Avond met een gouden randje

‘Vis kopen?’ Mijn broer Marcel, buurman Rob en ik kijken in de emmer die de man omhooghoudt. Er zit van alles in, van doradeachtige vissen met strepen, rode ponen tot een tropisch uitziend rood visje met stippels. Marcel en Rob zijn net koud drie uur geleden aangekomen op het vliegveld van Sal. Allebei stappen ze op voor de oversteek naar de overkant van de oceaan. Max op de Jan van Gent en Rob op de Dixbay, die nog naast ons voor anker ligt in de baai. Ze zijn doodmoe van de reis, maar een blik op de straatjes van het dorpje Palmeira waar we voor anker liggen, slaan ze niet af.

Schaars

Het is ook de moeite waard. De weinige straten herbergen felgekleurde huizen en op verschillende plekken verzamelen zich mensen die daar urenlang met elkaar doorbrengen. Overal zie je moeders met kleine zwarte kindertjes, popperig uitziende jongetjes of kleine meisjes met vlechten en kraaltjes in hun haren. Langs de hoofdstraat en meteen enige straat waarover je in maximaal een half uur naar de andere kant van het eiland rijdt, zit een tiental lokalen die hun waar aan de dag brengen. Dit bestaat vooral uit grote stapels tweedehands kleding en wat fruit en groente.

Dat laatste is hier door de droogte schaars en daarom extreem duur. Niet zo gek als je het eiland overkijkt. Het is vooral een platte droge woestenij met in het midden een gladde kale berg, maar het is overduidelijk dat hier niks of weinig groeit. Het vers dat de dames aanbieden bestaat uit paprika’s, wat tomaten, papaja’s, uien en zoete aardappels en vooral veel bananen, maar wat nu precies van het vastland zelf komt en wat wordt ingevoerd uit vooral Brazilië of buurlanden is onduidelijk. Wel is alles peperduur. Een ei in de winkel die doorgaat als een supermarkt, kost 20 eurocent (200 escuda’s, maar euro’s nemen ze ook aan). Vijf eieren voor een euro dus. Dat is vele malen duurder dan in Nederland.

Water halen

Maar elke kip of koe op dit eiland drinkt water dat met de hand gehaald moet worden. In dit dorp heeft slechts een enkel huis stromend water, de rest van de bevolking haalt het in de zogenoemde fountain centraal in het dorp. In dit als toiletgebouw uitziende bouwseltje, dat op gezette tijden open is, zitten vijf kranen aan de muur waar gedestilleerde drinkwater uit komt. Vooral mannen komen hier met kruiwagens en grote jerrycans, waarin ze het water in meenemen naar huis.

Ook onze drinkwatervoorraad nadert de bodem en met opvouwbare jerrycans varen we met ons rubberbootje naar de kade om vervolgens in het ‘toiletgebouwtje’zo’n tweehonderd meter verderop onze voorraad aan te vullen. Met een dergelijk omslachtige operatie zijn we maar wat blij dat we zo zuinig aan hebben gedaan met ons water. En als we na een uur eenmaal tachtig liter in de watertank hebben gegooid, houden we het even hierbij. Want met de kinderen naar de kant roeien, op de kade klimmen, naar de fountain lopen en water inslaan, terug met de volle jerrycans, die weer in de dinghy en dan naar de honderd meter verder liggende boot varen, is gewoon een hele onderneming. Bovendien hebben we vernomen dat in Sao Vincente, een eiland 120 mijl verder waar we ook nog heen willen, wel water aan de steiger te verkrijgen is. Dan nog maar even zuinig aan doen.

Grote tonijnen

Hoewel overal in het dorp plukjes mensen rondlopen, vindt de grootste bedrijvigheid plaats rond de enige kade in de vissershaven. Dit is de sociale ontmoetingsplek van het dorp bij uitstek. Op de muur boven het strand brengen lokalen uren hun tijd door met zitten, praten of elkaars haren invlechten. Er zit een handvol souvenirwinkeltjes met vooral kettingkjes, armbanden, houtsnijwerk en lokaal gemaakte punch. Bij het enige eet/koffietentje bij de kade staat een voetbalspel, dat veelvuldig gebruikt wordt door kindertjes en in een hoek en steenworp verderop, nemen altijd inwoners de laatste dorproddels door. Althans, dat vermoed ik dan.

Eens of soms een paar maal per dag komen aan dezelfde kade van slechts een paar meter vissersbootjes die hier ter plekke hun vissen schoonmaken en verkopen. Het is een geweldig schouwspel en je kunt voor een paar euro heel veel mooie vis kopen. Het grootste spektakel zijn de meterlange geelvintonijnen die uit de kleine bootjes getakeld worden, alle met vislijnen gevangen. Ongelooflijk, wat een grote beesten, dat die hier in dit water zwemmen.

Verder hangt er een gemoedelijke en gastvrije sfeer. Wanneer we aankomen met onze rubberboot, worden we steevast geholpen met het uitlaten van de kinderen, alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. Een snottebel van Lara wordt weg geveegd door lokale dames en de tienermeiden ontdoen de kinderen van hun zwemvest. Ooit zoiets gezien in Nederland?

We zijn wel toerist, maar voelen ons absoluut niet zo.

Onderhandelen

Terug naar die man met die emmer. Wanneer je het uitladen van de vis op de kade mist, zijn er altijd nog mensen die hun gevangen waar elders van de hand proberen te doen. Zo ook deze man met zijn emmer. Rob begint onmiddellijk met onderhandelen. We willen voor twee gezinnen vis, aangezien we vanavond Sinterklaasavond op de boten vieren. Acht vissen voor twee euro. De verkoper vindt het te gortig. Het zijn inderdaad mooie en verse vissen en ook ik zou niet zo’n lage prijs durven noemen, maar het spel begint. De man en Rob onderhandelen over een mooie prijs en Marcel en ik houden Hidde, Lara en Finn van de buurboot in de gaten, die samen met kindertjes op een hoop met zwarte vulkaansteentjes aan de rand van de straat spelen. Uiteindelijk wordt de deal gesloten op een zak vol met vis voor vijf euro. Voor ons echt een koopje, maar ook een mooie prijs voor de verkoper.

Eenmaal op de boot aangekomen, is Chris wat minder blij met onze deal. De vissen, een stuk of tien, maar van vier verschillende soorten, moeten nog worden schoongemaakt en dat is een behoorlijke klus. Zeker omdat bij sommige de schubben er nog afgeraspt moeten worden. Maar als we de beesten later op de avond op een cobb, een soort barbecue klaarmaken, is het meer dan moeite waard. We likken werkelijk onze vingers af en we zitten tot laat in de avond in de kuip.

Sinterklaas

En Sinterklaas zijn verjaardag? Die hebben we uitgebreid gevierd. Terwijl de kinderen in de kuip hun avondmaal aten, dreef er ineens een fles met een brief voorbij. Daaruit bleek dat de Pieten de ankerbakken van beide boten hadden volgestopt met cadeautjes. Wie had dat gedacht? De kinderen en papa’s mama’s zijn uitgebreid verwend en het is werkelijk een onvergetelijke avond geworden. Een met een gouden randje. Dus lieve hulpieten en –klazen uit Nederland, wel bedankt. Het was top!

Eergistermiddag hebben we de trossen losgegooid en zijn Mindeloo gevaren op het eiland Sao Vincente. Daar treffen we de laatste voorbereidingen voor de grote oversteek richting Suriname, een tocht die zo'n twee weken in beslag gaat nemen. De tocht behoorlijk hobbelig. Na ons vertrek lagen we vreselijk te schommelen door de ruime koers en de flinke deining. Marcel is meteen voor de leeuwen gegooid en rustig inslingeren is er niet bij. Gelukkig hebben we met wat extra handjes allemaal wat meer de mogelijkheid soms even te liggen. Nu liggen we in Sao Vincente en als het goed is hebben we straks internet en kunnen we nog even skypen. Hasta la vista!