Onbeschrijfelijk

 

In de haven van Alderney, met achter de kom waar wij aan de mooring lagen.

Bijna onbeschrijfelijk, hoe mooi het hier is. Als een kind in een snoepwinkel kijken we elke keer weer onze ogen uit. Enkele dagen geleden (ik begin de tijd wat kwijt te raken) verlieten we het Franse Cherbourg op weg naar de veelbesproken Kanaaleilanden. De harde wind is gaan liggen en met een stevige bries (windkracht 5, 6) schuin van voren verlaten we de wateren van het vestingstadje. We stuiven werkelijk langs de kust met een topsnelheid van 12 knopen (!) op de GPS (waar je normaal gemiddeld 5 gaat). Doel is Alderney, het eerste eiland zo’n 23 mijl verder. De tocht verloopt vrijwel smetteloos totdat op de hoek de oceaandeining ons in de greep krijgt. Het zeegat tussen het vaste land en het eiland heeft vooral rond deze Kaap veel rotspartijen, waardoor de toch al harde stroming en wind het water aan alle kanten hoog opduwen. Daartussen tillen de lange rollers ons als een kermisattractie op en laten ons een stuk verder weer neer.
Ontzag
Bijna alles wat we hiervoor mee hadden gemaakt, verbleekt even. We lijken niet meer dan een speelbal. Vol ontzag kijk ik naar de opbouwende golven, die op sommige momenten voor ons oprijzen als muren water van enkele meters hoog. Moedig deinst het scheepje echter mee op het ritme van de golven. Terwijl ik van kleur verschiet, vertrekt Chris (bijna) geen spier. “Voor die rollers hoef je niet bang te zijn”, zegt hij ijskonijnerig. “Het wordt pas echt vervelend als ze boven je schip gaan breken. Kijk, zoals die daar bijna doet.” Enigszins geschokt kijk ik opzij. Gek, aan de ene kant is deze golfslag best griezelig en aan de andere kant kan het schip het prima hebben. De boot piept en kraakt van binnen en soms vliegt er ineens een kastdeurtje open. Zonder dat hij ergens last van heeft, kijkt Hidde echter binnen vanachter zijn slingerzeil naar de dvd ‘Buurman en Buurman’. Lara ligt vredig op één oor.

Alderney, als een begroeide rots in de zee.

Alderney
Even plots als de rare deining is gekomen, verdwijnt hij ook weer. Na vijftien toch wel spannende minuten, bedaart de zee en speren we met 9 knopen op de teller richting Alderney. En wat een prachtig eiland is dat! Als een rots in de oceaan ligt ze voor ons. Het steenkoude water in de baai waar we aan een mooring aanleggen (verankerde boei het water) is glashelder en met onze dinghy (rubberbootje) peddelen we naar de kant. De muren van de haven torenen ruim zeven meter boven ons uit en via een steile loopbrug wandelen we van het dinghyponton naar de vaste wal.

 

 

 

Ongelooflijk, wat een mooi eiland. De rotsachtige heuvels zijn bekleed met een groen tapijt met een uitgebreide vegetatie, van dille, korenbloemen tot mediterraanse gewassen. De weg naar het dorpje slingert langs vrij gelegen huizen met diepe begroeide tuinen omhoog richting de top van het eiland. Hier bevindt zich het pittoreske St. Anne’s, een straat met grappige maar dure winkeltjes.  Al snel merken we dat hier de wat ‘vrijere’ vogels leven, mensen met wat woestere kapsels of die het niet zo nauw nemen met de laatste mode. Maar wel ontzettend vriendelijk! Je kunt hier ook alleen komen per prijzig klein vliegtuigje of op eigen kiel.

Prachtig!

Strand werkt als een magneet.

Wijze les

Met pijn in mijn hart verlaten we Alderney twee dagen later op weg naar eiland Sark, zo’n 23 mijl zuidwaarts. De mist die dan weer het eiland bedekt en dan weer optrekt, hangt op het moment van vertrek als een dikke sluier over het eiland. Maar de weg naar Sark is simpel en we hebben onze magische plotter. Het witte gordijn is echter zo dik dat we niet eens het rotsige eilandje vlak naast ons zien, waar 200 papegaaiduikers broeden en ook de rots met nestelende Jan van Genten blijft voor ons zicht verborgen.

Met 8 knopen suizen we naar Sark totdat de plotter, die onze koers keurig aangeeft, kuren lijkt te krijgen. Ineens bekruipt ons het onheilspellende idee dat we in rondjes varen. Plots bevinden we ons in een vreemde oceaandeining, waarbij de stroming uit alle kanten lijkt te komen. En we zien geen land, maar we weten dat we vlakbij de rotsen varen. Varen we er nu op af of niet? Hoe kan het dat het kompas 60 graden aangeeft en de gps 220?

Lichte paniek. Dan bezinning. De autopilot, onze schimmige piraat die ons zo veilig overal doorheen loodst, slaat aan het muiten. Snel wippen we hem van het roer af en weer gerustgesteld koersen we richting onze nieuwe bestemming. Een wijze les, nooit alleen vertrouwen op apparatuur dus!

Roversnest
En dan valt mijn mond open van verbazing. Als een begroeide bergketen doemt Sark voor ons uit de mist. De baai Greve de la Ville waar we ankeren, lijkt er wel een van een onbewoond eiland uit de Pacific. Vanaf het water lijkt de groene wand ondoordringbaar, maar dichterbij gekomen zigzagt een modderig pad tussen vegetatie van bomen, bramenstruiken, kamperfolie en varens door. Aan de voet van de berg ligt een kiezelstrand waar we – naar voorbeeld van anderen - onze dinghy overheen tillen een aantal treden van een stenen trap op, om zeker te stellen dat het tij ons bijbootje niet meeneemt.

Kiezelstrand op Sark met rechtsachter de dinghys op de stenen trap.

Middenachter ons huis.

Het oude roversnest dat schijnbaar tot begin 1900 was bezet door piraten, blijkt ongelooflijk ongerept. Bovenop de berg zijn de weilanden wel gecultiveerd, maar de modderpaden – de enige op het eiland - worden alleen bereden door tractoren, fietsen en paarden. Er is geen auto op het eiland te vinden. Het stadje bestaat uit een winkelstraat met een tiental winkeltjes en is, volgens een Australische die hier kwam wonen omdat ze verliefd werd, ’s winters ‘horrible’. De winkeltjes en cafeetjes zijn dicht en de veerboot, die normaal dagelijks komt, kan soms dagenlang het eiland niet bereiken. De regenval maakt de enige paden onbegaanbaar. “Maar”, voegt ze eraan toe, “de zomers maken alles goed. Het is hier geweldig.” En ze heeft gelijk. Iedereen die ooit de kans krijgt, moet hier echt een keer naar toe! Wederom vriendelijke en enigszins vrijgevochten figuren, maar de rust zelve.

Ongelooflijk uitzicht.

Paadje omhoog.

Stadje met modderpaden, de enige wegen op het eiland. Er reden alleen tractoren, fietsen of paarden.

Hart gestolen

Omdat wij onze autopilot niet meer vertrouwen, vertrekken we naar het naastgelegen Guernsey om een nieuwe aan te schaffen. En wat schetst mijn verbazing: weer zo’n adembenemend eiland, weliswaar met honderdduizend (?) inwoners in plaats van 600 (Sark), maar weer dat prachtige water, die prachtige kust en dat zalige eilandgevoel. Ik wil hier gewoon niet weg! Omdat we op eind augustus afstevenen en de Golf van Biskaje voor ons ligt, gaan we door. Maar we komen hier ooit terug, want de kanaaleilanden hebben ons hart gestolen.

Aalscholvers of Shag, zoals ze in het Engels heten.

Piratenrots op achtergrond.

Strand bij Guernsey.

Gisteravond zijn we aangekomen in Aber Ildut, een klein dorpje aan de Noord-Atlantische Oceaan. Na zo’n 30 uur varen, alleen op de motor pfffffft. Hoogtepunt: twee maanvissen zo groot als een flinke voetbal, die langs de boot kwamen zwemmen! Morgen waarschijnlijk verder. Mijn telefoon is sinds twee dagen kapot, dus ik kan de berichtjes van afgelopen dagen niet lezen. En de internetverbindingen zijn wederom bijna niet te krijgen. Ik sta nu in een restaurantje omdat hier in de wijde omtrek niks is. Dikke kus!

Aber Ildut, stil maar prachtig!