Jan van Gent: Klaarmaken voor de eerste grote oversteek

Daar staat ze dan, hoog en droog. Klaar om te knippen en scheren. Ons huis is eergisteren in het zuidelijkste puntje van Gran Canaria, Pasito Blanco, uit het water getakeld. Voornamelijk voor het vernieuwen van de schroefasafdichting, een van de plekken waar water in de boot kan komen. Een andere belangrijke missie is een grondige inspectie van de romp-dekverbinding achter de houten stootrand op de zijkant van het schip. Na ons natte avontuur van Portugal naar Marokko vermoeden we namelijk dat hier – bij heftig weer - meer water dan ons lief is de weg naar binnen vindt.

Aankomst in Las Palmas. Joost, Marjolein, Martijn en Mure waren er een dag eerder dan wij

Zwoele avond in de voortuin van het lekkere appartement

Opa en oma voorlezen na vermoeiende dag, vol met zwemmen, spelen en stoeien

Boefjes Mure en Hidde bij het zwembad

Ondertussen zitten wij lekker in een volledig verzorgd appartement met Marjolein en Joost, de ouders van Chris en laten wij ons vertroetelen met liefde, aandacht en ritjes over het eiland. Ook Chris zijn broer Martijn heeft hier enkele dagen met neef Mure zijn best gedaan de kinderen wat uit te putten. Ook wilde hij aan den lijve ondervinden of oceaanvaren wel veilig genoeg is voor zijn broer en zijn gezin. Onverschrokken voer hij enkele dagen geleden met Chris de Jan van Gent van Las Palmas naar Pasito Blanco, een tocht van 35 mijl, met ruim 30 knopen wind. En nog foto’s gemaakt ook.

Stoere zeemannen op weg naar Jan van Gent

Klaarmaken in een bomvolle haven

Haven vol met yuppen en zeezotten, klaar voor de oversteek over de oceaan

Ter hoogte van Maspalomas, vlak voor de haven van Pasito Blanco

Spannend

Heel erg dat de boot op de kant staat, vinden we het op dit moment dus niet. Nodig wel. We staan toch aan de vooravond van onze grootste oversteek tot nu toe. Een stuk van ruim 760 mijl, oftewel zes tot acht dagen varen.

Spannend? Toch wel. Een week lang alleen water om je heen, zonder de mogelijkheid een haven binnen te vluchten, vergt vertrouwen. In elkaar, het weer en de boot. Dat eerste hebben we wel, dat tweede moeten we vlak voor ons vertrek bekijken en de derde moeten we afdwingen. En dat doen we de komende dagen. De reparatielijst heeft nog een aanzienlijke lengte. Laat ik het zo zeggen: vooral Chris hoeft zich niet te vervelen. Naast bovenstaande reparaties van de stootrand en de schroefas, staat hieronder een greep uit de werkzaamheden:

Te doen

De motordynamo die de twee accu’s normaal opladen met stroom, zorgt momenteel alleen voor een volle startaccu. Dat betekent dat de motor wel start, maar onze energievoorziening bepaald wordt door de zonnecellen. Gevolg: geen zon, betekent beperkte stroom. Actie: uitvinden waarom de dynamo de accu niet oplaadt.

Een van de wandputtings, die onderaan de stagen zitten die de mast overeind houden, laat water door. Gevolg: natte kastjes. Actie: kitten.

De ankerbak op de punt van het schip is gedelamineerd. Gevolg: water kan via de binnenmal binnen in het schip komen. Actie: kitten en polyester plakken.

De scheidingsplank die de ankerketting en ankerbak verdeeld in twee vakken, is tijdens de overtocht naar Marokko stukgeslagen door het 25 kilogram zware anker dat erin zat. Gevolg: lijnen, anker en ankerketting zitten op een grote hoop. Actie: nieuwe plank regelen en zagen.

Het dakje in de kuip, waar wij zo lekker in weer en wind onder schuilen, laat op sommige plekken water door. Gevolg: deels natte navigatiehoek. Actie: randen opnieuw kitten.

De stekker van de autopilot op de achterkant van het schip, geeft stroom door aan de reling. Gevolg: onnodig veel energie lekt weg. Actie: andere aansluiting verzinnen en aansluiten.

Vertrek

Genoeg te doen dus. Het plan is om – als het weer het toelaat – rond 20 november richting de Kaapverdische eilanden te vertrekken. Hier zal broer Marcel 4 december aanmonsteren om ons te versterken richting Suriname. De dag erna hopen we ene Niklaas of een van zijn Pietermannen te treffen. Onze AIS heeft een pakjesboot opgepikt die momenteel richting het eiland Sal koerst.

Diezelfde AIS, die ervoor zorgt dat we via de website van Marinetraffic te volgen zijn, zal steeds minder betrouwbaar worden. Het tracksysteem werkt met bakens op de kant die komende tijd schaars zijn. Na ons vertrek zal ik wat vaker mijn best doen een update te geven via onze kortegolfradio. Wanneer we tonijn vangen bijvoorbeeld, het naar ons zin hebben en lekker mijlen maken. Geen nieuws is slecht nieuws, of nee andersom … Nou ja. Conclusie: ik probeer af en toe een update geven, maar vreest niet.

Overigens zijn we niet de enigen in dit gebied die ons klaarmaken voor vertrek naar de overkant van het water. Op 25 november vertrekken onder meer zo’n 250 boten tegelijk met de ARC vanaf Gran Canaria richting St. Lucia. Het bruist hier daadwerkelijk van de zeezotten en yuppen, die zich allemaal opmaken voor heel veel water. Dat is ontzettend leuk om te zien en mee te maken en sterkt ons …

Veel liefs, van een lekker warm eiland in de Atlantische Oceaan