'Klap'. Ik zit in de kuip te slapen tijdens mijn wacht als ik door iets geraakt word. Aangezien er vaker dingen door de kuip vliegen als het schip opzij wordt gezet door een golf, grijp ik met mijn duffe hoofd naar de grond. Kussens en aaaahhh, wat is dat? Iets langs en donkers spartelt in mijn hand. Van schrik laat ik de bijna 30 cm lange vliegende vis vallen. Het arme beest is de kuip ingevlogen en spartelt nu op de grond. Zal ik hem in een emmer doen om hem aan de anderen te laten zien? Altijd leuker dan een dode vis op het dek. Maar ik bedenk me, pak het beest met mijn mouwen op en gooi hem terug in zee. Deze heeft geluk gehad.
Dolfijnen
Dat zijn maatjes dat niet hadden, ontdek ik zo'n twee uur later. Hidde en Lara zijn inmiddels ontwaakt en terwijl we in de kuip naar de zee kijken, zie ik ineens een vin. Dolfijnen! De eerste tijdens deze reis. 'Max', roep ik naar binnen, 'dolfijnen!' Langzaam beweegt Marcel zich vanaf de bank waar hij sliep naar de kuip. En het zijn er nogal wat. Dan weer links, dan weer rechts van de boot. Ga maar naar de boeg, zeg ik tegen hem, en terwijl we naar de punt lopen, zien we zijn maatjes. Vier grote vliegende vissen en twee kleintjes liggen halfverdroogd aan dek. Blijkbaar zijn ze in een school over de boot gesprongen en heeft niet iedereen de sprong gehaald. Terwijl Hidde het dek visvrij maakt, giert Lara met ome Marcel naar de dolfijnen. Na het spektakel genieten we in de kuip van vers gebakken brood.
Moreel
De ochtend is zwoel en ook de nachten worden weer wat warmer. Mijn laatste twee nachtelijke wachten was er geen maan en daardoor is het erg donker op zee. We hebben al dagenlang geen schip gezien en dat terwijl op deze koers meer schepen moeten varen. Niks. We lijken helemaal alleen. De golven van de afgelopen dagen lijken iets minder geworden, maar het schommelen is daar niet minder door. En dat is nog steeds geregeld intensief. Dag en nacht een flink bewegende boot kan dan soms ineens je neus uit komen. Vliegende vissen aan dek, dolfijnen, verstoppertje spelen met elkaar, vers gebakken brood of een goed gesprek, maken een hoop goed. En gesprekken zijn er; over lange tochten op een continu bewegende boot en daarbij horend moreel, over het opvoeden van kinderen, over vroeger (begint dat nu al), over aankomen in Suriname, het leven en natuurlijk over voetbal.
Wachten
Met steeds 5 tot 6 knopen snelheid liggen we nog steeds op schema. Op moment van schrijven (20.00 uur Nederlandse tijd en 18:00 uur lokale tijd) hebben we 633 mijl afgelegd en daarmee eenderde van de reis. De afgelopen dagen hebben we steeds alleen met het fok op gevaren, die we hebben uitgeboomd. Soms moet het naar de andere kant, maar omdat we bijna aan de maximale snelheid (rompsnelheid) van deze boot zitten, heeft het geen zin meer zeil te zetten. Meer smaken zijn er even niet en dat is prima.
Hidde zegt elke keer wanneer we de motor starten voor stroom: 'zijn we er al?' Helaas, hij moet nog even wachten. En wij dus ook.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten