Tweemaster genaamd Jan van Gent stuift met 5 tot 6 knopen op het Kaapverdische eiland Sal af.
De bemanning is ijlende, ze ziet overal vliegende vissen en metershoge springende dolfijnen.
Verwachte aankomst in de baai van Palmeira rond 22.00 uur vanavond.
Huidige positie 17'28 N 22'39 W. Nog te gaan: 43 mijl.
vrijdag 30 november 2012
donderdag 29 november 2012
Dag 6: we komen dichterbij!!!
'200!'. Bijna euforisch wijst Chris naar de plotter naast het stuur. 'We hoeven nog maar 200 mijl!' Snel blikken we op de klok: 10.25 uur. Wat een zaligheid. Met de snelheden die het schip sinds gisteravond loopt, kijken we al uren reikhalzend naar deze mijlpaal uit. Al 576 mijl weggevreten en vandaag voor de 6e dag op zee.
Kantelpunt
Terugkijkend was de 4e dag een kantelpunt. Op die dag komt het besef dat we er nog lang niet zijn. Dan vragen we ons ook af wat we precies aan het doen zijn (dat doen we eens in de zoveel tijd). Waarom zitten we hier op die grote oceaan met alleen water om ons heen? De deining is die dag zo vervelend, dat het bijna ondoenlijk is een huishouden te draaien. Tomaten vliegen bij het bakken door de keuken, de kinderen worden door de golven opzij gezwiept en tijdens het eten hebben we handen en voeten nodig om de borden en het eten erop recht te houden. Ineens kan ik alleen nog maar denken aan familie en vrienden thuis, aan die gezellige decembermaand en zie ik mijzelf met de kinderen fietsen door de versierde Scheveningse straten met blossen op onze wangen van de kou. Ik staar in de golven, waar gaan we nu in hemelsnaam naartoe?
Door de weinige wind de dagen erna, komen we zo tergend traag vooruit, dat we het idee om er een binnen een week te zijn definitief laten varen. En vreemd genoeg werkt dat bevrijdend. We zien het wel waar en wanneer we aankomen. Maar niet alleen bij ons treedt die verandering op, ook de kinderen lijken zich beter te schikken in hun lot. Ze vragen niet meer continue aandacht en spelen langer zelf. En dat maakt het voor beide partijen draaglijker en leuker.
Regendouche
Wanneer ik op de dag vijf 's ochtends naar de zee staar, zie ik ineens een regenboog verschijnen, helemaal tot aan de boot. De kinderen vinden het prachtig. Enkele minuten daarna krijgen we een zeldzame bui. Snel trek ik mijn kleren uit en samen met Hidde douchen ik in de stortende regen. Heerlijk. Dat was wel nodig, na vijf dagen. De kinderen douchen trouwens geregeld. Als de golven het toelaten, spelen ze een keer per dag met een grote emmer met zeewater in de kuip. 's Avonds spuiten we ze dan af met een warm zoet water uit een plantenspuit. Een liter is genoeg voor twee heerlijk geurende en brandschone kindertjes.
En terwijl de kinderen gisteravond hun schoen nog een keer mogen zetten, zorgt Chris voor zijn eigen cadeau. Eindelijk heeft hij beet. Wanneer hij voor het donker wordt de vislijnen binnenhaalt, bungelt er een flinke tonijn aan. 'June, haal de alcohol', hoor ik hem van buiten roepen. Ik weet precies hoe laat het is en haal de kinderen. Jongens, papa heeft een vis. Ze stuiven naar buiten. 'Vis, vis', gilt Lara. Chris spuit de alcohol achter de kieuwen van het beest, dat binnen enkele seconden zo stijf is als een plank. De kinderen blijven er maar in prikken en aan frummelen. Bereninteressant. Wanneer Chris het beest 's avonds in de wasbak schoonmaakt, komt Hidde uit bed voor een plas. Als hij een blik werpt op de bloederige organen, zegt hij alsof het de gewoonste zaak van de wereld is: 'oh, dat is de vis'.
Ziek
Mijn griepje waar Chris over schreef, is nagenoeg verdwenen. Zo'n anderhalve dag had ik vreselijke hoofdpijn, misselijk en last van mijn buik (nee, niet zwanger). Mijn overbezorgde echtgenoot heeft me gister heel lang ontzien door me veel te laten slapen. Vannacht heeft hij zelfs mijn wachten overgenomen. En sinds enkele uren voel ik me weer nagenoeg als vanouds.
En sinds gisteravond hebben we wind, veel wind. Met 5,6 soms zelfs 7 knopen stuiven we vooruit. Eindelijk voortgang. Omdat de wind van achter komt, schommelen we wel alle kanten op, maar dat nemen we maar voor lief.
Nog wat leuke verrassinkjes van de afgelopen dagen:
Dag 4: Onze nog twee maanden oude autopilot stopte er ineens mee. Gelukkig ontdekt Chris dat de stroomtoevoer geen activiteit meer vertoont. Hij trekt een nieuwe draad en het euvel is verholpen.
Dag 4: De navigatieverlichting in de mast stopt ermee. Soms schiet ie ineens aan. Oorzaak onbekend.
Dag 5: Geen water uit de kraan. Huh, hoe kan dat? Chris haalt de vloer open en ons drinkwater spuit omhoog. 'Snel, snel een schaar', roept hij. Ik knip (op aanwijzing) de rode draad door en de fontein stopt met regenen. Een aderlating voor onze drinkwatervoorraad, want hoe lang het heeft gelopen, weten we niet. Chris vervangt de oude drinkwaterpomp, die na ons Marokko-avontuur al op sterven na dood was.
Dag 5: Kleine scheurtjes in ons licht weerzeil. Door de weinige wind, is het langs de zalingen (uitstekende 'palen' die er haaks op de mast staan en waar de stagen doorheen worden geleid) geschuurd, waardoor er kleine gaatjes in het zeil zijn ontstaan. Vreselijk balen, want we gebruiken het zeil veel en nu moeten we het eerst repareren met een naaimachine, die niet voorhanden is.
Dag 6: Water op ons bed. Langs de wand sijpelt een straaltje. Oorzaak onbekend.
Voor de rest, is alles best, en daar gaat het om. De tonijn was zaaalig (vonden de kinderen ook).
Huidige positie om 15:00 uur 19'20 N 21'27 W. Nog te gaan: 175 mijl.
Kantelpunt
Terugkijkend was de 4e dag een kantelpunt. Op die dag komt het besef dat we er nog lang niet zijn. Dan vragen we ons ook af wat we precies aan het doen zijn (dat doen we eens in de zoveel tijd). Waarom zitten we hier op die grote oceaan met alleen water om ons heen? De deining is die dag zo vervelend, dat het bijna ondoenlijk is een huishouden te draaien. Tomaten vliegen bij het bakken door de keuken, de kinderen worden door de golven opzij gezwiept en tijdens het eten hebben we handen en voeten nodig om de borden en het eten erop recht te houden. Ineens kan ik alleen nog maar denken aan familie en vrienden thuis, aan die gezellige decembermaand en zie ik mijzelf met de kinderen fietsen door de versierde Scheveningse straten met blossen op onze wangen van de kou. Ik staar in de golven, waar gaan we nu in hemelsnaam naartoe?
Door de weinige wind de dagen erna, komen we zo tergend traag vooruit, dat we het idee om er een binnen een week te zijn definitief laten varen. En vreemd genoeg werkt dat bevrijdend. We zien het wel waar en wanneer we aankomen. Maar niet alleen bij ons treedt die verandering op, ook de kinderen lijken zich beter te schikken in hun lot. Ze vragen niet meer continue aandacht en spelen langer zelf. En dat maakt het voor beide partijen draaglijker en leuker.
Regendouche
Wanneer ik op de dag vijf 's ochtends naar de zee staar, zie ik ineens een regenboog verschijnen, helemaal tot aan de boot. De kinderen vinden het prachtig. Enkele minuten daarna krijgen we een zeldzame bui. Snel trek ik mijn kleren uit en samen met Hidde douchen ik in de stortende regen. Heerlijk. Dat was wel nodig, na vijf dagen. De kinderen douchen trouwens geregeld. Als de golven het toelaten, spelen ze een keer per dag met een grote emmer met zeewater in de kuip. 's Avonds spuiten we ze dan af met een warm zoet water uit een plantenspuit. Een liter is genoeg voor twee heerlijk geurende en brandschone kindertjes.
En terwijl de kinderen gisteravond hun schoen nog een keer mogen zetten, zorgt Chris voor zijn eigen cadeau. Eindelijk heeft hij beet. Wanneer hij voor het donker wordt de vislijnen binnenhaalt, bungelt er een flinke tonijn aan. 'June, haal de alcohol', hoor ik hem van buiten roepen. Ik weet precies hoe laat het is en haal de kinderen. Jongens, papa heeft een vis. Ze stuiven naar buiten. 'Vis, vis', gilt Lara. Chris spuit de alcohol achter de kieuwen van het beest, dat binnen enkele seconden zo stijf is als een plank. De kinderen blijven er maar in prikken en aan frummelen. Bereninteressant. Wanneer Chris het beest 's avonds in de wasbak schoonmaakt, komt Hidde uit bed voor een plas. Als hij een blik werpt op de bloederige organen, zegt hij alsof het de gewoonste zaak van de wereld is: 'oh, dat is de vis'.
Ziek
Mijn griepje waar Chris over schreef, is nagenoeg verdwenen. Zo'n anderhalve dag had ik vreselijke hoofdpijn, misselijk en last van mijn buik (nee, niet zwanger). Mijn overbezorgde echtgenoot heeft me gister heel lang ontzien door me veel te laten slapen. Vannacht heeft hij zelfs mijn wachten overgenomen. En sinds enkele uren voel ik me weer nagenoeg als vanouds.
En sinds gisteravond hebben we wind, veel wind. Met 5,6 soms zelfs 7 knopen stuiven we vooruit. Eindelijk voortgang. Omdat de wind van achter komt, schommelen we wel alle kanten op, maar dat nemen we maar voor lief.
Nog wat leuke verrassinkjes van de afgelopen dagen:
Dag 4: Onze nog twee maanden oude autopilot stopte er ineens mee. Gelukkig ontdekt Chris dat de stroomtoevoer geen activiteit meer vertoont. Hij trekt een nieuwe draad en het euvel is verholpen.
Dag 4: De navigatieverlichting in de mast stopt ermee. Soms schiet ie ineens aan. Oorzaak onbekend.
Dag 5: Geen water uit de kraan. Huh, hoe kan dat? Chris haalt de vloer open en ons drinkwater spuit omhoog. 'Snel, snel een schaar', roept hij. Ik knip (op aanwijzing) de rode draad door en de fontein stopt met regenen. Een aderlating voor onze drinkwatervoorraad, want hoe lang het heeft gelopen, weten we niet. Chris vervangt de oude drinkwaterpomp, die na ons Marokko-avontuur al op sterven na dood was.
Dag 5: Kleine scheurtjes in ons licht weerzeil. Door de weinige wind, is het langs de zalingen (uitstekende 'palen' die er haaks op de mast staan en waar de stagen doorheen worden geleid) geschuurd, waardoor er kleine gaatjes in het zeil zijn ontstaan. Vreselijk balen, want we gebruiken het zeil veel en nu moeten we het eerst repareren met een naaimachine, die niet voorhanden is.
Dag 6: Water op ons bed. Langs de wand sijpelt een straaltje. Oorzaak onbekend.
Voor de rest, is alles best, en daar gaat het om. De tonijn was zaaalig (vonden de kinderen ook).
Huidige positie om 15:00 uur 19'20 N 21'27 W. Nog te gaan: 175 mijl.
woensdag 28 november 2012
Dobber de Dobber
Positie 14:00 uur: 21.07'N en 20.23'W nog 296 mijl te gaan.
De wind is de afgelopen 24 uur niet boven de 10 knopen geweest.
Dit betekent slingeren, klotsen en klapperende zeilen.
We verwachten in de avond of nacht weer meer wind.
Aan boord gaat het goed op een griepje van June na.
We slingeren nu pas een beetje in.
De kinderen gaan vanavond hun schoen zetten en er zal wel weer lekker gezongen worden.
Hierbij wil ik ook nog iedereen bedanken voor hun verjaardagskaartjes en mailtjes.
De wind is de afgelopen 24 uur niet boven de 10 knopen geweest.
Dit betekent slingeren, klotsen en klapperende zeilen.
We verwachten in de avond of nacht weer meer wind.
Aan boord gaat het goed op een griepje van June na.
We slingeren nu pas een beetje in.
De kinderen gaan vanavond hun schoen zetten en er zal wel weer lekker gezongen worden.
Hierbij wil ik ook nog iedereen bedanken voor hun verjaardagskaartjes en mailtjes.
dinsdag 27 november 2012
Dag 4 pittig
Vermoeidheid, heimwee, twijfel, vervelende deining, intens. Wel wind en voortgang. Tot vanochtend, nu even motor aan.
Vandaag om 11.00 uur lokale tijd over de helft. Positie: 22'15 N 19'18 W. Nog 385 mijl te gaan.
Vandaag om 11.00 uur lokale tijd over de helft. Positie: 22'15 N 19'18 W. Nog 385 mijl te gaan.
maandag 26 november 2012
Dag 3 (zondag): Wind en zoeken naar ritme
Zo heb je (bijna) geen wind en zo spuit je met 5 tot 6 knopen vooruit. Twee nachten geleden (zaterdagnacht) kruipen we zowat met de helft van deze snelheid, waarbij 1 tot 2 knopen het absolute dieptepunt vormen. Talloze schildpaden moeten ons moeiteloos gepasseerd zijn. Het grote voorzeil (booster) vangt zo weinig wind, dat het om de paar minuten met luid geknisper en geruis invalt. Niet erg bevorderlijk als je probeert te slapen. Tegen de ochtend is de wind zelfs zo minimaal dat we een paar mijl de verkeerde kant uit dobberen. Behoorlijk frustrerend met dan nog ruim 630 mijl voor de boeg.
Poppenhoek experiment
De dag verloopt verder rustig, al begin ik me ernstig af te vragen hoe ik de kinderen de komende dagen genoeg vertier kan bieden om ze continu bezig en tevreden te houden. Ze willen mij of Chris toch vaak in hun spel betrekken, maar mama en papa willen ook wel eens naar de golven staren of lekker in de zon zitten. Bovendien missen zowel de kinderen als wij nu wat structuur op de dag. Als we het hebben over mensen die zweren bij lange oversteken, zeggen wij vaak: die hebben zeker geen kinderen. Dan kun je uren slapen op de dag, filosoferen of letters vreten. Onze dag is al gevuld voor die is begonnen.
's Middags krijg ik een brainwave. Misschien moet ik, net als op de kleuterschool, de boot indelen in speelhoeken. Bijvoorbeeld de punt als poppen/knuffelbeestenhoek, de kajuit als bouwhoek, de navigatietafel als luister- en knutselhoek en de achterkajuit als leeshoek. Via een groot papier waarop alle hoeken getekend staan, kunnen ze dan kiezen welke activiteit ze willen doen. Het idee is dat we daar dan eerst samen spelen en dat ze daarna zelf nog wat doen.
Voorlopig staat het plan nog in potlood, maar morgen (vandaag) is weer een dag en ga ik het poppenhoekexperiment zeker uitvoeren!
Zwarte Piet
De zee is zondag de hele dag leeg en rustig totdat er 's middags een schip met 10 knopen onze kant opsnelt. De 50 meter lange driemaster, die zelfs zijn koers verlegt om langszij te varen, blijkt niet de eerste de beste. 'Schip!!!' gilt Lara, wanneer ze het hypermoderne vaartuig in zicht krijgt. 'Schip ahoy!', roept ze daarna uit haar zelf uit volle borst. Ik smelt. Ze begint de laatste dagen zo te kleppen, heerlijk gewoon!
Wanneer het schip vlakbij is, roep ik tegen Hidde en Lara: zwaaien! Dan doen ze voluit. De boot antwoordt met een luid getoeter. Tot grote vreugde van kinderen stappen er twee mannen uit de stuurhut waarvan er één, ongelogen, een grote rode cape draagt. Zwarte Piet! Het is een pakjesboot die alvast richting de Kaapverden vaart! Luidkeels zingen we sinterklaasliedjes en de sfeer kan niet meer stuk. Geweldig toch?
Verder zien we amper schepen. Geen een dichtbij, een enkeling aan de horizon. Wel dobbert er een schildpad langs de boot en vangt Chris twee keer bot. Althans, tot twee maal toe hebben we een vis aan de vislijn achter het schip, maar beide keren ontsnapt het beest voordat hij goed en wel op de boot is. Tof voor hem, jammer voor ons.
Adembenemend
Wel hebben we dus weer wind! Met 5 knopen stuiven we op alleen het fok door de golven, die wat zijn aangezet ten opzichte van de nacht en de dag ervoor. Het is elke keer weer bijzonder hoe snel je went aan een (flink) bewegend schip. Vanmiddag was nog alles rustig, maar nu moet je jezelf echt vasthouden wil je niet door de kajuit geslingerd worden.
De nacht is werkelijk prachtig. De bijna volle maan verlicht de oceaan die adembenemend is in haar eenvoud. De golven zijn als magneten, die je blik minutenlang vasthouden. Later op de nacht zie ik zelfs de mooiste sterrenhemel ooit. De hele lucht is bezaaid met duizenden lichtpuntjes, helemaal rondom, totdat het water raakt. Werkelijk prachtig! Eigenlijk zou ik wat slaap moeten pakken tijdens mijn wacht. Niet elk nacht kan dat en wat extra energie is nooit weg. Slapen en eten wanneer je kan, luidt een militair gezegde. Ik kan me oprollen op de kuipvloer met wat kussens en een dekentje en de wekker om 30 minuten zetten. Maar aangezien ik overdag niks gedaan krijg, pak ik een schrift en begin te schrijven. Over twee uurtjes mag ik binnen slapen … tot de morgen weer aanbreekt.
Huidige positie om 10:10 uur (lokale tijd) maandagochtend 23'54 N 18'06 W. Nog 505 mijl te gaan.
Poppenhoek experiment
De dag verloopt verder rustig, al begin ik me ernstig af te vragen hoe ik de kinderen de komende dagen genoeg vertier kan bieden om ze continu bezig en tevreden te houden. Ze willen mij of Chris toch vaak in hun spel betrekken, maar mama en papa willen ook wel eens naar de golven staren of lekker in de zon zitten. Bovendien missen zowel de kinderen als wij nu wat structuur op de dag. Als we het hebben over mensen die zweren bij lange oversteken, zeggen wij vaak: die hebben zeker geen kinderen. Dan kun je uren slapen op de dag, filosoferen of letters vreten. Onze dag is al gevuld voor die is begonnen.
's Middags krijg ik een brainwave. Misschien moet ik, net als op de kleuterschool, de boot indelen in speelhoeken. Bijvoorbeeld de punt als poppen/knuffelbeestenhoek, de kajuit als bouwhoek, de navigatietafel als luister- en knutselhoek en de achterkajuit als leeshoek. Via een groot papier waarop alle hoeken getekend staan, kunnen ze dan kiezen welke activiteit ze willen doen. Het idee is dat we daar dan eerst samen spelen en dat ze daarna zelf nog wat doen.
Voorlopig staat het plan nog in potlood, maar morgen (vandaag) is weer een dag en ga ik het poppenhoekexperiment zeker uitvoeren!
Zwarte Piet
De zee is zondag de hele dag leeg en rustig totdat er 's middags een schip met 10 knopen onze kant opsnelt. De 50 meter lange driemaster, die zelfs zijn koers verlegt om langszij te varen, blijkt niet de eerste de beste. 'Schip!!!' gilt Lara, wanneer ze het hypermoderne vaartuig in zicht krijgt. 'Schip ahoy!', roept ze daarna uit haar zelf uit volle borst. Ik smelt. Ze begint de laatste dagen zo te kleppen, heerlijk gewoon!
Wanneer het schip vlakbij is, roep ik tegen Hidde en Lara: zwaaien! Dan doen ze voluit. De boot antwoordt met een luid getoeter. Tot grote vreugde van kinderen stappen er twee mannen uit de stuurhut waarvan er één, ongelogen, een grote rode cape draagt. Zwarte Piet! Het is een pakjesboot die alvast richting de Kaapverden vaart! Luidkeels zingen we sinterklaasliedjes en de sfeer kan niet meer stuk. Geweldig toch?
Verder zien we amper schepen. Geen een dichtbij, een enkeling aan de horizon. Wel dobbert er een schildpad langs de boot en vangt Chris twee keer bot. Althans, tot twee maal toe hebben we een vis aan de vislijn achter het schip, maar beide keren ontsnapt het beest voordat hij goed en wel op de boot is. Tof voor hem, jammer voor ons.
Adembenemend
Wel hebben we dus weer wind! Met 5 knopen stuiven we op alleen het fok door de golven, die wat zijn aangezet ten opzichte van de nacht en de dag ervoor. Het is elke keer weer bijzonder hoe snel je went aan een (flink) bewegend schip. Vanmiddag was nog alles rustig, maar nu moet je jezelf echt vasthouden wil je niet door de kajuit geslingerd worden.
De nacht is werkelijk prachtig. De bijna volle maan verlicht de oceaan die adembenemend is in haar eenvoud. De golven zijn als magneten, die je blik minutenlang vasthouden. Later op de nacht zie ik zelfs de mooiste sterrenhemel ooit. De hele lucht is bezaaid met duizenden lichtpuntjes, helemaal rondom, totdat het water raakt. Werkelijk prachtig! Eigenlijk zou ik wat slaap moeten pakken tijdens mijn wacht. Niet elk nacht kan dat en wat extra energie is nooit weg. Slapen en eten wanneer je kan, luidt een militair gezegde. Ik kan me oprollen op de kuipvloer met wat kussens en een dekentje en de wekker om 30 minuten zetten. Maar aangezien ik overdag niks gedaan krijg, pak ik een schrift en begin te schrijven. Over twee uurtjes mag ik binnen slapen … tot de morgen weer aanbreekt.
Huidige positie om 10:10 uur (lokale tijd) maandagochtend 23'54 N 18'06 W. Nog 505 mijl te gaan.
zaterdag 24 november 2012
Dag 2 Waterige verjaardag
Zee, zee en nog eens zee. Verder is er vandaag weinig te zien. Zelfs de wacht 's nachts is zo rustig, dat we onze wekker met gemak om de dertig minuten kunnen zetten. Eén zeilboot dobbert achter ons op de golven, maar nadat wij drie uurtjes de motor aanzetten om stroom op te wekken, is ook die uit zicht verdwenen. De wind is de hele nacht en dag minimaal. Maar wat doe je dan op z'n lang stuk? Je hebt maar beperkt brandstof, dus toch maar uit zitten met zeilen omhoog. En dat is best wennen.
Desalniettemin is het vanochtend feest aan boord! Tot groot vermaak van de kinderen versier ik de kajuit met vlaggen en pak de karige cadeautjes in met pakpapier, dat ik heb opgedoken uit de krochten van het schip. Je wilt niet weten hoe lastig het is een vreemd land aan cadeautjes te vinden wat je zoekt. En dat terwijl het verlanglijstje niet al te uitdagend was.
Boxers, een logboek om tijdens het varen de positie, aantal mijlen en koers bij te houden en kniebeschermers voor het klussen. Niet te vinden, althans niet in de buurt. Dus werden het ingepakte kauwgomballen, chocolade met pepermunt en het klapstuk: een zelfgeknutselde snorkel - van een ballon met twee wc-rollen - met het woord NASA erop.
Bij dit laatste had Chris aan een half oog genoeg: 'aaah, een dieptemeter!'. Na alles wat we gerepareerd en vervangen hebben, bleef dat nog een grote wens. Aangezien ook die hier niet makkelijk te krijgen is, neemt broer Marcel die mee uit Nederland. Dus het feestvarken is eigenlijk gewoon vreselijk verwend. Ook is er nog post uit Nederland: een kaart van tante Carola! Geweldig lieverd, hij hangt in de kajuit. Na het overhandigen van de prachtige tekeningen van de kinderen, storten we ons op de kant-en-klare verjaardagscake, versierd met slagroom, hageltjes en een kaars met 36 erop.
De dag verloopt verder rustig en warm. Buiten zo'n 25 graden, binnen 33. Op dit moment bevinden we ons op 26'01 N 16'52 W en gaan we met ongeveer 3 knopen vooruit, met grootzeil en booster op. We schommelen licht en hopen vooral dat de wind niet te veel inzakt. De nacht is wederom kraakhelder en terwijl het mijn nu mijn beurt is te slapen voor mijn wacht, komt er een luid gesnurk uit de kuip. Maar wat wil je, na zo'n oceaanparty … kiss!
Desalniettemin is het vanochtend feest aan boord! Tot groot vermaak van de kinderen versier ik de kajuit met vlaggen en pak de karige cadeautjes in met pakpapier, dat ik heb opgedoken uit de krochten van het schip. Je wilt niet weten hoe lastig het is een vreemd land aan cadeautjes te vinden wat je zoekt. En dat terwijl het verlanglijstje niet al te uitdagend was.
Boxers, een logboek om tijdens het varen de positie, aantal mijlen en koers bij te houden en kniebeschermers voor het klussen. Niet te vinden, althans niet in de buurt. Dus werden het ingepakte kauwgomballen, chocolade met pepermunt en het klapstuk: een zelfgeknutselde snorkel - van een ballon met twee wc-rollen - met het woord NASA erop.
Bij dit laatste had Chris aan een half oog genoeg: 'aaah, een dieptemeter!'. Na alles wat we gerepareerd en vervangen hebben, bleef dat nog een grote wens. Aangezien ook die hier niet makkelijk te krijgen is, neemt broer Marcel die mee uit Nederland. Dus het feestvarken is eigenlijk gewoon vreselijk verwend. Ook is er nog post uit Nederland: een kaart van tante Carola! Geweldig lieverd, hij hangt in de kajuit. Na het overhandigen van de prachtige tekeningen van de kinderen, storten we ons op de kant-en-klare verjaardagscake, versierd met slagroom, hageltjes en een kaars met 36 erop.
De dag verloopt verder rustig en warm. Buiten zo'n 25 graden, binnen 33. Op dit moment bevinden we ons op 26'01 N 16'52 W en gaan we met ongeveer 3 knopen vooruit, met grootzeil en booster op. We schommelen licht en hopen vooral dat de wind niet te veel inzakt. De nacht is wederom kraakhelder en terwijl het mijn nu mijn beurt is te slapen voor mijn wacht, komt er een luid gesnurk uit de kuip. Maar wat wil je, na zo'n oceaanparty … kiss!
vrijdag 23 november 2012
Onderweg
Toch blij dat we gister niet zijn vertrokken. Nadat we de boot om 15:30 uur klaar hadden voor vertrek, waren we allebei eigenlijk 'op'. 'Op' van twee korte nachtjes en de nodige voorbereidingen rond de oversteek naar de Kaapverden. En ook een beetje 'op' van de zenuwen. 'Vinden jullie het niet spannend?', vroeg onze Oostenrijkse overbuur, die slapeloze nachten heeft van de oversteek en ons onbedoeld weer aan het denken zet. Tuurlijk zijn we dat een beetje. 766 mijl is niet niks.
Toch willen we ook allebei maar die trossen losgooien. Je bent het toch van plan, dus waarom niet meteen. Maar gisteren was daarvoor geen goed moment. Moe en gespannen aan een lange zeilreis beginnen, is zoiets als reeds misselijk in een achtbaan gaan zitten. Je weet dat je er niet uitkan en de kans dat het erger wordt, levensgroot is. Daarom hebben we gistermiddag met de kinderen nog een lekker ijsje gegeten, gespeeld in de speeltuin bij de haven en zijn we vroeg ons mandje ingedoken. Vanochtend zag de dag er heel anders uit.
Traag
En nu zijn we al tien uur onderweg. De nacht is ingevallen en achter ons zien we nog de laatste lichtjes van Gran Canaria. We schommelen met 2 tot 3 knopen over het water, met alleen onze booster (groot voorzeil) op. Er staat namelijk maar 4 knopen wind en dat is heel, heel weinig. Verder is het muisstil. Het schip beweegt trager dan normaal, maar dat is niet zo gek. Het is afgeladen met drinkwater in flessen (120 l), water in de tank (330 l) en diesel in de brandstoftank 240 l). Verder puilt ongeveer elk kastje uit met eten.
Met plusminus een week varen voor de boeg, moeten we wat water betreft nu echt op rantsoen. Je bent zo gewend de kraan maar te laten lopen. Bovendien weten we niet precies weten wat we aantreffen op de Kaapverden. Water schijnt daar een schaars en daarom duur artikel te zijn. Afwassen dus in zout water, koken ook en jezelf wassen eveneens. Daarna spuiten we ons - met een plantenspuit - af met zoet water. Even lastig, maar ach, het is maar een paar dagen.
Ballonnen
Verder gaat tot op heden alles prima aan boord. Het is nu mijn beurt lekker te slapen tot 23:00 uur (bij ons is het een uur vroeger), waarna ik de wacht overneem tot 02.00 uur. Dan Chris tot 06.00 en dan ga ik stiekem ballonnen opblazen met het eerste gupje dat ontwaakt … ra ra wie zal dat zijn (Hidde). En daarna versieren we onze kant-en-klare cake met slagroom, hageltjes, snoepjes en een kaars van 36! Oftewel: Chris z'n verjaardag vieren! Goedenacht!
Toch willen we ook allebei maar die trossen losgooien. Je bent het toch van plan, dus waarom niet meteen. Maar gisteren was daarvoor geen goed moment. Moe en gespannen aan een lange zeilreis beginnen, is zoiets als reeds misselijk in een achtbaan gaan zitten. Je weet dat je er niet uitkan en de kans dat het erger wordt, levensgroot is. Daarom hebben we gistermiddag met de kinderen nog een lekker ijsje gegeten, gespeeld in de speeltuin bij de haven en zijn we vroeg ons mandje ingedoken. Vanochtend zag de dag er heel anders uit.
Traag
En nu zijn we al tien uur onderweg. De nacht is ingevallen en achter ons zien we nog de laatste lichtjes van Gran Canaria. We schommelen met 2 tot 3 knopen over het water, met alleen onze booster (groot voorzeil) op. Er staat namelijk maar 4 knopen wind en dat is heel, heel weinig. Verder is het muisstil. Het schip beweegt trager dan normaal, maar dat is niet zo gek. Het is afgeladen met drinkwater in flessen (120 l), water in de tank (330 l) en diesel in de brandstoftank 240 l). Verder puilt ongeveer elk kastje uit met eten.
Met plusminus een week varen voor de boeg, moeten we wat water betreft nu echt op rantsoen. Je bent zo gewend de kraan maar te laten lopen. Bovendien weten we niet precies weten wat we aantreffen op de Kaapverden. Water schijnt daar een schaars en daarom duur artikel te zijn. Afwassen dus in zout water, koken ook en jezelf wassen eveneens. Daarna spuiten we ons - met een plantenspuit - af met zoet water. Even lastig, maar ach, het is maar een paar dagen.
Ballonnen
Verder gaat tot op heden alles prima aan boord. Het is nu mijn beurt lekker te slapen tot 23:00 uur (bij ons is het een uur vroeger), waarna ik de wacht overneem tot 02.00 uur. Dan Chris tot 06.00 en dan ga ik stiekem ballonnen opblazen met het eerste gupje dat ontwaakt … ra ra wie zal dat zijn (Hidde). En daarna versieren we onze kant-en-klare cake met slagroom, hageltjes, snoepjes en een kaars van 36! Oftewel: Chris z'n verjaardag vieren! Goedenacht!
woensdag 21 november 2012
Sinterklaas komt niet
Het valt niet mee in Sinterklaassferen te komen. De zon
staat hier bijna elke dag hoog aan de hemel en zowel Zwarte Pieten als Sinterklaas
op een schimmel zijn hier ver te zoeken.
“Hij komt dit jaar niet bij ons”, zei Hidde dan ook stellig een aantal dagen geleden, toen ik een voorleesboek over Sinterklaas te voorschijn toverde. “Waarom denk je dat?”, vroeg ik hem verbaasd. Zijn eerste verrassende antwoord was dat de boot was gezonken en de sint dus niet kon komen. Toen ik hem zei dat dit niet kon, vertelde hij dat de Sint en zijn Pieten hier gewoon niet komen. En daarmee was het klaar. Leg dat maar eens uit …
Teleurstelling
De verwarring begon eigenlijk al toen we begin september Spanje binnenvoeren, na het oversteken van de Golf van Biskaje. Hidde keek reikhalzend uit naar een ontmoeting met de Sint, zijn grote held. Die wóónt immers hier, herinnerde hij zich nog van voorgaande jaren. “Spanje is wel heel groot”, probeerde ik nog. Maar zijn kinderhart klopte vol verwachting en elke dag dat we Sinterklaas niet zagen, ervoer hij als een teleurstelling. Totdat hij er niet zelf meer over begon. In een poging zijn enthousiasme terug te krijgen, vertelde ik hem dat niemand weet waar Sinterklaas precies woont. Anders zou iedereen op de cadeautjes afkomen. Maar dat hij in een paleis woont, is zeker. Met al zijn Pieten.
Het verhaal leek aannemelijk, maar de magie was verdwenen. Toen ik er een paar dagen geleden weer over begon, viel het niet mee dat vlammetje weer aan te wakkeren. Zelfs de kleurboeken, sinterklaasstickers- en stempels die opa en oma uit Nederland hadden meegenomen, waren aanvankelijk niet genoeg. Tot een bijzonder voorval.
Piet bij de boot
Papa Chris was aan het klussen op de boot, toen er een Zwarte Piet onder de boot langsliep, met een zak op zijn rug. Hij vroeg naar Hidde en Lara en nadat Chris hem vertelde dat ze nog een paar daagjes in een huisje met opa en oma zaten, was hij verdwenen. “Waar zag je die Piet dan? Zag mama hem ook? Liep hij onder de Jan van Gent door? En waar was het ook alweer?” De vragen bleven komen, steeds opnieuw. Totdat we gisteren weer aan boord kwamen en Hidde een brief vond op de deur van de punt, van Piet himself!
Deze vertelde dat het Grote Boek vermeldde dat Hidde en Lara nu op de boot wonen en dat de Pieten ook daar langskomen. Voor het vullen van een schoen en sinterklaas zijn verjaardag. Hij had ook twee pietenmutsen achtergelaten, wat sinterklaasknuffelbeestjes en pepernoten. Wat een opluchting! Hij weet ons te vinden!
Knoop
Vanavond hebben we luidkeels in de kuip gezongen. Uit volle borst, met een dansje erbij. Onze Franse buren een paar boten verderop dachten dat er iemand jarig was. Dan hebben die Pieten het vast ook gehoord! De sandalen en gympen zijn nu nog leeg, maar vannacht wachten we in spanning af! Gelukkig … aldus moeders, die weet dat de Sint nog wat in petto heeft de vijfde.
Joost en Marjolein zijn vanochtend vroeg vertrokken met het
vliegtuig naar Nederland. Weer een knoop in onze magen, om onze familie zo weg
te zien rijden. “Moeilijk hè”, zei mijn Duitse buurvrouw, die met haar Spaanse
man op de boot in deze haven woont. “Ik zie mijn familie maar eens in de twee,
drie jaar”, vertelde ze me. “Het is te duur op en neer te vliegen. Maar ik vind
het altijd moeilijk als ze weer gaan.”
Hoe fijn het de afgelopen dagen ook was, we vinden het ook weer heerlijk zo op de boot te zijn. Tenslotte zitten we hier niet voor niks. Ook de kinderen voelen zich weer thuis en we hebben gisteren en vandaag heerlijk bij het nabije strandje in de lauwe zee gezwommen. Zalig. Hoogstwaarschijnlijk kiezen we morgen het ruime sop. De dynamo om de accu’s via de motor op te laden, werkt en de boot is afgeladen met eten en waterflessen, aangezien het water uit de kraan alleen is om te koken en in te wassen. Genoeg voor drie volwassenen en twee kinderen, want op Sal (Kaapverdië) komt ketelbinkie en tevens oppas ome Max aan boord. En daar kijken we heel erg naar uit. Veel liefs, tot op zee!
“Hij komt dit jaar niet bij ons”, zei Hidde dan ook stellig een aantal dagen geleden, toen ik een voorleesboek over Sinterklaas te voorschijn toverde. “Waarom denk je dat?”, vroeg ik hem verbaasd. Zijn eerste verrassende antwoord was dat de boot was gezonken en de sint dus niet kon komen. Toen ik hem zei dat dit niet kon, vertelde hij dat de Sint en zijn Pieten hier gewoon niet komen. En daarmee was het klaar. Leg dat maar eens uit …
Teleurstelling
De verwarring begon eigenlijk al toen we begin september Spanje binnenvoeren, na het oversteken van de Golf van Biskaje. Hidde keek reikhalzend uit naar een ontmoeting met de Sint, zijn grote held. Die wóónt immers hier, herinnerde hij zich nog van voorgaande jaren. “Spanje is wel heel groot”, probeerde ik nog. Maar zijn kinderhart klopte vol verwachting en elke dag dat we Sinterklaas niet zagen, ervoer hij als een teleurstelling. Totdat hij er niet zelf meer over begon. In een poging zijn enthousiasme terug te krijgen, vertelde ik hem dat niemand weet waar Sinterklaas precies woont. Anders zou iedereen op de cadeautjes afkomen. Maar dat hij in een paleis woont, is zeker. Met al zijn Pieten.
Het verhaal leek aannemelijk, maar de magie was verdwenen. Toen ik er een paar dagen geleden weer over begon, viel het niet mee dat vlammetje weer aan te wakkeren. Zelfs de kleurboeken, sinterklaasstickers- en stempels die opa en oma uit Nederland hadden meegenomen, waren aanvankelijk niet genoeg. Tot een bijzonder voorval.
Piet bij de boot
Papa Chris was aan het klussen op de boot, toen er een Zwarte Piet onder de boot langsliep, met een zak op zijn rug. Hij vroeg naar Hidde en Lara en nadat Chris hem vertelde dat ze nog een paar daagjes in een huisje met opa en oma zaten, was hij verdwenen. “Waar zag je die Piet dan? Zag mama hem ook? Liep hij onder de Jan van Gent door? En waar was het ook alweer?” De vragen bleven komen, steeds opnieuw. Totdat we gisteren weer aan boord kwamen en Hidde een brief vond op de deur van de punt, van Piet himself!
Deze vertelde dat het Grote Boek vermeldde dat Hidde en Lara nu op de boot wonen en dat de Pieten ook daar langskomen. Voor het vullen van een schoen en sinterklaas zijn verjaardag. Hij had ook twee pietenmutsen achtergelaten, wat sinterklaasknuffelbeestjes en pepernoten. Wat een opluchting! Hij weet ons te vinden!
 |
| Kijk eens mam! Cadeautjes! En pepernoten! |
 |
| Buit showen aan opa en oma, op hun laatste avondje in Gran Canaria |
Vanavond hebben we luidkeels in de kuip gezongen. Uit volle borst, met een dansje erbij. Onze Franse buren een paar boten verderop dachten dat er iemand jarig was. Dan hebben die Pieten het vast ook gehoord! De sandalen en gympen zijn nu nog leeg, maar vannacht wachten we in spanning af! Gelukkig … aldus moeders, die weet dat de Sint nog wat in petto heeft de vijfde.
 |
| Sinterklaas kapoentje! Zelfs Lara zingt, tussen het wortelknabbelen, keihard mee |
Hoe fijn het de afgelopen dagen ook was, we vinden het ook weer heerlijk zo op de boot te zijn. Tenslotte zitten we hier niet voor niks. Ook de kinderen voelen zich weer thuis en we hebben gisteren en vandaag heerlijk bij het nabije strandje in de lauwe zee gezwommen. Zalig. Hoogstwaarschijnlijk kiezen we morgen het ruime sop. De dynamo om de accu’s via de motor op te laden, werkt en de boot is afgeladen met eten en waterflessen, aangezien het water uit de kraan alleen is om te koken en in te wassen. Genoeg voor drie volwassenen en twee kinderen, want op Sal (Kaapverdië) komt ketelbinkie en tevens oppas ome Max aan boord. En daar kijken we heel erg naar uit. Veel liefs, tot op zee!
 |
| Weer te water |
 |
| Voorproefje op Chris zn verjaardag, die we waarschijnlijk op zee vieren |
 |
| Opa weer verwonderd over Lara's eetlust en manieren |
 |
| En lekker zwemmen |
zondag 18 november 2012
Vertrouwen terug winnen
Een schip dat je niet (meer) vertrouwt, vormt geen goede
basis voor een oversteek. Terwijl ik met opa Joost, oma Marjolein en de kinderen
Gran Canaria afstruin, is Chris bezig met het terug winnen van dat vertrouwen. Hoe?
Door alle plekken op het schip te controleren waar water door naar binnen kan komen.
Waarom? Omdat we tijdens de overtocht van Portugal naar Marokko niet
alleen heel slecht hebben gehad, maar ook liters water in de kajuit hebben gekregen.
En dat is ongeveer het laatste wat je wilt. En wat je verwacht
… Zeker als je - net als Chris - zo veel aan een schip hebt gedaan, waardoor je
het denkt te kennen. En het zo vertrouwt dat je je gezin mee neemt over
zee.
Die zat nog keurig tegen
elkaar aan gepopt, zonder een opening waar water door naar binnen kan. Pas nadat
Chris zich in de ankerbak op de punt van het schip had gemanoeuvreerd en tegen de wanden aan duwde, vond hij het. De polyester bak, die tegen de binnenmal
van het schip gepolyesterd hoort te zijn, was gedelamineerd. Hierdoor was er over een meter een kier ontstaan, vlak onder het dek.
Dat heeft hij nu gevonden.
Pffffft (zucht van verlichting). En hebben we het vertrouwen weer terug.
Morgen gaat ons huisje weer te water. Heerlijk, want het kriebelt. Afhankelijk van het weer gaan we ergens deze week weg. Richting Sal.
 |
| Altijd wat te vinden en te beleven op een strandje |
 |
| Ondertussen ... Chris aan de bak. (Ik ook een dagje ...) |
Inmiddels is het lek boven.
De oorzaak zat niet – zoals we verwachten - in de
romp-dekverbinding onder de stootrand van het schip.  |
| Strip van de stootrand eraf (zie rechtsmidden op de foto) |
 |
| Stootrand eraf. Chris had dit al eens eerder op een ander gedeelte gedaan, wegens een beschadiging van het hout. Daar zat toen wel een kier tussen het dek en de romp. |
 |
| Romp-dekverbinding |
 |
| Alles nog keurig gepopt. Toch is alles nu opnieuw gekit. Veiligheid voor alles, zeker na zo'n incident. |
Vervelend, maar niet desastreus. Normaal gesproken zou hier namelijk
geen water bij kunnen komen. Ten eerste omdat de bak is afgesloten van het dek.
Mocht er al water in de rand komen, loopt dit weer naar buiten via de zogenoemde
zelflozers. Tijdens de overtocht sloeg echter het anker in de bak de houten
scheidingsplank stuk. De houtsnippers verstopten de spuigaten, waardoor zo’n
vierhonderd liter water in de ankerbak bleef staan. En dit zocht - keer op keer - zijn weg naar binnen.
“Eigenlijk wil je een gat zien”, zei Chris nog toen het net
was gebeurd. Dat heeft hij nu gevonden.
 |
| Gerepareerde ankerbak. Links bovenin zie je een net geverfde polyestermat. Hier zat over een meter breedte een kier (staat niet helemaal op de foto). |
 |
| Spleet zat dus net onder het dek en kierde door de enorme hoeveelheid water in de bak. |
 |
| Ankerbak met voorin de ankerketting. Normaal zit die achter de scheidingsplank. De slangetjes voeren water af uit de bak, dat via een gat voorin de romp in zee komt. Dit gat was echter verstopt door houtgruis. |
Morgen gaat ons huisje weer te water. Heerlijk, want het kriebelt. Afhankelijk van het weer gaan we ergens deze week weg. Richting Sal.
Maar eerst de laatste boodschappen doen, nog even
genieten van Joost en Marjolein en van het luxe leventje. En dan zee, zee en
nog eens zee.
 |
| Lekker uit eten bij boulevardje van Meloneras, waarvandaan we de boot konden zien liggen op de kant. |
 |
| Onze prinses aan het diner, aldus opa Joost |
 |
| Opa himself |
 |
| Pfffffffffft |
donderdag 15 november 2012
Klaarmaken voor de eerste grote oversteek
Daar staat ze dan, hoog en droog. Klaar om te knippen en scheren. Ons huis is eergisteren in het zuidelijkste puntje van Gran Canaria, Pasito Blanco, uit het water getakeld. Voornamelijk voor het vernieuwen van de schroefasafdichting, een van de plekken waar water in de boot kan komen. Een andere belangrijke missie is een grondige inspectie van de romp-dekverbinding achter de houten stootrand op de zijkant van het schip. Na ons natte avontuur van Portugal naar Marokko vermoeden we namelijk dat hier – bij heftig weer - meer water dan ons lief is de weg naar binnen vindt.
 |
| Aankomst in Las Palmas. Joost, Marjolein, Martijn en Mure waren er een dag eerder dan wij |
 |
| Zwoele avond in de voortuin van het lekkere appartement |
 |
| Opa en oma voorlezen na vermoeiende dag, vol met zwemmen, spelen en stoeien |
 |
| Boefjes Mure en Hidde bij het zwembad |
Ondertussen zitten wij lekker in een volledig verzorgd appartement met Marjolein en Joost, de ouders van Chris en laten wij ons vertroetelen met liefde, aandacht en ritjes over het eiland. Ook Chris zijn broer Martijn heeft hier enkele dagen met neef Mure zijn best gedaan de kinderen wat uit te putten. Ook wilde hij aan den lijve ondervinden of oceaanvaren wel veilig genoeg is voor zijn broer en zijn gezin. Onverschrokken voer hij enkele dagen geleden met Chris de Jan van Gent van Las Palmas naar Pasito Blanco, een tocht van 35 mijl, met ruim 30 knopen wind. En nog foto’s gemaakt ook.
 |
| Stoere zeemannen op weg naar Jan van Gent |
 |
| Klaarmaken in een bomvolle haven |
 |
| Haven vol met yuppen en zeezotten, klaar voor de oversteek over de oceaan |
 |
| Ter hoogte van Maspalomas, vlak voor de haven van Pasito Blanco |
Spannend? Toch wel. Een week lang alleen water om je heen, zonder
de mogelijkheid een haven binnen te vluchten, vergt vertrouwen. In elkaar, het
weer en de boot. Dat eerste hebben we wel, dat tweede moeten we vlak voor ons
vertrek bekijken en de derde moeten we afdwingen.
En dat doen we de komende dagen. De reparatielijst heeft nog een aanzienlijke
lengte. Laat ik het zo zeggen: vooral Chris hoeft zich niet te vervelen. Naast
bovenstaande reparaties van de stootrand en de schroefas, staat hieronder een
greep uit de werkzaamheden:
Te doenDe motordynamo die de twee accu’s normaal opladen met stroom, zorgt momenteel alleen voor een volle startaccu. Dat betekent dat de motor wel start, maar onze energievoorziening bepaald wordt door de zonnecellen. Gevolg: geen zon, betekent beperkte stroom. Actie: uitvinden waarom de dynamo de accu niet oplaadt.
Een van de wandputtings, die onderaan de stagen zitten die
de mast overeind houden, laat water door. Gevolg: natte kastjes. Actie: kitten.
De ankerbak op de punt van het schip is gedelamineerd.
Gevolg: water kan via de binnenmal binnen in het schip komen. Actie: kitten en
polyester plakken.
De scheidingsplank die de ankerketting en ankerbak verdeeld
in twee vakken, is tijdens de overtocht naar Marokko stukgeslagen door het 25
kilogram zware anker dat erin zat. Gevolg: lijnen, anker en ankerketting zitten
op een grote hoop. Actie: nieuwe plank regelen en zagen.
Het dakje in de kuip, waar wij zo lekker in weer en wind
onder schuilen, laat op sommige plekken water door. Gevolg: deels natte
navigatiehoek. Actie: randen opnieuw kitten.
De stekker van de autopilot op de achterkant van het schip,
geeft stroom door aan de reling. Gevolg: onnodig veel energie lekt weg.
Actie: andere aansluiting verzinnen en aansluiten.
VertrekGenoeg te doen dus. Het plan is om – als het weer het toelaat – rond 20 november richting de Kaapverdische eilanden te vertrekken. Hier zal broer Marcel 4 december aanmonsteren om ons te versterken richting Suriname. De dag erna hopen we ene Niklaas of een van zijn Pietermannen te treffen. Onze AIS heeft een pakjesboot opgepikt die momenteel richting het eiland Sal koerst.
Diezelfde AIS, die ervoor zorgt dat we via de website van Marinetraffic
te volgen zijn, zal steeds minder betrouwbaar worden. Het tracksysteem werkt
met bakens op de kant die komende tijd schaars zijn. Na ons vertrek zal ik wat
vaker mijn best doen een update te geven via onze kortegolfradio. Wanneer we
tonijn vangen bijvoorbeeld, het naar ons zin hebben en lekker mijlen maken. Geen
nieuws is slecht nieuws, of nee andersom … Nou ja. Conclusie: ik probeer af en
toe een update geven, maar vreest niet.
Overigens zijn we niet de enigen in dit gebied die ons
klaarmaken voor vertrek naar de overkant van het water. Op 25 november
vertrekken onder meer zo’n 250 boten tegelijk met de ARC vanaf Gran Canaria
richting St. Lucia. Het bruist hier daadwerkelijk van de zeezotten en yuppen,
die zich allemaal opmaken voor heel veel water. Dat is ontzettend leuk om te
zien en mee te maken en sterkt ons …
Veel liefs, van een lekker warm eiland in de Atlantische
Oceaan
 |
| Kiezelstrandje bij Maspalomas |
 |
| Vandaaltjes bewerken dadelpalmen met stokken |
 |
| Lekker zwembadje op steenworp afstand van appartement |
 |
| Opa versieren met sinterklaasstickers |
maandag 5 november 2012
Wat een andere wereld!
Moe, nat en verbijsterd. Zo kwamen we enkele dagen geleden aan in Marokko. We hebben dan tweeënhalve nacht gevaren en kussen nog net niet de grond waar we lopen. De eerste twee dagen van de overtocht waren zoals voorspeld, prima, met zelfs een vliegende start. "Zo had ik het in gedachten", zei Chris nog toen we het Portugese Portimao met een snelheid van 6 tot 7 knopen achter ons lieten, met een wind van opzij. "Dit is pas lekker zeilen." Ook de dag erna is niet slecht, zij het op de motor wegens gebrek aan wind. De kinderen spelen aan boord alsof het een lieve lust is en meerdere malen worden we getrakteerd op dolfijnen.  |
| 's Ochtendsvroeg in de kuip |
Nat
In de tussentijd zakt de barometer aanzienlijk. Toch lijkt het verwachte lagedrukgebied op de binnengehaalde weerkaarten nagenoeg opgelost. Op een korte periode van 25 knopen wind (windkracht 5) tegen na, vlak voor de kust van Marokko. Niks alarmerends eigenlijk. Die dag pakken echter de wolken samen en vult de lucht zich met buien. Terwijl wij ons naar de kust spoeden, persen de wolken hun wind en regen verschillende malen boven ons uit. De zee stuwt langzaam de golven op tot pieken van zeker 3 tot 4 meter. De verwachte 25 knopen zwelt aan tot ver daarboven. De grote druk van de golven perst water door de kieren van schip en ongeveer overal is er binnen wel wat nat. Onder andere de bedden van de kinderen, kastjes, maar ook de omvormer van 12 naar 220 volt heeft het begeven. Als we 's nachts om 00.00 uur plaatselijke tijd aankomen, zijn we meer dan opgelucht dit onvoorspelbare weer achter ons te laten. De volgende dag likken we ons wonden in onze eerste Marokkaanse plaats ooit.
 |
| Meeuwen voeren in Safi |
 |
| Marokkaanse vlag hijsen |
Verdwaasd lopen we rond. Het is alsof een grote golf ons in een compleet andere wereld heeft gebracht. Safi is smerig en wonderschoon tegelijk. De oude ommuurde stad ziet er met haar wit gepleisterde huizen en lichtblauwe shutters verpauperd uit. De slingerstraatjes herbergen kioskjes met schalen vol kruiden en olijven, maar ook winkeltjes met (namaak)merkkleding. Een deel van de mannen draagt lange bruine capes met een puntmuts erop of gewaden en een versierd keppeltje. De vrouwen lopen al dan niet gesluierd of - westers ogend - in spijkerbroek met de haren los. Verwaarloosde zwerfkatjes scharrelen tussen de mensen op straat door, kindertjes spelen in modderige steegjes en heerlijke geuren komen uit kleine restaurantjes, waar je voor vijf euro je buik kunt vol eten. Even verderop laat een man zijn broek zakken voor een muur en doet zijn behoefte. Overal rijden vervallen autootjes die dienst doen als taxi, die je voor 1 a 1,5 euro rondrijden. Soms komt er een paard en wagen voorbij.
 |
| Op de achtergrond de oude stad, de Medina. Het was drie dagen lang plensweer! |
 |
| Nog wat verdwaasd heerlijk bikken bij een eettentje |
Badhuis
Wat een andere wereld. "Eigenlijk weet ik helemaal niks van Marokko", zeg ik tegen Chris als we door de straten lopen op zoek naar een bakkertje en wat vers drinkwater. De industriële vissershaven haven waar we zijn beland heeft geen douches en we worden geleid naar een Marokkaanse badhuis, een Hamman, om ons toilet te maken. Bij de ingang worden Lara en ik gescheiden van Chris en Hidde, die door een andere deur naar het mannengedeelte gaan. We ontkleden ons en lopen achter een Marokkaanse dame aan een dampende schemerige ruimte in, waar ze ons een badmat op de grond wijst. We krijgen twee grote emmers gevuld met warm water en een bakje om water over ons heen te gooien, de manier om je hier te wassen. Het badhuis is onderdeel van een sociaal ritueel, waar veel tijd voor wordt uitgetrokken. Naast me wast een moeder haar tienerdochter door haar een kwartier lang steeds weer in te zepen en af te spoelen. Ongelooflijk, op een gegeven moment ben je wel schoon zou je denken. Lara vindt het allemaal prachtig. Ze kliedert erop los en brult de hele Hammam bij elkaar als ik besluit dat het genoeg is.
 |
| Uitgenodigd bij een Marokkaanse familie op de (mierzoete) thee |
 |
| Deze dame deed ook onze was op haar dakterras |
 |
| Keramiekfabriek |
 |
| Nog een bad voor de volgende overtocht |
En die driedaagse overtocht loopt eigenlijk voorspoedig, al is het weer het ronkende beest in de krochten van ons schip dat de voortstuwing verzorgt. Toch hebben we een haat-liefde verhouding opgebouwd met de oversteken. Ze kosten energie, zeker als er golfslag staat. Maar de laatste dag is goud. Niet alleen blijven die dolfijnen komen, zelfs midden in de nacht, ook zien we Portugese oorlogsschepen (grote kwallen met meterslange giftige tentakels) drijven op de golven. Als klap op de vuurpijl krijgen we vlak voor de Canarische eilanden ruim een halve meter grote zeeschildpadden te zien, waarvan we er één redden uit een visnet. Ook een duik in de golven blijft niet uit. Toch vreemd met vierduizend meter water onder je … Maar t water is warm, de deining heerlijk en een wasbeurt geen overbodige luxe!
 |
| Het wasgoed was helaas nog nat toen we het terugkregen, dus dat moesten we onderweg drogen ... |
 |
| Smoelemans |
 |
| Dive in the ocean |
 |
| De stakker |
 |
| Isla Graciosa, weer lekker warm! |
 |
| Met Margeet, Andreas en Kelsey (2) van de Kama, een schip dat we in safi tegenkwamen en weer hier! |
 |
| Lekker genieten van de zandpaden en zwerfkeien |
Abonneren op:
Posts (Atom)