Wat een andere wereld!

Moe, nat en verbijsterd. Zo kwamen we enkele dagen geleden aan in Marokko. We hebben dan tweeënhalve nacht gevaren en kussen nog net niet de grond waar we lopen. De eerste twee dagen van de overtocht waren zoals voorspeld, prima, met zelfs een vliegende start. "Zo had ik het in gedachten", zei Chris nog toen we het Portugese Portimao met een snelheid van 6 tot 7 knopen achter ons lieten, met een wind van opzij. "Dit is pas lekker zeilen." Ook de dag erna is niet slecht, zij het op de motor wegens gebrek aan wind. De kinderen spelen aan boord alsof het een lieve lust is en meerdere malen worden we getrakteerd op dolfijnen.

's Ochtendsvroeg in de kuip

Nat
In de tussentijd zakt de barometer aanzienlijk. Toch lijkt het verwachte lagedrukgebied op de binnengehaalde weerkaarten nagenoeg opgelost. Op een korte periode van 25 knopen wind (windkracht 5) tegen na, vlak voor de kust van Marokko. Niks alarmerends eigenlijk. Die dag pakken echter de wolken samen en vult de lucht zich met buien. Terwijl wij ons naar de kust spoeden, persen de wolken hun wind en regen verschillende malen boven ons uit. De zee stuwt langzaam de golven op tot pieken van zeker 3 tot 4 meter. De verwachte 25 knopen zwelt aan tot ver daarboven. De grote druk van de golven perst water door de kieren van schip en ongeveer overal is er binnen wel wat nat. Onder andere de bedden van de kinderen, kastjes, maar ook de omvormer van 12 naar 220 volt heeft het begeven. Als we 's nachts om 00.00 uur plaatselijke tijd aankomen, zijn we meer dan opgelucht dit onvoorspelbare weer achter ons te laten. De volgende dag likken we ons wonden in onze eerste Marokkaanse plaats ooit.

Meeuwen voeren in Safi

Marokkaanse vlag hijsen

Smerig en wonderschoon
Verdwaasd lopen we rond. Het is alsof een grote golf ons in een compleet andere wereld heeft gebracht. Safi is smerig en wonderschoon tegelijk. De oude ommuurde stad ziet er met haar wit gepleisterde huizen en lichtblauwe shutters verpauperd uit. De slingerstraatjes herbergen kioskjes met schalen vol kruiden en olijven, maar ook winkeltjes met (namaak)merkkleding. Een deel van de mannen draagt lange bruine capes met een puntmuts erop of gewaden en een versierd keppeltje. De vrouwen lopen al dan niet gesluierd of - westers ogend - in spijkerbroek met de haren los. Verwaarloosde zwerfkatjes scharrelen tussen de mensen op straat door, kindertjes spelen in modderige steegjes en heerlijke geuren komen uit kleine restaurantjes, waar je voor vijf euro je buik kunt vol eten. Even verderop laat een man zijn broek zakken voor een muur en doet zijn behoefte. Overal rijden vervallen autootjes die dienst doen als taxi, die je voor 1 a 1,5 euro rondrijden. Soms komt er een paard en wagen voorbij.

Op de achtergrond de oude stad, de Medina. Het was drie dagen lang plensweer!

Nog wat verdwaasd heerlijk bikken bij een eettentje

Badhuis
Wat een andere wereld. "Eigenlijk weet ik helemaal niks van Marokko", zeg ik tegen Chris als we door de straten lopen op zoek naar een bakkertje en wat vers drinkwater. De industriële vissershaven haven waar we zijn beland heeft geen douches en we worden geleid naar een Marokkaanse badhuis, een Hamman, om ons toilet te maken. Bij de ingang worden Lara en ik gescheiden van Chris en Hidde, die door een andere deur naar het mannengedeelte gaan. We ontkleden ons en lopen achter een Marokkaanse dame aan een dampende schemerige ruimte in, waar ze ons een badmat op de grond wijst. We krijgen twee grote emmers gevuld met warm water en een bakje om water over ons heen te gooien, de manier om je hier te wassen. Het badhuis is onderdeel van een sociaal ritueel, waar veel tijd voor wordt uitgetrokken. Naast me wast een moeder haar tienerdochter door haar een kwartier lang steeds weer in te zepen en af te spoelen. Ongelooflijk, op een gegeven moment ben je wel schoon zou je denken. Lara vindt het allemaal prachtig. Ze kliedert erop los en brult de hele Hammam bij elkaar als ik besluit dat het genoeg is.

Uitgenodigd bij een Marokkaanse familie op de (mierzoete) thee

Deze dame deed ook onze was op haar dakterras

 

Keramiekfabriek

 Hoewel de meeste mensen vriendelijk zijn, voel ik ook wel dat we hier als toerist (veel) opvallen. Als we sommige straatjes in willen, snellen mensen naar ons toe om te vragen wat we hier zoeken. Niet veilig daar dus. Alleen met de kinderen ga ik dan ook maar niet op pad. Na vier dagen Safi met veel autoritair geneuzel, water tanken via een tankauto, brandstof halen in grote jerrycans, laten we het achter ons. Op weg naar Gran Canaria, waar we Chris zijn ouders en zijn broer zullen treffen.

Nog een bad voor de volgende overtocht

Schildpadden
En die driedaagse overtocht loopt eigenlijk voorspoedig, al is het weer het ronkende beest in de krochten van ons schip dat de voortstuwing verzorgt. Toch hebben we een haat-liefde verhouding opgebouwd met de oversteken. Ze kosten energie, zeker als er golfslag staat. Maar de laatste dag is goud. Niet alleen blijven die dolfijnen komen, zelfs midden in de nacht, ook zien we Portugese oorlogsschepen (grote kwallen met meterslange giftige tentakels) drijven op de golven. Als klap op de vuurpijl krijgen we vlak voor de Canarische eilanden ruim een halve meter grote zeeschildpadden te zien, waarvan we er één redden uit een visnet. Ook een duik in de golven blijft niet uit. Toch vreemd met vierduizend meter water onder je … Maar t water is warm, de deining heerlijk en een wasbeurt geen overbodige luxe!

Het wasgoed was helaas nog nat toen we het terugkregen, dus dat moesten we onderweg drogen ...

Smoelemans

Dive in the ocean

De stakker

 's Ochtends om 07.00 uur doemen dan de Canarische eilanden op, als plukjes steen midden in de oceaan. Ongelooflijk. Sinds gister liggen we op Isla Graciosa, een van de buitenste en kleinere eilanden. Een gladde ovalen berg met aan de voet een prachtig wit dorpje, met straatjes van zand en waar de rust zelve heerst. Even op adem komen, de laatste spullen drogen en even genieten. En dan weer 140 mijl verder naar Gran Canaria …

Isla Graciosa, weer lekker warm!

Met Margeet, Andreas en Kelsey (2) van de Kama, een schip dat we in safi tegenkwamen en weer hier!

Lekker genieten van de zandpaden en zwerfkeien