Spugend naar de overkant

Beslissingen maken, en soms best wel serieuze. Daar draait het geregeld om bij zeilen. Natuurlijk hak je overal knopen door. Al is het maar over wat je gaat eten ’s avonds, of je de tv aanzet of niet en of je de wekker nog een keer uitdrukt. Maar op zee hangt er nogal wat af van een gemaakte beslissing, zeker als je twee bloedjes van kinderen in het vooronder hebt liggen. Het weerbericht, waar je ongeveer alles op baseert, kan per dag compleet kan verschillen. Neem als voorbeeld de voorspelling die zegt dat het overmorgen een prima dag wordt om van Engeland over te steken naar Frankrijk, omdat de koers bezeild is (aan de wind, maar toch) en de wind niet hard (4). In datzelfde bericht staat dat het twee dagen later gaat stormen. Daar wil je dus niet inzitten, maar een dagje rust kan nog wel. Als datzelfde weerbericht de volgende dag aangeeft dat het ineens een dag eerder dan voorspeld gaat stormen, wat doe je dan? Lig je dan nog zo lekker in die veilige haven of wil je zo snel mogelijk de oversteek van 70 mijl (zo'n 14 uur varen) maken?

Zelf gevangen maaltje, vijf makrelen tegelijk!

Tv-kamer in de achterkajuit

Droomavond voor Isle of Whigt

Wij beslisten dat laatste. Een paar dagen eerder (zaterdagmiddag) waren we in Poole aangekomen, een prachtige baai aan de Engelse Zuidkust. Die nacht ankerden we onder het sprookjesachtige eiland Isle of Whight. Het was een droomavond. Er was nauwelijks wind en terwijl de kinderen op een oor lagen, dronken we schipperbitter in de kuip onder een schitterende sterrenhemel. Zachtjes dobberend keken we uit op een stil strandje met op de heuvel een groot Engels fort, slechts omringd door bomen. De voorspellingen waren goed. Lekker windje uit de goede hoek en wij lagen beschut onder het eiland aan hoger wal. Toen we echter ons hoofd te ruste legden, hoorden we in de verte de wind loeien. Binnen nog geen uur bewoog de boot zo hevig heen en weer, dat we ons oprecht zorgen begonnen te maken. De wind was gedraaid naar de verkeerde hoek en als het anker was losgeslagen, waren we zo op het prachtige strand gezet. Die nacht deden we geen oog dicht. De volgende morgen waren de golven opgebouwd tot een behoorlijke zee en ondanks een prachtige maar onstuimige tocht naar Poole, kwamen we daar in de middag gebroken aan.

Isle of Whight linksvoor

Cowes, een van de grootste plaatsjes op de Isle White

Spontaan familiebezoek in Poole! Heel gezellig met Nathalie, Peer, Leo en Frances. De gevangen makrelen komen net van de bbq.

Onrustige nacht

Terug naar die beslissingen. Na het zien van het veranderde weerbericht twee dagen later, besluiten we maandagavond de trossen los te gooien voor de oversteek naar Frankrijk. Voornaamste reden is dat we niet het risico willen lopen enige dagen verwaaid te liggen, doordat de storm nog sneller dichterbij komt dan voorspeld. Als de kindjes in bed liggen en de avond is ingevallen, maken wij ons klaar voor vertrek.  Alles duidt op een rustige nacht. Wanneer wij echter het zeegat uitdraaien, staat er een flinke deining zonder wind. Het schip steigert op de golven en duikt met haar neus naar beneden het zwarte water in. We kijken elkaar aan, doen we hier wel goed aan? Misschien worden de golven verder uit de kust wat minder en we besluiten door te zetten.

Prachtige baai in Poole waar we hebben geankerd

Maar eigenlijk voel ik het al, dit wordt een onrustige nacht. En gek, ik heb eigenlijk nooit ergens last van. Als iedereen er last van heeft, doe ik fluitend mijn ding. Maar een ding is zeker, van fluitend mijn ding doen is in de loop van de nacht geen sprake meer. Chris houdt de eerste wacht en ik besluit in de kajuit op een van de langsbanken te gaan liggen met een slingerzeil. Zo kan ik slapen, maar ook af en toe zeker stellen dat Chris nog wel in die kuip zit, en niet ergens in de donkere nacht over boord is geslagen.

Wc

Varen in en de nacht is iets heel speciaals. Als je ogen gewend zijn aan het donker, voel je je enerzijds moederziel alleen op de grote plas, maar anderzijds heel vrij. De paar (grote) schepen die er varen, zijn gemakkelijk te ontwaren aan de lampen die ze voeren en zolang ze op veilige afstand blijven, kun je zelfs in de kuip (zittend) in slaap vallen. De autopilot (in ons geval een schimmige piraat) stuurt toch het schip de goede richting op.

Terwijl ik zo vanuit de bank naar Chris zijn benen voor de kajuitingang tuur, begint mijn maag rare draaien te maken. Nee he, het zal toch niet. Na een uurtje onrustig draaien, sta ik op. Dan weet ik het zeker, wéééécéééé. Bleeeeeeuuuhhh. En nog eens Blueeeegggh. En nog eens. Gatverdarrie. Dat was mijn complete avondeten, maar pffff lucht wel op. Ik strompel naar de kuip. Chris kijkt me geschokt aan. Heb je nou gespuugd? Vraagt hij oprecht verbaasd. Ja, antwoord ik hem, maar ik geloof dat het nu wel voorbij is. Mis. De hele nacht wordt een aaneengesloten gang van en naar de gangboorden van het schip of de wc, waar ik mijn hoofd weer over heen hang. Eten, je moet eten, maant Chris me aan. Tegen heug en meug knabbel ik aan een appeltje dat er later als warme appelmoes weer linea recta uitkomt. Chris heeft nergens last van, maar hij was zo verstandig een pilletje in te nemen. Maar genoeg over mijn nachtelijke avontuur.

Kolonie Jan van Genten die in het ochtendgloren voor onze boot voorbij trekt. Ze laten zich vooral in de ochtend en avond zien.

Aandacht

De tocht verder is best bijzonder en gaat voorspoedig (al is het per motor, omdat er geen zuchtje wind staat). Bij het krieken van de dag los ik Chris af, die mij een groot deel van nacht heeft laten slapen (voor zover mogelijk). Voor mij ligt de Franse kust en ik zie een enkel zeilbootje dat het tij meepakt in de richting van de zuiderlijker gelegen kanaaleilanden. Verder is het water nog van ons. Eigenlijk hunker ik naar vaste wal en een bed, maar ik weet dondersgoed dat er straks twee aapjes wakker worden die de hele dag om aandacht vragen. De haveningang bevindt zich tussen een muur met bunkers en forten, die veel lijkt op een stuk Atlantikwall uit WOII. Geradbraakt leggen we aan in de jachthaven van Cherbourg, 70 mijl verder en weer op Franse bodem. En dat is maar goed ook, want de wijn is op ;)

Haveningang van Cherbourg

Morgen hopen we door te varen naar een van de kanaaleilanden (Alderney, Guernsey of Sark) zo’n 42 mijl verder. De voorspelde harde wind kregen we afgelopen middag, inderdaad geen wind om op het water te zitten. Uiteindelijk hadden we toch een dag later weg gekund, en dan overdag. Maar ach, een nachtje zeeziekte meemaken was ook wel weer een ervaring. Zolang het er maar bij een blijft.

Slenteren door
het leuke Cherbourg