Nog een paar uurtjes en dan ...

… gaan we ervoor, naar de Golf van Biskaje. Een oversteek op de Noord-Atlantische Oceaan van in totaal 360 mijl, met een beetje pech 3 dagen en 3 nachten varen. En daarmee meteen onze eerste lange tocht. De afgelopen tijd heeft het steeds flink gewaaid, maar sinds een dag is de wind gaan liggen en blaast hij uit de goede hoek. Volgens de voorspellingen blijft dat de komende dagen zo. Toch blijft het spannend, alleen oceaan om je heen en geen uitvalsbasis wanneer het weer toch omslaat. Maar ach, dat is het avontuur toch?
Korte terugblik

We zijn inmiddels ruim een maand aan boord. Terugkijkend vallen een paar dingen op.

Zo is de boot soms toch wel erg klein en dan vooral in de letterlijke zin van het woord. Je komt elkaar echt overal tegen. En dat is meestal heerlijk, want het is een van de redenen waarom we deze reis wilden maken. Maar je even terugtrekken is er eigenlijk niet bij. Zeker niet omdat de kinderen, wiens bedjes in de punt van het schip zitten, niet samen in slaap kunnen vallen. Hidde ligt dus standaard ’s avonds in de achterkajuit en Lara in de punt.

Je hebt dus bijna 24/7 te maken met elkaar hebbelijk – en onhebbelijkheden. En het vreemde is –ook al ken je elkaar twaalf jaar – dat de boot elke eigenschap uitvergroot. Zo steken ‘doeners’ die graag alles op orde hebben schril af tegen de ‘denkers’ die zich vooral bezig houden met het hoognodige en daarna wat tijd voor zichzelf hopen over te houden. Nou trekken tegenpolen elkaar aan, zolang die maar blijven communiceren ;).

Tijd
Dat hoognodige is eigenlijk nog best veel. Anders dan je misschien zou denken, vliegen ook hier de dagen in een rap tempo voorbij. De dag begint wat later (9 uur, half 10), door het verschoven ritme van de kinderen (die dus ook 12 uur later pas gaan slapen). Maar daarna draait ie gewoon als een ‘vrije’ dag thuis. Ontbijten, aankleden, op pad voor boodschappen want aan boord is weinig lang houdbaar. Werkelijk alles kost tijd. De vuile was wegwerken kan alleen in een haven met wasmachines en die moeten dan geen was van anderen bevatten. Door het ontberen van een fulltime zonnetje, kan het schone goed daarna niet lekker aan de lijn drogen. Je ontkomt dus niet aan een paar wandeltochten naar de machines en terug.

Haarballen
Voor een douchesessie met de kinderen kun je ook wel een uurtje uitrekken. Spullen verzamelen, lopen naar de douches (standaard een weg met de nodige afleidingen, zoals vissen, palen, wier op de steigers). En vervolgens de kinderen bedwingen niet in doucheputjes te peuteren, haarballen op te pakken of met het droge goed op de natte grond te gaan zitten. Meestal zijn we hierna bekaf.

Ook moet er altijd wel iets gerepareerd (but that’s another story), vervangen of opgeruimd worden, want in die zin is de boot ook niet erg groot. Tussendoor gaat het woord ‘mama’ de hele dag door. ‘Mama, mag ik een snoepje.’ ‘Mama, kom (Lara).’ ‘Mama, kijk eens’. ‘Mama, mama, mama.’ Misschien een troost dat een ‘wereldreis’, in die zin, niet veel verschilt van thuis.

Maar eigenlijk het meest frappante is dat ik me nu pas echt moeder voel. Natuurlijk ben ik dat al drie jaar, maar ik heb me nog nooit zo sterk een gezin gevoeld. Vooral de laatste maanden was Chris elk vrij uurtje druk met het klaarmaken van de boot en zorgde ik – met hulp van opa’s, oma’s en creches – voornamelijk alleen voor de kinderen. Nu delen we alles, zowel de lusten als de lasten. En dat is heerlijk.

Ondanks dat alles tijd slurpt, blijft er ook genoeg over om na te denken, zoals wanneer je alleen bent met de sterren, de wind en het water. Vooral over zaken waar ik thuis nooit aan toe kwam. Maar daar kom ik nog op terug, want de boot moet klaargemaakt voor onze oversteek. Tot over een paar daagjes!