Vertrouwen terug winnen

Een schip dat je niet (meer) vertrouwt, vormt geen goede basis voor een oversteek. Terwijl ik met opa Joost, oma Marjolein en de kinderen Gran Canaria afstruin, is Chris bezig met het terug winnen van dat vertrouwen. Hoe? Door alle plekken op het schip te controleren waar water door naar binnen kan komen.

Altijd wat te vinden en te beleven op een strandje

Ondertussen ... Chris aan de bak. (Ik ook een dagje ...)

Waarom? Omdat we tijdens de overtocht van Portugal naar Marokko niet alleen heel slecht hebben gehad, maar ook liters water in de kajuit hebben gekregen. En dat is ongeveer het laatste wat je wilt. En wat je verwacht … Zeker als je - net als Chris - zo veel aan een schip hebt gedaan, waardoor je het denkt te kennen. En het zo vertrouwt dat je je gezin mee neemt over zee.

Inmiddels is het lek boven.

De oorzaak zat niet – zoals we verwachten - in de romp-dekverbinding onder de stootrand van het schip.

Strip van de stootrand eraf (zie rechtsmidden op de foto)

Stootrand eraf. Chris had dit al eens eerder op een ander gedeelte gedaan, wegens een beschadiging van het hout. Daar zat toen wel een kier tussen het dek en de romp.

Romp-dekverbinding

Alles nog keurig gepopt. Toch is alles nu opnieuw gekit. Veiligheid voor alles, zeker na zo'n incident.

Die zat nog keurig tegen elkaar aan gepopt, zonder een opening waar water door naar binnen kan. Pas nadat Chris zich in de ankerbak op de punt van het schip had gemanoeuvreerd en tegen de wanden aan duwde, vond hij het. De polyester bak, die tegen de binnenmal van het schip gepolyesterd hoort te zijn, was gedelamineerd. Hierdoor was er over een meter een kier ontstaan, vlak onder het dek.

Vervelend, maar niet desastreus. Normaal gesproken zou hier namelijk geen water bij kunnen komen. Ten eerste omdat de bak is afgesloten van het dek. Mocht er al water in de rand komen, loopt dit weer naar buiten via de zogenoemde zelflozers. Tijdens de overtocht sloeg echter het anker in de bak de houten scheidingsplank stuk. De houtsnippers verstopten de spuigaten, waardoor zo’n vierhonderd liter water in de ankerbak bleef staan. En dit zocht - keer op keer - zijn weg naar binnen.

“Eigenlijk wil je een gat zien”, zei Chris nog toen het net was gebeurd.

Dat heeft hij nu gevonden.

Gerepareerde ankerbak. Links bovenin zie je een net geverfde polyestermat. Hier zat over een meter breedte een kier (staat niet helemaal op de foto). 

Spleet zat dus net onder het dek en kierde door de enorme hoeveelheid water in de bak.

Ankerbak met voorin de ankerketting. Normaal zit die achter de scheidingsplank. De slangetjes voeren water af uit de bak, dat via een gat voorin de romp in zee komt. Dit gat was echter verstopt door houtgruis.

Pffffft (zucht van verlichting). En hebben we het vertrouwen weer terug.

Morgen gaat ons huisje weer te water. Heerlijk, want het kriebelt. Afhankelijk van het weer gaan we ergens deze week weg. Richting Sal.

Maar eerst de laatste boodschappen doen, nog even genieten van Joost en Marjolein en van het luxe leventje. En dan zee, zee en nog eens zee.

Lekker uit eten bij boulevardje van Meloneras, waarvandaan we de boot konden zien liggen op de kant.

Onze prinses aan het diner, aldus opa Joost

Opa himself

Pfffffffffft