Mistig tochtje

Ik was er ’s nachts al bang voor en die vrees werd de volgende dag werkelijkheid. Midden in de nacht schrik ik op van een lange lage toon die enige seconden aanhoudt. Tuuuuuuuuuuuuuuuuuuuut. Stil. Dan weer tuuuuuuuuuuuuuuuut. Shit, het zal toch niet? In de weervoorspelling stond iets over mist, slechts op enkele plekken, maar met goed zicht. Begint dat nu al? En als ze zo toeteren, dan is het zicht zeker niet goed! Wanneer ik ’s ochtends het luik openschuif, blijkt de haven inderdaad omringd door een flinke nevel. Hoe dicht de mist op zee is, kunnen we niet zien. Wat doen we? Gaan of niet? Eerst even het haventje uit, omdat dit drie uur voor laagwater wordt afgesloten met een sluis, en dan kunnen we weer niet weg wanneer we willen. Als we de trossen gelost hebben, besluiten we het erop te wagen.

Nog even op Doverse strand.

Griezelig
Er is geen zuchtje wind. Het grootzeil hangt slap aan de mast en we motoren onszelf voorwaarts. We willen een flink aantal mijlen varen, anders komen we nooit verder. Hoewel het zicht in eerste instantie nog best aardig is, verslechterd het in de loop van de dag aanzienlijk. We zijn vandaag extra blij met onze plotter, een apparaatje waarop je direct ziet waar je op de kaart vaart. Dit wonderkastje projecteert ook schepen die AIS (vooral vrachtschepen) hebben, een soort radarsysteem waardoor wij precies zien waar zij varen en andersom. (En nieuwsgierige familie en vrienden,die ons volgen via de website marinetraffic).

Uiteindelijk hebben we nog maximaal honderdvijftig meter zicht en dat is best griezelig, want je ziet niet wie er daarbuiten varen en wat er eventueel drijft. En dan ineens schiet er iets rakelings langs de boot. Wat is dat? Het blijkt een kleine boei te zijn, die door vissers is achtergelaten, mogelijk met een fuik eronder. Links van de boot is er nog een. “Als we maar niet over een lijn zijn heen gevaren”, zegt Chris, die de motor inmiddels zacht heeft gezet.  “Straks zit er iets in onze schroef”. Maar dat is gelukkig niet zo. Met onze ogen geknepen turen we door de mist op zoek naar meer boeien, want vaak zijn er op één locatie meerdere geplaatst. Maar dit blijken hier de enige. Nog steeds alert varen we door.

Swingen op de sprookjesboom in de kuip.

Balen
Eigenlijk is het wel jammer. Nu varen we zo’n anderhalve mijl uit de Engelse Zuidkust en we zien er helemaal niks van. De windstilte voert een aantal vliegjes mee die neerstrijken op het schip. Lara laat ze geboeid over haar handen heen lopen, maar hoe voorzichtig ze voor haar doen ook is, niet elk vliegje overleeft de inspectie. De kinderen spelen her en der in het schip. Dan weer in de punt, dan weer in de kuip en dan weer in de bioscoopzaal die ’s nachts doorgaat als ons bed. Voor hen is het wel lekker, een keer een varend schip zonder helling. Wij balen eigenlijk van een hele dag motoren. Onze oren tuiten van het geluid en bovendien heb je niet voor niks zeilen en een mast.

Na een heerlijke kant-en-klare hap van de Marks & Spencer en een pyjamasessie, doemt er een havenhoofd op uit de mist. En nog een. Langzaam varen we de potdichte haven binnen. Best spannend, omdat we geen idee hebben of er nog meer verkeer vaart. “I see a ship coming out of the mist”, horen we ineens over de marifoon. “I’ll prepare the lock”. Dat zijn wij. We kunnen nog naar de haven. Gelukkig, want eigenlijk waren we daar niet helemaal zeker van.

Laatste restje van de enorme stroom water die zich door de sluisdeuren perste

Geweld

En dan vindt het grootste geweld plaats dat ik ooit in een sluis heb meegemaakt. In de relatief kleine ruimte, waar wellicht niet meer dan zes schepen tegelijk terecht kunnen, stort het water met enorme kracht door de deuren. Het spuit er werkelijk uit als was het een cappuccinomachine en vult de sluis met een dikke laag schuim. De boot zelf zit in de sluis gelukkig vast aan een drijvende stijger, waardoor ik de lijnen niet hoef te verstellen. In minder dan een minuut is het hoogteverschil van enkele meters overbrugt. Wauw, dat was even gaaf! Wanneer de sluisdeuren opengaan, is het ineens alsof iemand een gordijn wegschuift. De mist trekt namelijk plotseling op. Ongelooflijk, net nu we hier zijn! In een beetje ‘shabby’ haventje, dat de hoopvolle naam Lady Bee Marina draagt, leggen we aan in het slaperige stadje Shoreham by the sea. Met 70 mijlen op de teller, moe maar voldaan. Morgen even de benen strekken en dan weer verder!



Laatste schuimvlokken drijven weg.