'200!'. Bijna euforisch wijst Chris naar de plotter naast het stuur. 'We hoeven nog maar 200 mijl!' Snel blikken we op de klok: 10.25 uur. Wat een zaligheid. Met de snelheden die het schip sinds gisteravond loopt, kijken we al uren reikhalzend naar deze mijlpaal uit. Al 576 mijl weggevreten en vandaag voor de 6e dag op zee.
Kantelpunt
Terugkijkend was de 4e dag een kantelpunt. Op die dag komt het besef dat we er nog lang niet zijn. Dan vragen we ons ook af wat we precies aan het doen zijn (dat doen we eens in de zoveel tijd). Waarom zitten we hier op die grote oceaan met alleen water om ons heen? De deining is die dag zo vervelend, dat het bijna ondoenlijk is een huishouden te draaien. Tomaten vliegen bij het bakken door de keuken, de kinderen worden door de golven opzij gezwiept en tijdens het eten hebben we handen en voeten nodig om de borden en het eten erop recht te houden. Ineens kan ik alleen nog maar denken aan familie en vrienden thuis, aan die gezellige decembermaand en zie ik mijzelf met de kinderen fietsen door de versierde Scheveningse straten met blossen op onze wangen van de kou. Ik staar in de golven, waar gaan we nu in hemelsnaam naartoe?
Door de weinige wind de dagen erna, komen we zo tergend traag vooruit, dat we het idee om er een binnen een week te zijn definitief laten varen. En vreemd genoeg werkt dat bevrijdend. We zien het wel waar en wanneer we aankomen. Maar niet alleen bij ons treedt die verandering op, ook de kinderen lijken zich beter te schikken in hun lot. Ze vragen niet meer continue aandacht en spelen langer zelf. En dat maakt het voor beide partijen draaglijker en leuker.
Regendouche
Wanneer ik op de dag vijf 's ochtends naar de zee staar, zie ik ineens een regenboog verschijnen, helemaal tot aan de boot. De kinderen vinden het prachtig. Enkele minuten daarna krijgen we een zeldzame bui. Snel trek ik mijn kleren uit en samen met Hidde douchen ik in de stortende regen. Heerlijk. Dat was wel nodig, na vijf dagen. De kinderen douchen trouwens geregeld. Als de golven het toelaten, spelen ze een keer per dag met een grote emmer met zeewater in de kuip. 's Avonds spuiten we ze dan af met een warm zoet water uit een plantenspuit. Een liter is genoeg voor twee heerlijk geurende en brandschone kindertjes.
En terwijl de kinderen gisteravond hun schoen nog een keer mogen zetten, zorgt Chris voor zijn eigen cadeau. Eindelijk heeft hij beet. Wanneer hij voor het donker wordt de vislijnen binnenhaalt, bungelt er een flinke tonijn aan. 'June, haal de alcohol', hoor ik hem van buiten roepen. Ik weet precies hoe laat het is en haal de kinderen. Jongens, papa heeft een vis. Ze stuiven naar buiten. 'Vis, vis', gilt Lara. Chris spuit de alcohol achter de kieuwen van het beest, dat binnen enkele seconden zo stijf is als een plank. De kinderen blijven er maar in prikken en aan frummelen. Bereninteressant. Wanneer Chris het beest 's avonds in de wasbak schoonmaakt, komt Hidde uit bed voor een plas. Als hij een blik werpt op de bloederige organen, zegt hij alsof het de gewoonste zaak van de wereld is: 'oh, dat is de vis'.
Ziek
Mijn griepje waar Chris over schreef, is nagenoeg verdwenen. Zo'n anderhalve dag had ik vreselijke hoofdpijn, misselijk en last van mijn buik (nee, niet zwanger). Mijn overbezorgde echtgenoot heeft me gister heel lang ontzien door me veel te laten slapen. Vannacht heeft hij zelfs mijn wachten overgenomen. En sinds enkele uren voel ik me weer nagenoeg als vanouds.
En sinds gisteravond hebben we wind, veel wind. Met 5,6 soms zelfs 7 knopen stuiven we vooruit. Eindelijk voortgang. Omdat de wind van achter komt, schommelen we wel alle kanten op, maar dat nemen we maar voor lief.
Nog wat leuke verrassinkjes van de afgelopen dagen:
Dag 4: Onze nog twee maanden oude autopilot stopte er ineens mee. Gelukkig ontdekt Chris dat de stroomtoevoer geen activiteit meer vertoont. Hij trekt een nieuwe draad en het euvel is verholpen.
Dag 4: De navigatieverlichting in de mast stopt ermee. Soms schiet ie ineens aan. Oorzaak onbekend.
Dag 5: Geen water uit de kraan. Huh, hoe kan dat? Chris haalt de vloer open en ons drinkwater spuit omhoog. 'Snel, snel een schaar', roept hij. Ik knip (op aanwijzing) de rode draad door en de fontein stopt met regenen. Een aderlating voor onze drinkwatervoorraad, want hoe lang het heeft gelopen, weten we niet. Chris vervangt de oude drinkwaterpomp, die na ons Marokko-avontuur al op sterven na dood was.
Dag 5: Kleine scheurtjes in ons licht weerzeil. Door de weinige wind, is het langs de zalingen (uitstekende 'palen' die er haaks op de mast staan en waar de stagen doorheen worden geleid) geschuurd, waardoor er kleine gaatjes in het zeil zijn ontstaan. Vreselijk balen, want we gebruiken het zeil veel en nu moeten we het eerst repareren met een naaimachine, die niet voorhanden is.
Dag 6: Water op ons bed. Langs de wand sijpelt een straaltje. Oorzaak onbekend.
Voor de rest, is alles best, en daar gaat het om. De tonijn was zaaalig (vonden de kinderen ook).
Huidige positie om 15:00 uur 19'20 N 21'27 W. Nog te gaan: 175 mijl.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten