van Dover! Met op de achtergrond Dover Castle.

Dover

De zon perst haar laatste stralen boven de Dovense haven uit, die is omlijst door witte krijtrotsen. Daarbovenop prijkt Dover Castle, een ruim duizend jaar oud bouwwerk met kasteeltorens compleet met kantelen. We voelen ons euforisch! Dit is de eerste keer dat we Dover aandoen. “Nu is de reis pas echt begonnen”, zegt Chris als we om 21 uur de havenhoofden binnenvaren. Achter ons vertrekt de zoveelste ferry richting het Franse vasteland, maar verder is de haven in ruste. Trots bekijken we onze nieuwe ligplek vanaf de steiger.

“Waar zijn we nou?”, vraagt Hidde als hij wakker wordt van een kusje dat ik hem geef. “In Engeland”, antwoord ik hem. Hij knikt en valt tevreden weer in slaap.

Bezoek aan Anne, Pam en Fynn (2,5 mnd) in Londen! Een nachtje aan de vastewal. Haar eerste treinreis vond Lara geweldig!

Engels telefoonnummer
De wind wordt gunstig voor ons, dus een dezer dagen kiezen we weer het ruime sop. Ik heb mijn telefoonnummer voorlopig geruild met een Engels nummer, omdat dat gunstiger is met bellen en internet. Berichtjes dus graag alleen even naar Chris. Ik probeer jullie op de hoogte te houden van onze vervolgreis. Tot die tijd, dikke kus. En houdt ons ook op de hoogte van hoe het aan vaste wal gaat!

Jachthaven in Dover met Anne (r) en de Grote Bimbam (l), een schip dat we steeds maar opnieuw tegekomen!