Oversteek Azoren-Kanaal 7e dag: in het oog van het hoog

Het liefst wil je niet te veel wind, maar te weinig is ook geen pretje. Al dagen zitten we in een hogedrukgebied, dat ons maar niet los laat. Hoe we ook met de weerkaarten proberen te ontkomen aan het oog, het trekt ons elke keer mee. En zo ronkt al dagen de motor. Bij elk serieus zuchtje wind gaan de zeilen op, maar zodra de snelheid weer onder de 3 knopen zakt, gaat de sleutel toch om. Want eindeloos dobberen op dit staartje van de reis, is een van de laatste dingen die willen.

Bijna thuis
Ja gek, zo zijn we over een maandje ineens weer thuis. Hoe dat zal zijn? Geen idee. Ik kijk uit naar familie, vrienden en ons eigen huisje, maar besef dat we een stuk vrijheid loslaten. Het zelf indelen van de dag en het leven met de elementen is ons het laatste jaar eigen geworden. Straks gaat de deur van ons huis weer dicht en is ons balkon ons enige directe buiten. Ontbijten aan de keukentafel in plaats van in de kuip, spelen in de 'huis'kamers en de directe omgeving in plaats van steeds een nieuw eiland en weer wekkers zetten in de ochtend, in plaats van 's nachts. Jammer?

Ja en nee. Het was goed, maar soms ook veel en intensief. De oceaan is groot met twee kleine kinderen. En, eerlijk is eerlijk, we zijn nog niet aan pensioen toe, dus een beetje uitdaging op werkgebied is ook weer welkom. Voordat ik over de conclusies van de reis begin, zijn we nog niet thuis. Sterker nog, we hebben nog 700 mijl naar vaste wal voor de boeg en dan nog enkele honderden naar huis.

Michelinster
De dagen aan boord kabbelen voort. Na onze eerste dag walvissen, kwam een tweede. Twee prachtige dieren trokken enkele meters van de boot langs. Een geweldige ervaring. Niet lang daarna vingen we vis, een flinke tonijn. Toen deze op was, kwam er nog een. En zo komt het dat het menu al dagen uit vis bestaat. Gebakken tonijn, sushimi, baskische stoofschotel met tonijn, paella met tonijn en chorizo. Het nadeel van licht weer is misschien overduidelijk, maar het voordeel is ook onmiskenbaar. En zo kreeg de kok van de Jan van Gent afgelopen middag haar eerste michelinster uitgereikt. Eens kijken hoe lang we die vasthouden.

De kinderen doen het goed, al merk ik dat die halsreikend uitzien naar huis. Op Hiddes lippen liggen al dagenlang de woorden 'opa en oma' en de naam van ons straatje. In gedachten is hij er al vele malen geweest. Echt een hobby zullen deze dagen op zee niet van hem worden, maar hij weert zich kranig. Lara schuimt met piratenhoed nog steeds de verschillende vertrekken van de boot af. Ook Marcel draait weer mee op volle toeren, dat wil zeggen kinderen entertainen, zeilen wisselen, wachten draaien, afwassen, assisteren bij gevangen vissen, slapen of lezen op het voordek. En lekker smikkelen van de versgevangen vis natuurlijk.
We zijn er bijna, maar nog niet helemaal.

Over zo'n 60 mijl krijgen we hopelijk wind, waarna we in een rechte lijn naar Falmouth kunnen. Tot die tijd gromt het motortje ons voort. Tot snel!

Positie 05.00 uur UTC 49'26 N 22'15 W