Oceaanoversteek 19e dag: van scherp aan de wind naar voor

Dat er een keer wind moest komen, wisten we. Dat wezen de weerkaartjes en de gedaalde barometer wel uit. Alleen wanneer precies, was de vraag. Na een aantal uren motoren bij gebrek aan wind, zwelt dinsdagavond ineens de noordenwind aan. Het scheepje zet zich schrap en met windkracht 4, 5 uitschieters naar 6 jakkert het door de steeds hoger wordende golven. We gaan met vol gereefd tuig scherp aan de wind. Het leven aan boord ziet er op slag anders uit. De kinderen blijven veelal in de kooi hangen en de dvd draait op volle toeren. Totdat, op dag 3 van de harde wind, het ding door een golf aan stukken slaat op de houten vloer. De tweede al deze reis, ze zijn geen lang leven beschoren. Gelukkig zijn er ook nog laptops.

Geer en goor
Hoe heimelijk we uitkeken naar volle zeilen, zo kijken we nu uit naar rust op het schip. De wachten geven we over met de tekst 'nog niks', en in een hevig deinzende kuip verpakt in een grote slaapzak, brengen we nachten door. 'Geer en Goor', noemen we ze lacherig, oftewel guur en goor. We bewegen ons tussen de weersystemen door en de enige belofte dat de wind weer gaat ruimen zijn opklarende luchten en een zakkende barometer. Vrijdagnacht om 02.00 uur gaat dan eindelijk de 'uit'-knop aan. De briesende oceaan laat haar teugels vieren, bedaard en verandert in slechts enkele uren tot een kalm zee'tje, met een verdwaalde golf uit de afgelopen dagen. Hè, hè, rust in de tent.

De nieuwe ruime koers, met wind van achter brengt weer nieuwe uitdagingen met zich mee. In een flashback naar oversteek Kaapverden - Suriname rollen we, van wang naar wang, met de zeilen uitgeboomd op Horta af. Dat we bijna elke dag dolfijnen zien, verzachten de omstandigheden wat, al komen de kinderen niet meer onder alle weeromstandigheden naar de dieren kijken. Vandaag zagen Chris en ik zelfs de pluim van een walvis, zo'n mijl vooruit. Met ons ogen strak gericht op de kim, probeerden we het dier tussen de golven te ontwaren. Niks. Dat het hier nu moet zwemmen, is echter magisch. Evenals de duizelingwekkende sterrenhemel die weer te zien is, nu dikke bewolking heeft plaatsgemaakt.

Zat
En toch, mogen we er nu wel zo'n beetje zijn. Vandaag ging de 19e dag op zee in en van tijd tot is iemand het goed zat. Door de gebroken nachten, het geschommel van het schip, gesappel met comfort en het beperkt zoete water aan boord en het feit dat je er niet even af kunt. Met lede ogen en tegen beter weten in volgen we via het radionetje andere Nederlandse schepen (Mathiba en Sailaway) die op een andere oceaanhoogte varen en door hun lengte (ruim 40 voet), maar ook hun goede wind, niet minder dan 150 mijl per dag lopen. Wij doen het met een 'schamele' 100. Piratenspeurtochten en goed gelukte patatjes met cola geven even een break, net als het besef dat dit een 'once in a lifetime' is.

Hoe lang nog? Weet niemand, maar zeker nog 700 mijl. Positie 02:45 uur UTC 37'39 N 43'42 W.